Inloggen

Wachtwoord vergeten?

Duikreporter

Dirk Van den Bergh – Van de hel naar de hemel

Van drama- naar superduik!  Dirk Van den Bergh neemt je mee op een dagje duiken en deelt zijn verhaal en video met je.

Afspraak met buddy Pierre Spirlet bij de Zeelandbrug. We zijn beiden ruim op tijd om op de laagwater kentering te duiken. Vanop de kant zien we al dat het zicht slecht zal zijn. Een duiker die er uit komt bevestigt dit … We wachten niet langer en gaan er al een uur voor de kentering in. Pierre wil niet weten van een buddylijn … Wat doen we als we mekaar kwijt zijn? Duik afmaken …

Het zicht is inderdaad slecht, héél slecht. De stroming doet ook al raar. Ik ben even het Noorden kwijt … kompas aflezen lukt bij momenten niet. Plots doemt vóór ons een muur op. Hé, we zitten bij de pijler. Dat was onze planning niet … Hier stroomt het nog wat harder. We proberen in de juiste richting te geraken en … we zijn mekaar kwijt … we hebben 10 minuten samen gedoken …

Bij de pijler maak ik de enige filmbeelden van deze duik en … zelfs mijn camera ziet het deze keer niet goed! Geen film dus. Dat is een eeuwigheid geleden. Heel even zie ik een schim van een sepia. Ik probeer hem op die plek terug te vinden, maar het is onbegonnen werk. Schijnen met je lamp geeft nog een slechter zicht. Ik ga terug wat ondieper: hier heb ik de lamp niet nodig. Het ontwijken van de basaltblokken is ook al lastig. Regelmatig bots ik er tegenaan. Pfff … ik ben het beu. Na 60 minuten ga ik aan de oppervlakte kijken waar ik ben. Hé, de trap is nog ver weg, maar de kentering is ondertussen geweest en ik kan er met de stroming mee naartoe. Op de dijk zie ik Pierre de trap op gaan. Die is dus veilig terug boven. Ik ga terug onder en 7 minuten later ben ik aan de duiktrap.

We zijn het beiden eens: dit is de slechtste duik die we ooit maakten! Wat doen we voor onze tweede duik? De wind staat niet goed om naar de Grevelingen te gaan en terug de Oosterschelde in … nee bedankt met dit zicht! We besluiten om naar de Put van Ekeren te rijden. Voor ons is dit geen probleem omdat die op onze weg naar huis ligt.

Een goede beslissing! Het zicht is hier super. We dalen af in de put. Voor het eerst zie ik hoe het er daar beneden uit ziet: we zijn van de hel in de hemel terecht gekomen! Er is echter geen leven te bespeuren. Niet moeilijk: op 13 meter is de temperatuur gezakt naar 9°. De vissen weten wel beter! Boven is het 22°. We blijven er niet lang, want het wordt te koud in ons natpak. Eens uit de put komen we volop leven tegen. Baarzen in alle formaten, voorntjes en eindelijk nog eens snoekjes.

Dirk-Van-den-Bergh_20190802_snoek-close-84375

Nog steeds heb ik de handleiding van mijn camera niet verder bestudeerd, maar ik heb hem wel op macro staan en probeer wat klein spul te filmen: poelslakjes, kokerjuffers en een rode watermijt. Het is nog niet wat ik er van verwacht, maar het is toch al een begin … Aan mijn lampen moet ik iets veranderen: de verlengde armen zijn niet handig en brengen mijn camera uit balans.

Dirk-Van-den-Bergh_20190802_slakjes-84375

Dirk-Van-den-Bergh_20190802_slakje-op-mossel-84375

Na 86 minuten zijn we terug aan de stijger. Hier zwemt de “huisbaars” rond. Hij is de duikers duidelijk gewoon en ik kan hem mooi in beeld nemen.

Dirk-Van-den-Bergh_20190802_baars-84375

Pierre is mijn topbuddy (104 duiken samen) en hij was er niet bij met mijn 600e duik, dus ik stel voor dat ik er ééntje trakteer in “De Club”. Het blijft niet bij ééntje en we blijven er meteen ook maar eten. Lekker en goedkoop!

De volgende reportage zal even op zich laten wachten … even niet duiken … tandjes laten trekken …

Laat een reactie achter

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Velden met * zijn verplicht *

Nieuwsbrief