Mieke Noordanus – De ‘Magic’ gaat maar door
Duikreporter Mieke duikt opnieuw onder in de ‘magic’ van de Filipijnen. Verwachtingen heeft ze niet, wensen wel!
Datum: 23 februari t/m 9 maart 2025
Duiklocatie: Magic Oceans Dive Resort
Duikreports zijn de verhalen, foto’s en/of films van duikers – de belevenissen van jou en van mij. ledereen kan een Duikreporter zijn. Hoe? Klik hier!
Eén report is simpelweg te weinig om te beschrijven hoe gaaf het is bij Magic Oceans. Elke duik is opnieuw weer een belevenis op zich en zoals mijn motto luid: “Wel wensen, geen verwachtingen”. Het onderwaterleven is geen menukaart waarvan je kunt bestellen. Over menu gesproken (even een zijsprong), het eten bij Magic Oceans is top. Het ene gerecht nog lekkerder dan het andere, dus beter daar even niet aan je lijn denken. Gaat niet werken.
Maar wensen mag je wel uitspreken, dus elke dag de gidsen lief aangekeken en gevraagd om de blueringed octopus. Maar ook in dit tweede report ga je hem niet tegenkomen. Voor de gidsen is het wel fijn om te weten waar je interesse naar uitgaat en daar spelen ze goed op in. Maar ik kan blijven genieten van anemoonvisjes, altijd weer een uitdaging om deze goed op de foto te krijgen. Ze zijn er in zoveel verschillende variaties.
En toen was ik ook nog jarig bij Magic Oceans. Normaal besteed ik nooit zoveel aandacht aan mijn verjaardag. Maar die vlieger gaat daar niet op. Bij het ontbijt werd er al gezongen, pannenkoek met fruit erop in de letters HBD. Terugkomen van een duik en je kamer versierd met ballonnen, slingers en handdoeken in de vorm van een taart en een superleuke kaart…. Toen moest de avond nog komen! Weer zingen en een waanzinnig mooie taart met onderwaterfiguurtjes erop en een mooie bos rozen. Hoe dan, je verjaardag stilletjes voorbij laten gaan? Wat een dag, inclusief al het moois onderwater dat ik die dag cadeau heb gekregen. Geen verkeerde plek om jarig te zijn.
De volgende dag “back to normal life” en een jaartje ouder onder. Maar weer genieten. Dit keer richting het pygmee-zeepaardje. Altijd weer een kunst om het te vinden, maar zeker toevertrouwd aan de gidsen. Als laatste mocht ik een poging wagen dit beweeglijke beestje te fotograferen. Dan denk je dat je het ziet, kijk je door de zoeker van je camera, ben je hem weer kwijt. Opnieuw een poging en dan lijkt het toch te lukken. Ja hoor!!! Echt blij, met een getuit bekkie keek hij me aan, net of ik een kusje zou krijgen.
Na de duik terug op het resort was onze huisvriend ook weer aanwezig. In eerste instantie, toen ik het beest voor de eerste keer hoorde ritselen in de struiken, dacht ik dat het kat was. Maar dit dier was wel erg groen voor een kat. Verschillende keren heeft hij (of zij) zich laten zien voor ons huisje (nr. 1). Op het juiste moment had ik mijn camera in mijn handen met de juiste lens erop. Het beest was niet bepaald aaibaar en ook wat schuw. Maar met gepaste rust is het toch gelukt om een paar mooie foto’s te schieten. Volgens Jamie was het een jonge sailfin lizard, ook wel hydrosaurus intergrated, en kunnen deze beesten meer dan een meter worden.
Een duikvakantie is niet compleet als er geen nachtduik wordt gemaakt. Dus ook deze kwam in het rijtje voor. Samen met de Australische vader en dochter, gidsen John en Jhe bij Mandarin point onderwater. Eerst het paringsritueel van de mandarin visjes bekeken. Foto’s maken heb ik even achterwege gelaten, omdat je het paringsritueel verstoord met te veel licht. Maar soms is het prima om herinneringen op te slaan in je geheugen.
Schitterende naaktslakken gezien. Dat blijven altijd gewillige onderwerpen om op de foto te zetten. Maar voor mij was toch wel het hoogtepunt van de nachtduik de pijlinktvissen. Met de juiste instellingen en belichting deze helemaal naar tevredenheid op de foto gekregen.
De vakantie kwam bijna ten einde. Nog twee duiken de volgende dag en het zat er weer op. De laatste dag met onze Canadese vrienden en John een eilandtoer gemaakt naar de Chocolate Hills, of beter de pistache hills, want de toppen waren nog niet echt bruin. Lunchen op de rivier, apies kijken, waaronder de tarsius en ‘s avonds weer op tijd terug in het resort voor het eten. De bar is ook niet verkeerd en met mensen van alle nationaliteiten die we hebben ontmoet, nog lekker een drankje gedaan. Helaas was het vertrek de volgende ochtend best vroeg, half 7. Maar hoe lief, 3 koppels waren hun bed uitgekomen om ons uit te zwaaien.
Terug naar huis met weer een overload aan herinneringen om op terug te kijken. Wat hebben we genoten van al het moois onder water, alle super gidsen en het lieve personeel en de leuke mensen die we hebben ontmoet. Op naar een volgende keer. Die blueringed wil daar toch nog wel een keer zien.
