Jenny Smit – Duiken in Amed: een nieuw begin?
Na ruim een jaar is het eindelijk zo ver: Duikreporter Jenny Smit gaat weer duiken! De baby is eruit en kan best even zonder mama. En waar kun je dat beter beginnen met duiken dan in Indonesië?
Datum: november 2018
Duiklocatie: Amed – Japanese Wreck
De keus valt op het dorpje Amed aan de oostkust van Bali. Hier zijn veel leuke duikstekken waarbij je niet uren in de auto of op de boot hoeft te zitten. Ik kies er opnieuw voor om met Bali Diversity in zee te gaan. Zij zijn erg flexibele en luisteren echt naar de wens van de klant. Er wordt altijd gedoken in zeer kleine groepjes: de vorige keer doken vriendlief en ik altijd met een privégids. Nu blijft vriendlief bij de baby en heb ik een gids voor mezelf.
Ik besluit te duiken bij het Japanese Wreck. Dit is een klein wrakje aan de zuidkant van Amed. Deze duikstuk is een stuk rustiger dan het beroemde wrak van Tulemben ten noorden van Amed.
Het wrak is maar een klein stukje zwemmen vanaf het strand. Het ligt op nog geen tien meter diepte. Hoewel het regenseizoen is losgebarsten, is het zicht nog altijd meer dan 15 meter. Ik kan de vormen van het wrak goed onderscheiden. Op sommige plekken is het wrak begroeid met mooie zachte koralen die zwiepen in de surf.
Na even te hebben rondgescharreld op het wrak zwemmen we verder. Naast het wrak liggen meer koralen, een mooie mengelmoes van harde en zachte koralen. Al snel vind ik de eerste nudibranches, en niet veel later zie ik er meer en meer. Op een zweepkoraal zit een klein visje en een aantal kreeftjes heeft zich verstopt onder de anemoon van nemo. Wat is het fijn om weer in het water te liggen!
Het Japanse wrak in Amed is een duikstek waar je niet diep hoeft. Dat komt goed uit. Tijdens een inbraak in mijn huis is mijn onderwatercamera gestolen. Ik heb nog geen volwaardige vervanger. Ik duik met de Olympus Tough 5 ZONDER onderwaterhuis en externe flits. Dat kan tot een diepte van maximaal 15 meter. Het voelt een beetje raar, duiken en fotograferen zonder grote camera. Maar het resultaat stelt me niet teleur.
Ik zie schorpioenvissen en steenvissen. Maar waar is die frogfish waar de gids het in de briefing over had? Dan gebaart de gids heftig: hij heeft hem gevonden. Ik kijk en kijk, op zoek naar een kleine vis van een paar centimeter groot. Ik zie hem niet? Pas als ik nog een keer kijk zie ik hem eindelijk: de gele frogfish is groter dan mijn hand. Zo’n joekel heb ik nog niet eerder gezien! Dat is een mooie afsluiting van de duik.
Ik popel om de volgende dag opnieuw te duiken, maar het zit niet mee. Mijn teen heeft een aanvaring met de badkamerdeur. In plaats van een mooie duik maak ik kennis met de Balinese EHBO in een ziekenhuis een paar uur verderop…. Mijn teen is gebroken, dus de volgende duik laat weer even op zich wachten.
