Inloggen

Wachtwoord vergeten?

Duikreporter

Dick van Dijk – Soms zit het mee, soms zit het tegen.

Datum 7 april 2013
Locatie Joure

Zondagmorgen 7 april 2013. De weersvooruitzichten waren geweldig: mooi weer en geen tot weinig wind. Perfect weer om mijn dubbel 7-300 bar en nieuwe wing eens uit te proberen.

Mijn duikmaatjes zouden er om half elf zijn, zodat we met z’n allen een leuke duik konden maken. Goed gemutst en met al mijn spullen reed ik, voor mijn doen vrij vroeg, naar de Woudfennen te Joure. Druk was het niet onderweg. Drie kwartier rijden met een leuk muziekje en een door de wolken brekende zon zorgde ervoor dat ik in een goed humeur, maar veel te vroeg, kwam aanrijden. Gelijk kreeg ik de eerste tegenvaller te verwerken. De hele winter zijn we hier wezen duiken en stonden er maximaal zes tot acht auto’s. Nu stond het parkeerterrein met wel dertig tot veertig voertuigen, bijna vol!

Ach, hoe meer zielen hoe meer vreugd, toch? Gerrit, Ingrid en Jordi van Duikteam Leeuwarden kwamen gelijk naar me toe lopen. Ze waren er al en verwonderden zich ook over de drukte. Al keuvelend over koetjes en kalfjes werd het half elf. Waar waren de andere twee nou? Ah, daar kwam Simon al aanrijden, maar nog steeds zonder ons laatste duikmaatje Watze. Van een andere club overgekomen zou hij voor het eerst met ons meegaan in droogpak en op deze stek. Tien minuten later kwam ook hij aanrijden.

1Al balend en mopperend stapte hij uit. Hij verontschuldigde zich gelijk. Wat hem nooit was overkomen was nu gebeurd: verslapen! Snel was hij op weg gegaan en toch nog enigszins op tijd, kon hij vervolgens de stek niet vinden. Even bellen, maar geen gehoor krijgen was zijn volgende tegenslag. Shit, mijn privé telefoon had ik thuis gelaten, omdat ik niet met twee telefoons op pad wil. Laat hij nou alleen het nummer hebben van mijn privé telefoon. Ach, moet kunnen. We zijn nu compleet en kunnen ons gaan omkleden.

Terwijl ik druk bezig ben mijn droogpak aan te doen, zie ik Gerrit beteuterd aan komen lopen. Aan alles had ‘ie gedacht vanmorgen en vol goede moed waren ze van huis weggereden. Alleen euuuhh, hing zijn droogpak nog thuis. Dat werd dus kijken vanaf de kant. Vervolgens zocht Simon naar zijn computer. Hij wist zeker dat ‘ie het ding had meegenomen, toch kon hij het nergens vinden. Gelukkig bracht zijn console uitkomst, kon hij toch mee te duiken.

Na de buddycheck liepen we met z’n vieren naar de instap. Eenmaal in het water moesten de vliezen aan. Altijd weer een gemartel met droogpak en droogpakhandschoenen. Gelukkig konden we elkaar helpen. Bril op en gaan? Nee hè, waar was Simon’s bril nou? Ergens in het water met zicht nul, door de vele duikers die kwamen en gingen. Dus eerst maar zoeken. Ondertussen was Jordi op zoek naar de vin van Watze, want die was hem ontglipt. Tja, soms zit het mee, maar soms…? Vijf minuten later waren we er dan echt gereed voor.

2Achterwaarts liepen we langzaam naar het diepere deel. We waren het eens over de route en zouden als buddyparen achter elkaar aan duiken. Het signaal werd gegeven en door middel van de inflators werd het lucht uit trimvest en wing geblazen. Langzaam zakte ik tot onder het wateroppervlak. Maar daar bleef het dan ook bij. Wat hadden ze in de winkel gezegd? Met een dubbel 7-300 bar heb je echt geen extra lood nodig? Toch maar proberen al zwemmend naar beneden te gaan. Warempel, het ging nog lukken ook. Op mijn computer zag ik de diepte langzaam oplopen. Zes meter werd al snel zeven, acht en negen meter. Voor ik het wist zat ik op bijna veertien meter. Kwam zelfs al een mooi klein kreeftje tegen. Dat beloofde een mooie duik te worden.

Niet dus. Er begonnen bellen te komen uit mijn tweede trap. Eerst langzaam, maar al snel steeds sneller. Ik schakelde over op mijn secundaire tweede trap en bewoog de primaire automaat rustig heen en weer. Nu mijn fles nog dichtdraaien en dan kon ‘ie ontdooien. Oef, waarom kon ik er nu net niet bij? In het zwembad was het geen probleem geweest? Ik seinde naar mijn buddy en hield de bubbelende automaat voor zijn neus.

3Later vertelde hij mij dat hij de automaat helemaal niet had gezien. Wel een hoop dwarrelende stof in het toch al slechte zicht. Hij draaide zich tot mijn stomme verbazing om en zwom verder. Ik keek om mij heen of het andere buddypaar er was, maar nee. Op mijn eigen licht na was er niks om mij heen. Wat kun je dan nog doen? Op naar de oppervlakte, maar wel rustig aan. Tja, dat had ik kunnen weten. Te licht en met moeite naar beneden gaan zal in omgekeerde volgorde echt niet anders zijn. Een mooie gecontroleerde opstijging kun je dan echt vergeten. Mij zo breed mogelijk makend zweefde ik als een raket naar boven. Mijn computer wist niet hoeveel waarschuwingen hij moest afgeven. Shit man, ik weet dat ik niet zo snel naar boven mag, maar ja, Wat kan ik doen? Achteraf zat ik met 13,7 meter in een minuut nog binnen de PADI stijgsnelheid, maar zelf wil ik niet sneller gaan dan 10 meter per minuut. Daar zat ik wel overheen.

Eenmaal boven probeerde ik weer met mijn hand naar de kranen te gaan. Tevergeefs. Gelukkig kwam Watze van het tweede buddypaar , boven water. Hij was in het slechte zich zijn buddy kwijt geraakt. Hij kon de kranen wel dicht draaien. In de vijf minuten dat ik was wezen duiken was er zo maar 120 bar weggeblazen. Wat een sof. De oorzaak was ijsafzetting. Ik kon de klomp zien zitten in het mondstuk. Om naar beneden te komen heb ik natuurlijk zitten lurken als een gek, zonder er verder bij na te denken. En uit een volle 300 bar fles komt natuurlijk een geweldige flow. Wat ontzettend dom toch. Kort daarna kwamen Simon en Jordi ook weer boven. Na enige uitleg mijnerzijds, zijn we er maar uit gegaan. Op naar de koffie. En maar snel deze duik vergeten of niet soms?

Nee, we moeten er natuurlijk wel van leren. Altijd uitloden voor je met nieuwe uitrusting te water gaat! Dat had in dit geval al een hoop narigheid voorkomen. En ervoor zorgen dat je wel bij je kranen kunt. Ook al stem je handsignalen af met je buddy, toch is dat geen garantie dat je elkaar begrijpt onderwater. Paniek heb ik geen moment gevoeld. Ik wist wat er gebeurde, wat ik moest doen, maar niet kon doen. En denk eraan: soms zit het mee, maar soms zit het tegen! Op naar de volgende duik!

Laat een reactie achter

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Velden met * zijn verplicht *

Nieuwsbrief