De vloek van de farao`s

John van Lent maakte kennis met de vloek van de farao`s. Zijn verhaal en foto`s zond hij in voor de Reportagewedstrijd 2008 die DuikeninBeeld.tv samen met Bonaire Toeristen Bureau en Bonaire Fun Travel organiseert.

Egypte: land van piramides, sfinxen, mysteries, verborgen schatten, eeuwenoude culturen, zoetgeurende waterpijpen, en atuurlijk …..fabelachtige koraalriffen. Zo luidde de aankondiging in de duikbrochure waarin onze reis aangeprezen werd. Alleen mis ik toch wel een toch zeer fameus verschijnsel tussen al die lovende woorden over het land van Ramses en Cleopatra……………..

Dit overdenkend zie ik achter mij de laatste resten van een op satésaus lijkende substantie zich met een rechtsom draaiende beweging vermengen met het spoelwater. Met een gorgelend geluid onttrekt het bruine substraat zich aan mijn afwijzende blik ……….. Het zelden genoemde maar dit al te vaak aanwezige natuurverschijnsel in Egypte: de vloek van de farao’s !

Omdat mijn neus heel wat anders waarneemt dan wat in de verste verte iets te maken zou kunnen hebben met pindasaus, warm noch koud, trek ik de deur van het kleinste kamertje ijlings achter me dicht. Ik was mijn handen, pak de tas met mijn snorkeluitrusting en verlaat het appartement van het Brayka Bay resort. Ha lekker… frisse lucht!

Vandaag is het al de zesde dag dat we hier in Marsa Alam zijn en we hebben deze morgen vroeg een taxi geregeld naar een dichtbij gelegen baai waar zich een zeekoe schijnt op te houden.
Met ons vieren passen we maar net in de met minstens vier kleuren geel gepimpte taxi die geen enkele goedwillende keurmeester bij ons in Nederland door de APK zou durven loodsen. Met mijn rechterhand hou ik stevig het voorportier stevig vast dat op een totaal ander ritme meedanst dan de rest van het 20 jaar oude Franse karkas. Het gerommel in mijn buik is niets vergeleken met het gerammel wat onder de motorkap vandaan komt. Tussen de onderkant van de deur en de autobodem door zie ik het Egyptische asfalt onder mij voorbij razen. Als er veiligheidsgordels in hadden gezeten had ik ze omgedaan.

Bij de baai aangekomen betaal ik onze Egyptische Nicky Lauda, kleden we ons om en gaan we met onze snorkelset te water. Deze keer geen gesjouw met flessen en gordels met lood. Systematisch beginnen we de baai ter grote van twee voetbalvelden af te zoeken naar de grazende doejong, de zon aangenaam brandend op onze rug.

Stevig doorzwemmend verstrijkt de tijd: 10, 15, 20, 30 minuten. Onder me zie ik een snel zwemmende groene zeeschildpad die aan een aantal té enthousiaste persluchtduikers probeert te ontkomen. Een wedstrijd die de soepschildpad met gemak wint ondanks het gezelschap van twee vastgezogen remora’s.

Dit bovenwater-snorkeltempo is heel wat anders dan gisteren duikend op het huisrif van ons hotel waar prachtige waaierkoralen omhoog reiken tot aan de oppervlakte. Daar lag ik op mijn gemak het majestueuze gedrag van een koraalduivel lag te bewonderen. Deze zweefde sierlijk met zijn roodgetinte vinnen uitgespreid over het brandkoraal als een ruimteschip om moeder Aarde. Meestal houden ze zich overdag schuil tussen een spleet of onder een rots maar dit exemplaar liet zich echter in vol ornaat aanschouwen, de zonnestralen als spotlights in z’n rug. ‘s Nachts echter zijn deze aan schorpioenvissen verwante koraalduivels, het actiefst. Speurend naar kleine vissen en garnalen die door de razendsnel opengesperde bek naar binnen worden gezogen.

