Roland Hendriks – De wachter op de paal
Soms ligt het bijzonderste niet verborgen tussen waterplanten of wrakken, maar juist in het open zicht, stil, recht voor je, alsof het er altijd al hoorde.
Datum: 02-05-25
Duiklocatie: Lith
Duikreports zijn de verhalen, foto’s en/of films van duikers – de belevenissen van jou en van mij. ledereen kan een Duikreporter zijn. Hoe? Klik hier!
Het water van de Lithse Ham was vandaag uitzonderlijk helder. Bijna geen zwevend sediment, weinig troebelheid en nog geen waterplanten die het zicht belemmerden. Alleen de lichte golf van mijn bewegingen en het diepe groene water dat zich onder me uitstrekte. In die stilte, alsof het water zijn adem inhield, dreef ik langzaam naar een bekende plek: een kleine verhoging op een houten paal, net boven de bodem een plaat met daarop iets van mosseltjes maar voor de rest leeg. Of… bijna leeg.
Daar lag hij.
Een snoekbaars. Groot, gespierd, en perfect in balans op het platform, alsof hij op een troon zat. Hij bewoog nauwelijks, maar zijn ogen volgden elke centimeter van mijn nadering. Onder hem, nauwelijks zichtbaar tenzij je goed keek, lag zijn nest, zijn broedsel vastgeplakt aan het kunstgras beschermd op de verhoogde plek waarop hij rustte. Geen waterplanten, geen schuilplekken – alleen het vertrouwen in zijn eigen aanwezigheid als verdediging.
Ik bleef hangen, met de camera gericht. De stilte was nu beladen, geen stilte van rust, maar die van een gespannen vrede. Hij tolereerde me, maar niet zonder waarschuwing.
Langzaam draaide hij zich naar mij toe. Zijn kop lichtte op in het zonlicht dat vanaf het wateroppervlak naar beneden viel. Toen opende hij zijn bek. Breed. Tergend langzaam. Rijen tanden werden zichtbaar, scherp en wit tegen het donkere lijf. Het was geen aanval. Het was een statement.
“Ik zie je. Ik laat je dichtbij. Maar je weet wat dit betekent.”
Mijn ademhaling stokte even. Niet van angst, maar van respect. Zo dichtbij, en toch op afstand. Dit was geen vluchtige ontmoeting – dit was een uitwisseling van intenties. Een grens werd gesteld en ik had het voorrecht die van dichtbij te mogen waarnemen.
Na een fractie van een seconden, die veel langer aanvoelden, sloot hij zijn bek weer. De dreiging verdween, maar de waakzaamheid bleef. Ik maakte mijn opnamen, hield mijn bewegingen langzaam en rustig. En toen gleed ik achteruit, uit zijn cirkel, terug het open water in.
De snoekbaars bleef liggen. Stil, trots, onverzettelijk. Alleen in zijn taak, als een stille wachter boven zijn toekomst.
1 reactie
Johan boer
Mooie ontmoeting! Zoet water is echt leuk.