Dirk Van den Bergh – Een geslaagd weerzien
Na lange tijd kan Duikreporter Dirk weer te water in Zeeland. En dus kunnen wij weer genieten van de filmbeelden van zijn duik! Deze keer duikt hij op Kerkweg Den Osse.
Datum: 23-06-2021
Duiklocatie: Den Osse Nieuwe Kerkweg
Twee vliegen in één klap! Eindelijk nog eens duiken in Zeeland na 11 maanden én met mijn topbuddy Pierre Spirlet na 8 maanden! Het is onze 111e duik samen.
Ik heb de duikstek Den Osse Nieuwe Kerkweg uitgekozen en het uur laat ik aan hem over. Zo ken ik hem weer: om 08.00 uur ter plekke! Om 05.30 uur uit bed dus en wanneer ik om 07.45 uur aankom staat hij al opgetuigd op mij te wachten … hij is niet te verslaan, ook al moet hij van verder komen!
We gaan mijn duikplan volgen: uitzwemmen tot de rand en dan naar links, de wand volgen tot iemand 100 bar over heeft en dan ondieper terug. Bij de check de duikstek zien we dat het zicht niet bijzonder is en we spreken af dat ik steeds voorop zal zwemmen zodat we mekaar terug kunnen vinden. Mekaar kwijt? Duik gewoon afmaken.
Om 08.45 uur liggen we in het water en 21 minuten later zijn we mekaar kwijt … We zijn dit van mekaar gewoon: Pierre fotografeert, ik film. Dit vraagt de nodige concentratie en als je dan terug opkijkt is het meestal: waar is mijn buddy ??? Ik wacht nog even voor ik langs de wand afdaal, maar geen Pierre meer te zien … Ik doe het langzaam aan in de hoop dat hij me nog inhaalt, maar tevergeefs.
We hadden als duikdoel gesteld: op zoek naar de kalkkokerwormen op de wand en daarna op het plateau hopen op een adderzeenaald. Het eerste lukt me, het tweede niet, maar het wordt een mooie duik, ondanks het povere zicht.
Bij de kalkkokerworm blijf ik twaalf minuten hangen om hem te kunnen vastleggen wanneer hij uit de koker komt … Ondertussen ben ik ook een visfuik gepasseerd. Een kreeft zit me zielig aan te kijken … Toch altijd opletten voor die fuiken, zeker voor de verticale wanden onderaan langswaar de dieren het net “ingezogen” worden en zeker wanneer je alleen bent!
Ik kom veel grote steurgarnalen tegen, enkele “bruine” plooislakken (die in de video ziet wit, maar ze kunnen dus allerlei kleuren hebben ondanks de naam) en uiteraard de nodige krabben in alle soorten en formaten. Oh ja en de oorkwallen niet te vergeten!
Na 67 minuten zit ik op 100 bar en ga ik terug omhoog (van een maximum diepte van 6,6 meter …) om over de vlakte tussen 2 à 3 meter terug te zwemmen. De spookkreeftjes zijn zeer aktief!
Deze asgrauwe keverslak kan ik ook mooi in beeld nemen:
Ik heb het ondertussen wel erg frisjes gekregen en ik zwem in sneltempo terug naar de steiger, nog even opgehouden door deze grondel die me opvalt omdat de rugvinnen rood zijn. Zou het een speciale soort zijn? Bij navraag krijg ik van Mirjam van der Sanden de tip om eens te gaan opzoeken bij paganel grondel, maar ik ben er nog niet uit! Iemand die uitsluitsel kan geven?
Na 89 minuten ben ik terug bij de steiger. Pierre is er al uit en heeft mijn bellen (en mijn drie lichttorens) gezien, dus hij is gerust en gaat zich al omkleden. We zijn mekaar blijkbaar kwijt geraakt toen hij, nog in het ondiepe vóór de wand, een Noordzeekrab tegenkwam die hoog op haar poten stond en die hij uiteraard goed wou vastleggen. Niet zo gebruikelijk om die daar tegen te komen! Daarna is hij niet dieper dan 4 meter geweest door allerlei andere waarnemingen en hij heeft er ook een mooie duik op zitten! Nog maar eens een bewijs dat je niet diep hoeft te gaan om een mooie duik te maken. Sommige duikers noemen dit honend snorkelen, maar geloof me: duikartsen en cardiologen hebben daar (terecht) een heel andere visie over. Ik kan er van meespreken! Snorkelen, snorkelduiken of “echt” duiken, mij om het even: als ik maar kan genieten van de wonderbaarlijke onderwaterwereld! En of ik genoten heb? Zie de video hieronder!
Nog een leuk extraatje: mijn andere topbuddy Petra Smit en Peter H. van Bragt komen even later ook boven. Leuk weerzien, ook na lange tijd! Zij hebben “echt” gedoken. Iets dieper was de temperatuur echter slechts 12°, maar wel beter zicht! Zij doken met een droogpak, maar Peter had een lek … Brrrrr …