Wat ik nu zie is gras, en nog eens gras. Nu alleen de zeekoe nog en het plaatje is compleet. Zolang mijn darmen het toelaten zoeken we gewoon snorkelend verder. Zo vanaf de oppervlakte gezien ziet het onderwaterleven er een stuk kleurlozer en minder boeiend uit dan enkele meters onder water waar ik een paar dagen geleden nog oog in oog lag met een krokodilvis. Deze zijn vanaf de oppervlakte moeilijker te zien omdat ze roerloos op de bodem blijven liggen vertrouwend op hun camouflage. Zelfs als je ze op minder dan een meter bent genaderd geven ze nog geen teken van leven, op het bewegen van hun ogen na dan. Angst, arrogantie, of blakend van zelfvertrouwen? Wie het weet mag het zeggen.

Dit geeft je echter wel de gelegenheid om de flathead beter te bestuderen. Zo zijn de ogen aan de bovenkant prachtig versiert met een van bovenaf vertakkend patroon van uit elkaar lopende stroken. Deze ooggordijntjes bevorderen de camouflage, de grote ronde pupillen verbergend.
Plotseling schiet er onder me een gedaante uit het zand vandaan. Ik schrik me rot! Het blijkt een blauw gespikkelde pijlstaartrog te zijn. Snel kiest het geschrokken dier het hazenpad, die blijkbaar niet van een geluidsloze snorkelaar gediend is. En zeker niet een die hem van achteren besluipt. Duikend heb ik deze week wel meer pijlstaartroggen gezien en die kun je best wel van dichtbij bekijken, als je ze maar beheerst benadert, het liefst rustig op ze afzwemmend in hun gezichtsveld. Het blijft nog steeds een onwerkelijke combinatie die felblauwe stippen op de geel/bruine huid. Waar sommige kunstschilders hun inspiratie vandaan halen is me inmiddels wel duidelijk.

Naarmate de tijd verder verstrijkt neemt de temperatuur van het water gevoelsmatig af en de activiteiten in mijn onderbuik gevoelsmatig toe. Opgeven is geen optie….. althans……nog niet.
Aan mijn linkerzijde word ik plotseling op ruime afstand ingehaald door een tweetal adelaarsroggen die er blijkbaar plezier in hebben om een demonstratie synchroonzwemmen te laten zien aan dit merkwaardige zoogdier dat aan de oppervlakte ronddobbert. Ik kijk ze gefascineerd na totdat ze een voor een in de verte oplossen in hun omgeving.

Daar waar de roggen uit het zicht verdwenen zijn, zie ik een vage gestalte opdoemen. Met een paar ferme slagen verklein ik de afstand tot de wazige vorm. De afstand wordt geleidelijk korter en de vorm neemt langzaam de gestalte aan van een ……. zeekoe! Yes! Eindelijk gevonden!
Nu nog proberen om de doejong niet te laten schrikken. Nauwkeurig probeer ik zijn koers in te schatten. Het slimste lijkt me om er niet rechtstreeks op af te zwemmen maar meer diagonaal naar voren toe, zodat de zeekoe zich niet direct aangevallen zal voelen. In de hoogste versnelling zwem ik schuin op het rustig voortbewegende dier af. Het lukt me uiteindelijk om op gelijke hoogte te komen. Een rustige slag met zijn gevorkte staartvin kost mij zeker twintig krachtige vinslagen om de 2 ½ meter lange planteneter bij te houden. De lucht giert mijn snorkelpijpje in en uit. Geweldig is het om naast zo’n bedreigd zoogdier te mogen zwemmen. De donkere littekens op zijn dikke grijze huid zijn nog goed te zien en verraden eerdere ongewenste contacten met motorboten. Gelukkig zijn het geen ernstige verwondingen.

Na een paar minuten naast elkaar te zwemmen voert de gemoedelijke doejong het tempo aanzienlijk op en koerst richting open zee. Ondanks dat ik hem onmogelijk kan bijhouden voel ik me toch als een koning te rijk of meer toepasselijker als een farao te…..

Mijn gedachten slaan ineens spontaan om! Iets in me vertelt me dat het tijd is om rap het water te verlaten. Als een op hol geslagen torpedo koers ik richting strand waar ik op de heenweg al het kleine witte stenen gebouw met die twee lichtblauwe deuren opgemerkt had. Wankelend door de branding trek ik ijlings mijn vinnen uit en draaf met aangespannen spieren richting de hemelsblauwe deur welke is opgesierd met een handgeschilderd silhouet van een mannelijk persoon. De vloek blijkt nog niet te zijn opgeheven.

Tekst en foto`s: John van Lent

De Reportagewedstrijd 2008 wordt gesponsord door: