Sandra Boerlage – Duik met een minder leuk staartje
Het was zo’n leuke duikdag met de nestjes van de zeedonderpadden. Alleen het einde (en ook de weken erna) had Duikreporter Sandra zich toch echt anders voorgesteld…
Datum: 8 januari 2022
Duiklocatie: Dreischor reefballs
Het was even wikken en wegen gisteravond of we de duikdag door zouden laten gaan in verband met de weersvoorspellingen, maar Paul en ik besloten de gok toch te wagen. De duik kriebels waren te groot en omkleden met zware regen en wind kon eventueel ook in de bus.
Waar gaan we dan heen om te duiken? Na alle berichten op Facebook was de keuze snel gemaakt. Ook wij waren nieuwsgierig naar alle nestjes met donderpad. Met informatie over maar liefst drie nestjes gingen we te water. Al snel vonden we het rode nestje met papa donderpad op de uitkijk. Terwijl Paul hier rustig wat foto’s van nam, ging ik op zoek naar een wit nestje van de groene donderpad. Deze zat goed verscholen in een reefball en daarmee een stuk lastiger voor de foto. Om deze dan ook heel close-up op de foto te krijgen, was voor mij niet mogelijk. Met de 45mm kwam ik aardig ver om een gedeelte van het nestje vast te leggen, waarbij het nageslacht goed zichtbaar was. Leuk om die kleine kijkertjes in de eitjes waar te nemen en het zal vast niet lang duren voor deze de wijde wereld in zwemmen.
Na wat foto’s gemaakt te hebben zwom ik weer richting Paul om te kijken hoe ver hij was. Inmiddels had hij al aardig wat foto’s gemaakt en gaf aan dat ik mijn gang kon gaan. Super om ook dit nestje vast te leggen, maar niet voordat ik Paul het witte nestje had aangewezen.
Beide gingen we dus weer ons gang. Bij het rode nestje kon ik met gemak bij de eitjes en nam ik even de tijd om met de snoot te stoeien om de eieren er wat sprekender op te krijgen, een hele uitdaging. Al snel kwam papa donderpad om de hoek kijken om zijn nestje schoon te houden, een prachtig schouwspel wat de moeite waard was om gewoon even naar te kijken voordat ik meteen mijn camera in aanslag nam. Terwijl ik bezig was papa donderpad te bewonderen kwam Paul weer richting mij zwemmen en besloten we samen naar het derde nestje te zoeken. We slaagden hier helaas niet in en besloten de duik na 60 minuten te beëindigen.
Met ons hoofd nog maar net aan de oppervlakte besloten we het niet bij deze duik te laten, dus even opwarmen bij de bus met een kleine versnapering en plonzen maar weer.
Missie voor de tweede duik was toch nog een poging om het derde nestje te vinden, wat ons gelukt is. Ik moet zeggen dat ik het niet gek vind dat we deze de eerste duik gemist hadden, want groot was het zeker niet. Na om en om hier wat foto’s van gemaakt te hebben zwommen we tussen de reefballs door en bezochten nogmaals de twee andere nestjes. Hierbij hebben we beiden nog wat foto’s gemaakt en ben ik gaan stoeien met mijn snoot op wat krabbetjes. De krabbetjes waren hier niet erg van gediend en zodra ik ze in m’n lichtbundel had, verdwenen ze weer. Ach een volgende keer beter, de lol was er niet minder om.
Na 50 min hebben we nog een klein rondje reefballs gedaan tot ik het echt wel fris begon te krijgen en we langzaam richting de steiger zijn gezwommen. Bij boven komst was het weer behoorlijk omgeslagen, de weersverwachtingen kwamen dus toch echt uit. Eenmaal bij de bus besloten we om te kleden en op te ruimen, daarna kwam dat bakkie warme thee wel. Mijn duikspullen had ik al snel bij elkaar, dus snel mijn kleren aan om te genieten van de thee. Dat verliep nu net even anders. Na een onhandige schuiver waarbij de thermoskan een rol speelde, belandde ik op m’n hand. Kan gebeuren, zou je denken, alleen keek ik wel op toen ik zag dat mijn middelvinger een hele ander kant op stond. AAAHHH EN NU!!! Een ongelukje zit in een heel klein hoekje, met een middelvinger die bijna mijn pink aan kon raken zijn Paul en ik op zoek gegaan naar de dichtstbijzijnde huisartsenpost. Deze vonden we in Zierikzee, na wat informatie en trekwerk stond mijn middelvinger weer recht. Dan nu eindelijk een bakkie thee??? Zeker verdiend na zo’n rare afsluiting. Nu met twee vingers in de tape ging dit er zeker in. Helaas is de conclusie van dit stomme ongelukje, dat ik een verplichte winterstop krijg voor tenminste 10 weken.
3 reacties
Joost van Uffelen
😃 dit kan ik me nog herinneren!
Ik ben wel blij dat je de experts en niet mij en Rienk gevraagd hebt om die vinger recht te zetten.. 😜
Sterkte met het herstel!
Sandra Boerlage
Was echt een raar iets had ook niet verwacht dat 1 vinger zo lang kan duren voor herstel. Hoop snel weer aan de waterkant te staan in de tussentijd geniet ik van foto’s van andere 😉
Pauline de Blocq van Scheltinga
Jeempie, brrrrr, wat een verhaal, hoe is het nu met je vinger? Alles weer oké? Prachtige foto’s Sandra!