Inloggen

Wachtwoord vergeten?

Duikreporter

Pauline de Blocq van Scheltinga – 250ste duik: wat een feest!

Met haar levendige fantasie had ze al een beeld bij de wijde mantel, maar in het echt blijkt dit schelpdier nog veel mooier. Duikreporter Pauline maakt haar 249ste en 250stee duik bij de Zeelandbrug.

Vandaag is het 19 oktober en ik maak mijn 250e duik! Nou ja, als alles goed gaat natuurlijk, want nummer 249 wil eerst nog gelogd te worden. Het is een bijzondere mijlpaal dus heb ik wat duikmaatjes uitgenodigd om dit met mij te vieren. De dag heeft een vroege start en het is verrassend fris tijdens het opbouwen van de duiksets. Petra en ik gaan samen het water in, gevolgd door Dirk en Pierre, die na een poosje geblesseerd te zijn geweest aan zijn hand ook weer mee kan duiken. De Belgische waffels van de heren worden gesnoerd wanneer de ademautomaat in hun mond zit en zij net na ons onder de waterspiegel glijden.

Het is zó mooi bij de brug! Het zicht is acht tot 10 meter, de zon schijnt inmiddels volop door het wateroppervlak heen en het uitbundige leven laat zich bewonderen en vastleggen. Petra trakteert mij op de wijde mantel – wat is dit een prachtige verschijning. Mijn levendige fantasie had er al een bepaalde voorstelling van gemaakt op basis van foto- en filmmateriaal van Dirk en Marleen, maar in het eggie is het een nog wonderlijker schepsel. Al die glinstertjes, laagjes… pure magie. Ik maak er foto’s van en zie achteraf dat ik het dier bijna op had moeten vreten; van heel dichtbij was de foto mooier geweest.

PaulinedBvS_wijdemantel_Zeelandbrug_19okt2018-72313

Wij scharrelen lekker door, skippen de zeepaardjes en struikelen over de Harlekijnslakjes die rek- en strekoefeningen doen. Een grappige sepia doet een verkleedpartijtje met de brokkelsterren en lijkt te zeggen ‘wat jullie kunnen, kan ik ook’, waarop het de tentakels sierlijk tussen de brokkelsterren laat meedeinen. Veel zin in fotografie heb ik eerlijk gezegd niet. Het is net zoiets als sporten: dat is niet leuk als je nog geen goede conditie hebt. Fotografie is voor mij hetzelfde. Zolang het nog niet echt mooi resultaat oplevert, is het een hoop gedoe dat met een omweg grotendeels in de digitale prullenbak belandt. Heus, ik pak het wel op, maar beleef op dit moment zoveel meer plezier aan mijn duikloep.

PaulinedBvS_sepiabrokkelster_Zeelandbrug_19OKT2018-72313

Na deze zalige duik zitten wij in de zon te genieten met wat lekkers bij de koffie en thee. Dirk en Pierre die dezelfde duik hebben gemaakt als wij zijn gestuit op honderden, nee, duizenden steenbolken. Dirk heeft het gelukkig gefilmd, dus kunnen wij er binnenkort allemaal van meegenieten. Maar hoe graag wil ik dit ook zien… en wel nu!

Het is gezellig en Nick komt ook nog even aanwaaien met een nieuw duikmaatje. Geloof het of niet, maar ik zat in mijn korte broek (omdat ik van Petra niet in mijn onderbroek mocht zitten, ‘foei!’) en hemdje in de zon te bakken en zag de volgende dag dat ik iets gebruind was. Het heeft er alle schijn van dat de nazomer voorlopig nog van geen ophouden weet.

Mijn 250e duik was eigenlijk gepland bij Den Osse, omdat we daar ook de inwendige mens beter kunnen voorzien van natjes en droogjes. Maar ja, met dit zicht? Deze omstandigheden? Wolken bolken? Wijde mantel? Zeepaardjes? Toedeloe Den Osse, hallo Zeelandbrug!

Zeelandbrug_PaulinedBvS-Harlekijntjerekstrek_19okt2018-72313

Petra en ik duiken weer samen en aangezien dit een driftduik is, stappen we bij de eerste trap in, gaan om de pijlers heen en laten ons meevoeren richting de tweede trap. Net voor de pijlers is daar ineens de enorme school steenbolken. Wauw, wauw, wauw! Hoe gaaf is dit! Ik maak een paar korte filmpjes, want foto’s zonder fish eye lens heeft niet zoveel zin denk ik. Hoe mooi is het om Petra te zien liggen, bijna opgeslobberd door de wolk. Werkelijk pure magie.

Kort hierna zien wij de lampen van Dirk en Pierre onze kant op komen. Dirk maakt wederom een film van het hele gebeuren en wij vergapen ons met elkaar een poosje aan het spektakel.

Het is een tijdloze duik. Als vanzelf laten wij ons afzakken richting de tweede trap, hier en daar stil hangend om nog wat moois te bekijken. De volgende traktatie bij dit zogenaamde onderwaterbuffet is de zuurstokzakpijp. Er zitten er veel, en ze zijn echt leuk om te zien. Ik dacht dat het een obese-zeebes was, maar nee – op het moment dat ik dit schrijf buigen diverse biologen zich over dit dier. En wij duiken gewoon door, en noemen het een zuurstokzakpijp en houden het simpel.

De wijde mantel heeft een ander plekje gezocht, maar er is genoeg te beleven. Zalig is het om even te blijven hangen en niet gelijk je duikmaatje kwijt te zijn. Die ligt gewoon een meter of vijf verderop, juffertje in het groen. Na een tijdje komen wij elkaar allemaal toevallig weer tegen bij de tweede trap, gaan de ademautomaten weer uit en volgen de babbels op de bubbels. Wat een leven! Wat een duik! Wat een duikdag! Wat een duikmaatjes!

PaulinedBvS_zuurstokzakpijp_Zeelandbrug_19OKT2018-72313

PaulinedBvS_Zeelandbrugbovenwater_19OKT2019-72313

4 reacties

  1. Leuk verslag Pauline! Ik mis wel het verhaal van de ademautomaten en het enkellood … hi,hi …

    REAGEREN

Laat een reactie achter

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Velden met * zijn verplicht *

Nieuwsbrief