Leendert Smit – Een nachtduik bij de Zeelandbrug
Het (duik)jaar zit al in de laatste fase als hij er achter komt dat hij dit jaar nog geen enkele nachtduik in Nederland heeft gemaakt. Tijd om daar verandering in te brengen!
Datum: 12-10-2017
Duiklocatie: Zeelandbrug – Zeeland
Ik scan de getijtafels en zie dat het komende donderdag rond 21:30 hoog water is. Een ideale tijd. Orkaan Ophelia is net begonnen warme lucht onze kant op te blazen dus het is heerlijk zwoel als ik op donderdagavond in de toenemende duisternis richting de brug rijd. Normaal gesproken hoop ik dat het niet druk is maar nu zou ik blij zijn als er in ieder geval een paar auto’s staan. Het blijft een beetje griezelig, alleen in het donker omkleden. Gelukkig staan er 2 auto’s maar de duikers zijn al te water dus ik sta nog steeds in mijn eentje. Gelukkig komt daar een giga range rover aanrijden waar 2 Belgische duikers uitstappen. We kletsen wat over de voor en nadelen van droog- versus natpakken, zij duiken nat, en vlak na elkaar gaan we te water. Hmmm het zicht is niet echt toppie. Er zit veel ‘grof vuil’ in het water en dat is nooit fijn voor de onderwaterfotograaf. Ik zwem om de eerste pijler heen en daal af langs de helling.
Al snel kom ik een groene zeedonderpad (Taurulus bubalis) tegen die wel wil meewerken. Een stukje verderop kom ik terecht in de waaierkokerwormen (Sabella pavonina) tuin, zo noem ik het maar even. Het is een stukje aan de voet van de steenhelling waar het op een paar vierkande meter vol staat met deze prachtige dieren. Ze staan ook nog eens bijna allemaal uit. Een mooie gelegenheid om te experimenteren en wat abstracte beelden te maken.
Als ik min of meer tevreden ben scharrel ik weer omhoog richting de pijlers. Daar zijn de tubularia’s net aan hun tweede bloei begonnen nadat ze de hele zomer weg waren. Dit blijft voor mij een niet te negeren onderwerp en dus ga ik ook hiermee aan de slag. Inmiddels is de ebstroom behoorlijk gaan doorzetten en giert rond de pijlers. Ik zwem met een omweggetje via de stokjes terug. Koornaarvisjes schieten in en uit mijn lichtbundel. Een zeenaald ligt op het zand te wachten op een lekker hapje en een brutale sepia dreigt met zijn armen. Tevreden kom ik iets ten oosten van de trap boven.
Als ik op de dijk sta zie ik dat alle andere auto’s weg zijn dus ik ben ‘only the lonely’ bij de Zeelandbrug. Niet echt prettig natuurlijk maar het is niet anders. Ik spoel op mijn gemak mijn spulletjes en als ik thuis de auto uitlaad is het nog geen half twaalf. Dit moet ik vaker doen. Op de foto’s blijkt inderdaad veel zweefvuil voor te komen. Maar omdat waaierkokerwormen en Tubularia’s hier van leven besluit ik het niet weg te gaan poetsen. Alleen de hinderlijkste klonten verwijder ik.
