Mieke Noordanus – De Nederlandse kou getrotseerd
Al jaren duikt ze, maar nu ziet Duikreporter Mieke voor het eerst de eitjes van de zeedonderpad. Een goede reden om de Nederlandse kou te trotseren!
Datum: 29-12-2019
Duiklocatie: Den Osse – Kerkweg
Wie had dat gedacht, dat ik in Nederlandse wateren zou gaan duiken als de watertemperatuur onder de 10 graden is. Want dat is zo ongeveer mijn temperatuurlimiet om wel of niet te gaan duiken. Maar dan zie je toch wel mooie plaatjes voorbij komen op social media! Na een week in het Noorse water gelegen te hebben tussen de orka’s kon ik het Nederlandse water toch niet negeren? Qua onderkleding was ik in Noorwegen goed voorbereid, dus waarom niet in Nederland gebruiken.
Op zondag 29 december afgesproken met Rob Adan om te gaan duiken, op zoek naar die ene dahlia. Mijn warme bedje verlaten en na een paar weken, (wat maanden bleken te zijn – laatste duik in Nederlands was september) niet gedoken te hebben, toch mijn spullen bij elkaar gezocht. Mijn camera in orde gemaakt en richting het Zeeuwse gereden.
Op de parkeerplaats even staan kletsen en uiteindelijk toch set om gehangen en richting het water. Pffff, die trap over de dijk blijft een rot ding, maar over de dijk lag het water er rustig en strak bij. Eenmaal in het water moest mijn gezicht toch wel even wennen aan de kou, maar al snel zijn we onder gegaan. Als je met Rob duikt moet je wel conditie hebben. Wat zwemt die gast snel.
Onderweg wel wat fotootjes gemaakt om te kijken of de instellingen van mijn camera in orde waren. En dat leek het geval!
Na het maken van een paar foto’s kijken waar mijn buddy was. Ondanks dat het water aan de oppervlaktje heel helder leek, was het water onder de 4 meter toch wat melkachtig, maar daar hadden we ook niets te zoeken. Al snel zag ik vinnen van mijn buddy, naarstig op zoek naar die ene dahlia. Plotseling wees hij me een exemplaar aan. Maar dat was niet die ene dahlia die hij zocht! Maar ik heb toch mijn best gedaan om een zo goed mogelijke foto te maken, hoewel deze niet echt op een fotogenieke positie zat.
En weer verder zoeken. Inmiddels zocht ik ook ijverig mee. Maar waar we ook keken en zochten, nergens die ene dahlia te bekennen. Ondertussen een paar anjelieren op de foto gezet, die zich wel fotogeniek op hadden gesteld. Algemeen voorkomend, maar een dankbaar onderwerp om op de foto te zetten en ik blijf ze mooi vinden. Eén exemplaar stond helemaal alleen en met het zwakke zonnetje op de achtergrond een mooi plaatje van kunnen schieten.
Inmiddels op terugweg seinde Rob mij ineens met zijn lamp en wees iets roze/roods aan. Ik moest even goed kijken, het was zeker niet die beruchte dahlia maar een nestje eieren van een donderpad. In al die jaren dat ik duik, en dat zijn er aardig wat, had ik nog nooit een nestje eieren gezien. Om de eenvoudige rede die ik eerder aangegeven heb, dat ik in de winter niet duik en laat dat nu net de periode zijn dat de donderpad haar eieren legt. Papa was vandaag niet thuis, dus rede om nog een keer terug te gaan. En om uiteraard opnieuw naar die ene dahlia te gaan zoeken.
Al met al bijna 70 minuten gedoken. Maximale diepte 4,5 meter, watertemperatuur 5 graden.
Camera: Olympus OMD E-M 5 II, 8 mm Fisheye Panasonic en 2 Sea & Sea YS-D2
