Inloggen

Wachtwoord vergeten?

Duikreporter

Dirk Van den Bergh – De kop is eraf!

Met een staalblauwe hemel vertrekt Duikreporter Dirk Van den Bergh richting Sint Annaland. Er is een vroege lentedag aangekondigd en zo ziet het er ook uit, dus is het tijd voor de eerste duik van 2019 in Nederland.

De temperatuur op mijn dashboard vertelt iets anders: 3°C. Wanneer ik aankom om 09.30 uur is het gras nog bevroren!

Dirk-Van-den-Bergh_20190215_bevroren-gras-78329

Het is Nick Lobé die me overhaalde om mijn eerste duikje van het nieuwe seizoen te maken. Hij was nog op zoek naar een vierde buddy. Ik ben er als eerste en begin al op te tuigen. Even later komen Joeri Lebbink en Els aangereden. Ja, dat had ik op facebook gelezen dat ze (ook) op zoek gingen naar de snotolf …

Ik begin al op te tuigen, maar oeps … mijn octopus maakt een sissend geluid … er ontsnapt lucht. Niet duiken dus? Ik geef er een paar flinke tikken tegen en het gesis mindert, maar is nog niet volledig weg. Ik draai mijn kraan terug dicht en zal straks goed opletten wanneer ik onder water ga.

En wie komt daar even later aangereden? Eén van mijn topbuddy’s: Petra Smit! Ze had op facebook gezien dat ik ging duiken, maar had niet laten weten dat ze ook kwam! Nick, Daniel en Willem komen even later toe en ja, nu zijn we met zijn vijven … We beslissen om allemaal samen te blijven, waarbij Petra mijn buddy is en Nick de leider.

Dirk-Van-den-Bergh_20190215_buddy-Petra-78329

Het is zo goed als windstil, het water is helder en zo glad als een spiegel. Er ontsnapt slechts een beetje lucht uit mijn octopus, dus dat gaat wel lukken. We zwemmen uit over de zandvlakte tot we op 7 meter diepte de eerste plukjes begroeiing tegen komen. Het is zoeken naar enig teken van leven. De strandkrabben flitsen schichtig weg en er zitten veel zeesterren. De gele sponzen zijn mooi en hier en daar zit een zeeëgel.

Dirk-Van-den-Bergh_20190215_zeeegel-78329

Ik kom een sliert losgerukt wakamewier tegen. Zo zie ik de wortels ook eens, maar of die zo gaat overleven?

Dirk-Van-den-Bergh_20190215_wakamewier-78329

Onderweg zijn we Nick en Willem kwijtgeraakt. We zijn nog met z’n drieën. Na 26 minuten begin ik te rillen. Het water is slechts 4° en ik duik nat (weliswaar met mijn thermalution vest), maar het zijn die handen en die voeten hé! Ik doe teken dat ik terug wil stijgen. Achteraf hoor ik van Petra dat ze maar wat blij was dat ik teken deed dat ik het kou had: zij was haar handschoenen vergeten (weer de schuld van ventje Peter zeker?) en had de reservehandschoenen van Nick aan. Uiteraard te groot en daarom kwam er constant koud water in.

Tussen het wier langs de oeverkant zitten veel stompe alikruiken die goed opvallen met hun gele kleur.

Dirk-Van-den-Bergh_20190215_stompe-alikruik-78329

Na 39 minuten ben ik terug boven. We zijn max. 9 meter diep geweest. Ik heb nog 100 bar over, dus het lek in mijn octopus was niet erg, maar toch maar eens laten servicen tegen de volgende keer!

Het was koud, maar ik ben toch heel blij dat ik terug opgestart ben! Zolang ze niets aan de toegangsweg (vol putten) en de parking zelf doen (slijkerige boel) zien ze mij hier toch niet vlug terug. Volgende keer terug bij het strandje, ook al vraagt de gemeente om daar als duiker niet meer te parkeren …

Terwijl ik naar huis rij zijn mijn voeten nog aan het natintelen, terwijl er nu op mijn dashboard 17°C verschijnt. Dus toch een vroege lentedag!

Laat een reactie achter

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Velden met * zijn verplicht *

Nieuwsbrief