Anja Blonk – Easy going op Bohol

Vakantie, een tijd voor nieuwe indrukken en avonturen. Dit jaar ging de reis voor Duikreporter Anja Blonk naar Bohol, Filipijnen.

Datum: 22-06-19
Duiklocatie: Bohol – Balicasag

Duiken is hier “easy going”. De “planning” is een heel ander verhaal. Normaal als we aankomen pakken we eerst uit en gaan de volgende dag eens bij het duikcentrum kijken. Nu besloot ik om gelijk maar eens te kijken waar het duikcentrum is. Daar aan gekomen bleken we al voor een dagtocht met 3 duiken op het bord te staan bij een specifiek eiland. Toen we er naar vroegen werd ons verzekerd, ‘geen probleem, komt allemaal goed. Morgen om half negen melden’. Uh, we hebben een lange reis achter de rug. “geen probleem, meld je maar om 8:40 uur”. Moe van de reis gaan we enigszins verdwaast terug naar de kamer.

De volgende dag staan er twee kistjes op de veranda klaar waar de duikspullen in konden. En ze werden keurig naar het duikcentrum gesjouwd. We melden ons en krijgen nog een portie lood mee. Nou ja, de bedoeling is dat wij het in de pockets bij de kistjes doen. Want daarna wordt alles door de bemanning aan boord gesjouwd. Van een klein bootje weliswaar want de grote boot ligt verderop. Ook wij mogen plaats nemen in het kleine bootje. Wat nogal een hoge instap heeft. En mij dus niet zo helemaal makkelijk af gaat. Maar goed, ik kom aan boord en we varen naar de grote boot. Daar moeten we van een wiebelig klein bootje overstappen op de grote boot. Ik zie dit weer als een uitdaging, mijn evenwicht en lenigheid is nu eenmaal niet zo geweldig.Even wachten op de goeie golf, bootjes op gelijke hoogte en voor ik weet wat er gebeurd ben ik al aan boord getrokken. Top jongens! ik slaak een zucht van verlichting.

We zitten op een Banca (traditionele boot) met een uitbouw aan beide kanten. De uitbouw is een breed gangpad en plek voor flessen.Ook zijn er bankjes en kan je je daar gemakkelijk omkleden. Onze kisten staan al aan boord en zodra wij uitvaren zie ik de bemanning druk bezig om onze flessen op te tuigen. Zo, dat is nog eens een lekker begin. Terwijl wij lekker om ons heen kijken wordt alles voor ons klaargemaakt. Bij de duikstek aangekomen is het snel het pak aan. Nou ja snel, het pak is ontzettend stug na een jaar in de kast en als je dan zweterig ben is het een hele uitdaging. Praktisch oververhit loop ik naar mijn fles, waar ik snel door de jongens in geholpen wordt. Vinnen aan en naar het platform. Hop overboord het koele water in. Wat dus niet koel is….30 graden! Daar kan ons zwemcomplex thuis nog een voorbeeld aan nemen. Herman en ik duiken met Yolly, onze gids. Een gids met röntgenogen. Hij kijkt, frommelt wat in een bosje en voila een Hengelaarsvis, Even later heeft hij weer een garnaal, of een sepia die zich helemaal onder zeeegels verstopt heeft. En zo wijst hij ons het een na het anderen. Na een uurtje komen we boven om opgepikt te worden door de boot. En dat gaat heel handig. De banca komt aanvaren en manoeuvreert zo dat wij tussen de drijver en de boot terecht komen. Daar is een lijn gespannen met handvatten, net als in de bus als je moet staan. Je grijpt een handvat en ligt stabiel naast de boot. De bemanning staat al klaar om je camera en vinnen aan te pakken. Dan trek je jezelf naar de trap en klimt er op. En in plaats van zwaarder wordt het steeds lichter de trap op. Want twee man hijsen je aan de kraan omhoog. Ik ben in geen jaren zo soepel een trap opgekomen. Daar word je naar je plaats begeleid en je vest afgedaan. Jij gaat lekker theedrinken terwijl zij je fles wisselen voor de volgende duik. Nou, ik kan hier best aan wennen😄.. Zo maken we drie mooie duiken en varen weer terug. En moeten we weer overstappen op het kleine wiebelige bootje, Oei! Ik wacht tot de kleine boot bijna net zo hoog ligt als de grote en neem een stap…..maar dan maakt de kleine boot een rare beweging en drijft af. Ik voel de spagaat langzaam groter worden terwijl er drie man aan mij staan te trekken om mij niet tussen de boten te laten vallen. Helaas voor jullie, het kleine bootje veert terug en ik kom veilig aan boord. Goh, en ik ben nog leniger dan ik dacht.

Maar goed, dan de planning. Als we ’s avonds langs het duikcentrum lopen zien we dat we er weer op staan voor een dagtocht, en de dag erna voor dezelfde dagtocht en een dag erna voor weer een dagtocht, dan zijn we een dag helemaal niet ingepland en die dag erna weer dezelfde als de eerste dag. En dan zijn wij het zat. Op hoge poten stampen wij het duikcentrum binnen. Lees,slenteren de trap op het blijft de Filipijnen. “Kunnen wij de manager spreken” beveel ik. Ik zie het meisje schrikken, terwijl ze stamelt dat hij er nu net niet is. Of zij mag weten wat het probleem is. Ik leg uit dat ik het zat ben om overal maar op een dagtocht geplaatst te worden zonder overleg. Hoe ze erbij komen dat wij een dag niet willen duiken. Dat wij dat altijd nog zelf bepalen. En dan blijkt het allemaal een misverstand. Ze moeten een planning maken omdat er vergunningen moeten worden aangevraagd voor bepaalde duikstekken. Maar als je niet wil, geef je het gewoon aan en ga je naar de duikstekken hier aan de kust. Alles is bespreekbaar en veel is mogelijk. Oei, dat hadden ze ons de eerste dag wel eens mogen vertellen. Dan was ik niet zo geïrriteerd geworden. Met duizendmaal excuses en onder het genot van een glas ijsthee worden we weer vriendjes met het meisje achter de balie. Die waarschijnlijk gewoon blij is dat wij de manager niet meer hoeven te spreken. Morgen nog een dagje boot en dan langs de kust…..