De onsterfelijke kreeften en hun thuis in Noord Sulawesi

De bescheiden geleedpotigen kunnen mateloos fascinerende dieren zijn. In Noord-Sulawesi kom je ze op vrijwel elke duik tegen; van de verlegen orang-oetangkrabbetjes die met hun harige armen tussen de zachte koralen verscholen zitten, tot de heremietkreeften die lekker aan de wandel gaan op de zandvlaktes, al “stofzuigend” op zoek naar voedsel.

Biologisch gezien zijn de geleedpotigen een unicum in de dierenwereld: voornamelijk de kreeften blijken een soort genetische voorsprong te hebben op ons: ze kunnen relatief gezien namelijk zeer oud worden.

DNA

Het geheim zit in hun DNA: aan het uiteinde van de chromosomen bevinden zich DNA-strengen genaamd telomeren. Wij hebben dit ook in onze eigen chromosomen, maar bij kreeftachtigen is de telomeer veel groter in omvang. Het is een beetje een technisch verhaal, maar het gevolg hiervan is dat celdeling bij kreeften veel langer doorgaat dan bij ons. Sterker nog, bij kreeften stopt de celdeling vrijwel nooit. Ze blijven eigenlijk gewoon doorgroeien, met als enige belemmering het vervellingsproces. Voor een primitief zeedier best benijdenswaardig.

Een van de meest voorkomende kreeftachtige soorten in Noord-Sulawesi is de blauwe langoest. Overdag zitten ze in hun holletje de wereld gade te slaan met hun lange (vaak witte) voelsprieten alert op mogelijk gevaar. Hun prachtige, diepblauwe staartvinnen en poten maken deze jongens een genot voor fotografen. De blauwe langoest kan een lengte bereiken tot ongeveer 35 cm.

In de “lightgewichtklasse” vinden we de poetsgarnaaltjes, harlekeingarnalen en dergelijke. Ook deze kleurige zeebewoners zijn absoluut een feest voor je macrolens. Op ons huisrif nabij Manado, op wat we noemen “Thalassa Rock”, bevindt zich een kleine kolonie glasgarnaaltjes, waarvan de jonkies als transparante ballerina’s door het water dansen. Als je je hand uitsteekt, komen ze je dan voorzichtig tegemoet. Even een momentje: met slechts jezelf en de natuur.