Mieke Noordanus – Alternatief voor de Cocoseilanden

Kennen jullie de mop van de reis naar Costa Rica, Cocoseilanden? Nee? Die ging niet door. Maar Duikreporter Mieke Noordanus vond een uitstekend alternatief dicht bij huis.

Datum: november 2020
Duiklocatie: St. Annaland

Kijk je meer dan anderhalf jaar uit naar een reis naar de Cocoseilanden, geboekt februari 2019, komt er zomaar iets tussen waardoor deze niet door kan gaan. Maar gelukkig in 2022 nieuwe kansen. Nog heel even wachten dan maar.

Maar goed, dan wil je iets anders en wordt er een chaletje bij St. Annaland gereserveerd. Bijna hetzelfde. Duikpak aan en duikspullen omhangen bij het huisje, hekje door, trappetje op, dijk uitlopen en via het “witte zandstrand” het water in lopen. Even leek de timing van het weekje een beetje verkeerd, omdat het volle maan was en dus ook binnen een paar dagen springtij. Maar qua ligging ten opzichte van de wind was het uiteindelijk toch een goede keuze. Nauwelijks golven of beter, gewoon vlak water, terwijl de wind over het land behoorlijk was.

Onderwater bleek het zicht goed en gewapend met mijn “nieuwe” tweedehands snoot en mijn macrolens op verkenning. Heel ver zijn we de eerste duiken niet gekomen. Op de vierkante meter was genoeg leven te zien om te oefenen.

Waar je keek waren kleine paars-blauwe kokerwormpjes te zien. Dus even waanden we ons in de tropen. De temperatuur van het water even negeren, want die deed duidelijk anders vermoeden. Maar met ca. 10 graden hielden we het toch iedere keer 70 à 80 minuten vol.

Ook de “gewone” kokerworm liet zich voor een moment goed fotograferen en niet ontevreden over het uiteindelijke resultaat.

Voldoende variatie in grondeltjes, liggend op de gele sponzen, maar ook zwemmend. Dat was een uitdaging om deze met snoot goed op de foto te krijgen. Daar was behoorlijk wat geduld voor nodig, wat voor mij soms toch nog wat lastig is. Maar ook deze zijn redelijk gelukt met de snoot.

Uiteindelijk in 5 dagen 4 lange duiken gemaakt. Deze dagen ook de bevestiging gekregen dat de bestelling van mijn nieuwe droogpak geen slechte beslissing is geweest. Met name de laatste dag is gebleken dat ik toch niet droog bleef in mijn oude droogpak, waar ik overigens ruim 8 jaar plezier van heb gehad. Maar nog twee weken geduld en ik kan mijn nieuwe pak ophalen om zo de komende winter droog en warm door te kunnen duiken. Want nu de temperaturen van het water aan het dalen zijn, is een droogpak dat ook werkelijk aan de binnenkant droog blijft wel een aangenaam vooruitzicht.

De laatste duik werden we nog beloond met een babysepiaatje niet veel groter dan een postzegel. Deze duik afgesloten met nog een paar foto’s van een grondeltje, die mij zelfs uitzwaaide. Snel weer een keer terug naar het mooie Zeeland en kijken of we nog wat mooie plaatjes kunnen schieten.