Drie nieuwe beschermde zeegebieden in Indonesië
De overheid van Indonesië beschermt nu 226 nieuwe vierkante kilometers aan zeegebied. Dit is verdeeld over drie zeegebieden, bij de eilanden Sula, Rao en Makian. Indonesië ligt in de regio die ook wel de Koraaldriehoek wordt genoemd.
Foto: WWF/Eric Madeja
Deze regio is erg belangrijk voor de natuur, want er is veel biodiversiteit. Er leven de meeste verschillende soorten koraal en vissen van de hele wereld!
Minder visserij
Dat de zee hier nu een beschermd gebied is, is erg goed nieuws! Dit betekent namelijk dat grote schepen nu niet meer in de regio mogen komen, want die verstoren het rijke zeeleven. Alleen de kleinere, traditionele vissersboten zijn er nog welkom. Er mag ook niet meer intensief gevist worden, maar alleen met vastgestelde quota en met duurzame vismethoden. Zo kunnen de populaties vis die het zwaar te verduren hebben gehad, mogelijk weer herstellen. De Indonesische overheid heeft een doel gesteld om in het jaar 2020 minimaal 200.000 vierkante kilometer aan beschermde zee te hebben. Met de nieuwe gebieden erbij is dat doel al voor 96% bereikt.
De waarde van beschermende gebieden
WWF’s oceaan-expert Vincent Kneefel is blij met het nieuws: “Beschermde zeegebieden zijn de meest effectieve manier om het leven in zee te beschermen. De riffen in de Koraaldriehoek zijn de meest diverse riffen op aarde en deze moeten we voor onszelf en toekomstige generaties behouden. Gelukkig erkent de Indonesische overheid het belang van deze gebieden en komen er steeds meer beschermde zee gebieden bij. WWF zet zich al tientallen jaren in voor de bescherming van de natuurgebieden in de Koraaldriehoek en de diersoorten die er leven.”
Andere bedreigingen
Jammer genoeg wordt het onderwaterleven door meer dan alleen de niet-duurzame visserij bedreigd. Een andere grote boosdoener is al het plastic afval, dat in de zee terecht komt. Plastic dat naar de bodem zakt landt op het koraal, waardoor dit wordt verstikt. Ander plastic wordt opgegeten door vissen, en komt zo via de voedselketen uiteindelijk ook in ons eten terecht.
Bron: WNF
