De murene – Het verhaal achter de foto

Komt het door hun gracieuze manier van bewegen of net door hun gevaarlijk uitziende blik, ik weet het niet, maar een murene heeft iets waardoor ik er nooit even naar kan kijken en dan gewoon weer verder zwemmen.

Ook het exemplaar op deze foto slaagde er in om mijn aandacht, voor het grootste deel van de duik, vast te houden.

December 2019, Egypte in de buurt van Marsa Alam. Gewapend met mijn fototoestel en een 100 mm macrolens, spring ik in de vroege ochtend voor het eerst sinds lange tijd de Rode Zee in. Ik ga er de komende twee weken deelnemen aan de fotowedstrijd “Hugycup”. Twee weken tijd dus om foto’s te nemen maar op de eerste duik al eens iets leuks in beeld krijgen zou toch wel goed zijn voor het vertrouwen.

We dalen af en bij de eerste koraalformatie merk ik een murene op. Alle andere duikers zwemmen er achteloos voorbij. Even denk ook ik eraan om verder te zwemmen, omdat mijn lenskeuze niet echt ideaal is om een murene te fotograferen, maar een seconde later hang ik al voor de koraalrots en ben ik reeds tegen de murene aan het praten… Ja sorry, maar ik praat onder water tegen alles wat ik op foto wil vastleggen.

Na een korte kennismaking probeer ik een eerste foto te nemen. Ik merk al snel dat de achtergrond bovenaan de foto mooi groen-blauw van kleur is. De rest is echter te donker. Ik wil die mooie kleur als volledige achtergrond hebben dus ik moet op een of andere manier iets lager gaan liggen en mijn model dient wat verder uit haar schuilplaats te komen. Maar leg dat maar eens uit aan een murene…

Gelukkig lijkt deze murene mij wel te zien zitten want ze komt regelmatig dichtbij, soms zelfs heel dichtbij. Na een aantal pogingen vind ik de juiste positie om de volledige achtergrond van mijn foto in die gehoopte kleuren te krijgen. Mijn model is op dit moment zodanig gewend geraakt aan mijn aanwezigheid dat ze steeds te dichtbij komt om haar kop helemaal op de foto te krijgen. Dan maar een close-up!

Ik kan genieten van ontmoetingen als deze. Het hoeft niet steeds iets zeldzaam of groots te zijn. Deze murene liet mij nog maar eens geloven dat je ook vissen het gevoel kan geven dat er een wederzijds respect moet zijn. Misschien beeld ik mezelf dat laatste gewoon in… Wat ik mij zeker niet inbeeld was de glimlach die op mijn gezicht stond toen ik terug de boot in klom.