René Weterings – Een flink briesje

Duikreporter René Weterings gaat ondanks het onstuimige weer toch op pad voor zijn woensdagavond duik. Zou hij hier spijt van krijgen?

Datum: 17-1-2018
Duiklocatie: Dreischor reefballs

Onstuimig weer, dat is wat er voor de woensdag voorspeld wordt. Dit keer blijkt het te kloppen, het is de hele dag beestenweer. Toch ziet de avond er niet verkeerd uit, dus Goof en ik besluiten gewoon te gaan.

De wind is stevig, morgen wordt zelfs een van de zwaarste stormen sinds tijden verwacht in Nederland. Op Facebook worden we een beetje voor gek verklaard als ik aankondig dat we in het Grevelingenmeer gaan duiken vanavond. Ok, wij weten ook wel dat het zicht niet top gaat zijn, maar met een westen- of zuidwestenwind kun je prima duiken bij Dreischor. De buienradar geeft aan dat het droog blijft, dus we zien geen enkele reden om thuis op de bank te blijven zitten. Hup, er op uit!

Het is aardedonker op de parkeerplaats, in de lucht zien we de sterren. Sterrenbeeld Orion is duidelijk herkenbaar aan de oostelijke hemel. En als bonus is de wind afgezwakt tot een flink briesje, alle zorgen om ons waren dus onterecht. Op de dijk zie ik dat het water wel wat deint, maar dat mag geen naam hebben. Ons vaste aankleedritueel volgt en voor we het weten liggen we al weer in het water.

Onder water blijkt het zicht inderdaad niet best te zijn, het is ontzettend stoffig. Ik laat mezelf langs de steigerpaal zakken en draai dan in de richting van de reefballs. Ok, vanavond ga ik niet veel foto’s maken, dat weet ik nu al. Maar toch ga ik er vol goede moed in en begin de duik. Ik zet koers richting het westen in de hoop wat leuks tegen te komen. Het rode nestje van een zeedonderpad in een van de reefballs is het eerste wat ik bezoek, vader zeedonderpad houdt nog steeds braaf de wacht. In gedachten groet ik hem en duik verder. Het zicht is echt niet best zeg, hoe ga ik mezelf hier een uur vermaken?

Her en der zie ik wat garnalen opzij springen als mijn lamplicht op hen valt. Een verdwaalde kreeft lijkt sloom te bewegen en af en toe spot ik een grondeltje. Door het aanwezige stof hebben zij vandaag geen last van mij, want foto’s maken heeft echt geen zin nu. Of heb ik geen zin? Dat kan ook, want eerlijk is eerlijk…af en toe moet ik echt moeite doen om te bedenken waarom ik ook al weer per se wilde duiken vanavond. Toch zakt dat gevoel weer weg en speur ik op mijn gemak de bodem en de reefballs af. Na een half uur geloof ik het wel en keer weer om. Bij de steiger laat ik mezelf omhoog drijven en neem ik een kijkje onder de steiger.

Naast de steiger in het zand is misschien wel wat vinden bedenk ik me dan. Er zijn wat krabben die zich traag over de bodem bewegen. Het zicht is hier wonderwel best aardig. Voor het eerst tijdens deze duik zet ik mijn camera aan en maak wat foto’s van de krabben. Het lijkt wel of de krab een soort wanten aan heeft, want de onderzijde lijkt een beetje wollig. Soortnamen moet je mij niet vragen, ik kan die krabben maar niet uit elkaar houden. Maar ik denk dat ik foto’s gemaakt heb van een penseelkrab.

Hoe dan ook, mijn handen worden al weer koud en dan vooral mijn pinken. Misschien is de combinatie van handschoenen toch niet ideaal voor de doorbloeding van mijn pinken. Die gaan ongetwijfeld weer pijn doen als ze straks boven water weer opwarmen. Ik vind het welletjes na 45 minuten, het is mooi geweest. De steiger is kurkdroog, dus Goof ligt er nog in. Het lamplicht van Goof zie ik niet, dat komt ongetwijfeld door het slechte zicht.

Gelukkig is het nog steeds droog en zie ik in de verte het licht van de vuurtorens van Schouwen-Duiveland. De sterrenhemel is tussen de wolken door nog steeds te zien, dat is ook wel wat waard.

Wellicht is het de volgende duik weer wat rustiger weer, voorlopig moeten we morgen eerst de voorspelde storm ondergaan. Wat een herfstachtige winter is het toch…

Max. diepte 8.5 m, temp. 5 gr.C., zicht 1-2 m, duiktijd 45min.
Duik 794 (Dreischor Reefballs, woensdag 17-1-2018, 20.00u)