Pauline de Blocq van Scheltinga – ONK en tandpasta

Een weekend Zeeland – er moet ‘gewerkt’ worden voor het ONK Onderwaterfotografie. Alleen daar kan je zo in opgaan dat er wel eens iets fout gaat… 

Datum: 15 en 16 juni 2018
Duiklocatie: Oostvoornse Meer, St. Annaland, Zeelandbrug

Wat een weekend! Ik doe mee met het ONK en dit weekend kon ik nog één dag uitkiezen om mijn opdracht voor het ONK Starters Team van Ron Offermans af te ronden. Voor dit doel had ik een AirB&B in Dreischor gehuurd. Mijn man wilde niet mee (“pfff, duikers, duikverhalen, duikfoto’s… láát maar…”) maar Willem en Jeanette vonden het een fijn plan om dit weekend met ons drietjes door te brengen. Een halfuur nadat ik onderweg was kwam er een appje: “Ik mis je nu al”, gevolgd door “dit gaat volgende keer anders, want ik ga mee”. Want ja, het was best gek om zo’n fijn weekend tegemoet te gaan en het gaat heus niet altijd over duikers, duiken en onderwaterfotografie. Als je dit verhaal uitgelezen hebt dan snap je wat ik hiermee bedoel.

Vrijdag gingen Jeanette en ik alvast vooruit naar Zeeland en Willem volgde in de avond. We kozen het Oostvoornse Meer uit als duikstek om zo de duikdrukte vanwege het ONK, een Slakken- Club- en Inktvissenweekend te ontlopen. Recente logberichten in de Oosterschelde waren niet best qua zicht en we zaten rond of op springtij waardoor de stroming sterker is. Voor mij als beginnende fotograaf niet fijn.

Er was bijna niemand bij duikstek de Stormvogel. Jeanette had er al jarenlang niet gedoken en ik in 2016 voor het laatst. Ik herinnerde mij de enorm grote bot, een prachtige platvis met een scheve grimas. Daar wilde ik wel een plaatje van schieten. Voor het eerst sinds een jaar dook ik weer eens in mijn 2 x 7 mm nat pak in plaats van droog. Mijn 10 liter 300 bar fles ligt zo rot op mijn rug wanneer ik droog en ondiep duik en ik wil het weekend niet aanvangen met fikse rugpijn. De koude viel mij alles mee – de 12 graden rond de 10 meter diepte had was geen probleem en we konden lekker door de spronglaag duiken. De ene na de andere bot zeilde over de bodem voorbij. Lekker eerst plat blijven liggen tot ik alles in de aanslag heb, en er dan stiekem vandoor gaan, een grote stofwolk achterlatend. Crimineel gedrag! Ik heb dus bot gevangen maar neem binnenkort wraak wanneer er eentje op mijn bord ligt.

Het zicht was goed, er was behoorlijk veel leven en de VW Kever die Jeanette zich nog wist te herinneren ligt er ook nog, helemaal boordevol met begroeiing van mosselen en dergelijke. Ik ben eerlijk gezegd boven mijzelf uitgestegen met de foto’s die ik heb gemaakt, ontzettend blij mee. Top 10 materiaal, zeker weten. Dus huplakee, ingestuurd naar het wedstrijdteam en lekker een vrij weekend! Willem was aan het begin van de avond aangehaakt en met ons drietjes hebben we zitten genieten van de verse vis bij de Vluchthaven in Zijpe.

Zaterdag hebben we een hele fijne duik gemaakt bij Sint Annaland. Er was nog vierde duikmaat dus splitsten wij ons op in twee buddyparen. De duik zoals wij die nu hebben gedaan was voor ons allemaal nieuw, pionieren dus. Op de terugweg herkende ik twee skeletten van zeeappeltjes die we aan het begin van de duik waren tegen gekomen. Jeanette gebaarde even later dat we een kijkje gingen nemen boven water en jawel: we kwamen pal voor de duiktrap uit en schoten vreselijk in de lach, dit soort dingen is toch kicken!
Duiken maakt hongerig dus kochten we bij de Jumbo wat brood en beleg. Bij het uitkijkpunt van de Krammersluizen hebben we gezellig zitten lunchen. Een aanrader, deze plek, prachtig!

De tweede duik deden we bij de Zeelandbrug tussen de LW en HW kentering in, ergens in de namiddag. Jeanette nam haar camera mee maar ik koos ervoor om zonder te duiken. Als je vrij hebt, moet je het ook nemen, toch? Afgesproken werd dat Willem en ik duikmaatjes zijn en Jeanette in principe mee duikt, maar als wij haar niet zien wij onze duik veilig afmaken.

De wind was fiks aangewakkerd en net na het verlaten van de duiktrap kreeg de stroming pittig als sambal vat op ons. Een paar meter op diepte rammelde mijn automaat in mijn mond en zag ik de Harlekijnslakjes als vlaggetjes in de wind hangen aan de mosdiertjes. Ondanks veel stof was het qua zicht goed te doen en was er geen risico elkaar kwijt te raken. Het was wel even wennen en spannend, maar het is ook goed om buiten mijn comfortzone bezig geweest te zijn.

Op een bepaald moment werden we dermate gegrepen door de stroming die om de pijlers van de Zeelandbrug heen joeg dat er werkelijk geen houden meer aan was. De staalslakken op de bodem geven absoluut geen enkele grip. Willem werd een beetje naar boven weggezet en ik zeg het eerlijk: ik had het niet naar mijn zin op dat moment. Ik ben blij met de duikcomputer die in één oogopslag toonde dat ik nog veel lucht had en ik realiseerde mij dat ik hier aan het duiken was met mensen die geen zottigheid uithalen – integendeel. Mijn enige doel was om Willem niet kwijt te raken en hij loodste ons achter de pijler, in de luwte van de stroming. Jeanette waren we ondertussen wel kwijtgeraakt maar nee, zorgen hoefden wij ons hierover niet te maken, want dat was een optie die in ons duikplan was opgenomen.

En zodra je die lange roodwieren ziet wapperen in de stroming, dan weet je dat je de duiktrap in de buurt is. En ja hoor, daar was Jeanette ineens weer. Ook nu was er bij de trap geen stroming dus konden wij onze vinnen uit doen en het water ontspannen achter ons laten.

De NOB was al aan het prepareren voor de ONK-barbecue. Wij gingen even naar Dreischor om ons op te frissen en daarna ons eigen gang te gaan: Willem en Jeanette richting Zierikzee voor een hapje en ik terug naar de Zeelandbrug voor de barbecue.

Ik ben persoonlijk niet zo van de barbecue, maar deze is absoluut voor herhaling vatbaar. Er was biologisch vlees en salades, fruit en frisdrank in overvloed. Ron kwam ook nog een vorkje prikken en ik heb leuke luitjes gesproken die ik van naam of Facebook ken. Onlangs heb ik met Hans Waardenburg dia’s bekeken die mijn vader in de jaren ’70 onder water heeft genomen. Zij waren destijds duikmaatjes en het doet erg goed dat de belangstelling voor dit materiaal vandaag de dag groot is. Hierover komt later zeker nog een apart duikreport.

Moe en voldaan was ik rond 22 uur terug in het huisje waar ik Jeanette en Willem met een glaasje rum trof. Ik maakte een fles wijn open en we hebben gezellig zitten kletsen. Om half twee was de wijn op en de fles rum kon je ook optillen zonder door je rug te gaan. Bedtijd dus, nog even snel tanden poetsen en de bedbank opmaken. Ik trok mijn toilettas open, pakte de tandenborstel en tube en begon enthousiast mijn straatje te schrobben… om met een grote kreet alles zo snel mogelijk uit te spugen: wat was dít nou weer?!? Geen tandenpasta, dat was duidelijk! Blijkbaar had ik mijn tube voetencrème aangezien voor tandpasta… puntje om volgende keer beter uit te kijken maar ohhh wat hebben we gelachen!

De volgende ochtend was er weer een heerlijk ontbijt. We besloten naar Tholen te rijden om de N59 te vermijden en na een duik bij Stavenisse Haven naar huis te gaan. Eenmaal aangekomen op de stek waren we te brak om te gaan duiken, dus zijn we huiswaarts gekeerd.