Creëer een vangnet – een keuring zegt niet alles

Dat innerlijke stemmetje…

In 2020 ben ik 50 geworden en ik ben over het algemeen in goede gezondheid. Ik ben altijd zonder enig probleem door alle medische keuringen heen gekomen en ik zou me dus nergens zorgen om hoeven te maken. Maar toch hoorde ik een zacht klagend stemmetje in mijn hoofd. Iedereen heeft dit al wel eens gehad. Mijn stemmetje had het er maar over dat het eigenlijk best wel vreemd was dat ik ondanks mijn familiegeschiedenis steeds maar door alle keuringen heen kwam.

Mijn moeder heeft namelijk meerdere hartinfarcten gekregen en mijn broer had er eentje op zijn 38e. Mijn grootouders aan beide kanten van de familie hadden ook hart- en vaatziekten en ik kwam steeds maar door alle testen heen. Was ik echt zo onverwoestbaar? Was ik goed, of had ik geluk?

De afgelopen 3 tot 4 jaar heb ik 3 keer een drukkend gevoel op de borst gehad, maar dit duurde maar ongeveer 5 minuten en met wat rekken en strekken verdween dat gevoel snel. Omdat het steeds was nadat ik een zware inspanning had gedaan, dacht ik dat het vast een spiertje moest zijn dat ik verrekt had. In het Engels heet dit confirmation bias (“bevestigingsvooroordeel”): we proberen om informatie of een verklaring te vinden die onze denkwijze steunt, gebaseerd op eerdere ervaringen. Ontkenning speelt hier ook een hele grote rol bij. Maar toch, ik zat met dat stemmetje.

Overdreven, toch?

Online vond ik een app die je kon gebruiken om te bepalen of je een ambulance moest bellen of dat het kon wachten totdat je bij je huisarts terecht kon. Je voert gewoon de tekenen en symptomen in en de app vertelt je wat je moet doen. In mijn geval vertelde de app me dat ik direct een ambulance moest bellen. Een beetje overdreven, toch? Ik dacht er een paar uur over na en besloot om een afspraak te maken met mijn huisarts. Het was zondag, dus ik moest de afspraak via de website van de huisarts aanvragen en ik moest daarbij weer mijn klachten invullen. Dit deed ik braaf en dacht er verder niet meer over na. Totdat ik de volgende ochtend vroeg werd wakker gebeld door de assistente van de huisarts: “Meneer Den Ouden, heeft u die klachten op dit moment ook nog? U had direct een ambulance moeten bellen!”

Ik legde uit dat ik de klachten een maand geleden het laatst had gehad, maar ze was niet onder de indruk. En dat is nog zacht uitgedrukt.

Vier stents

Later die dag had ik mijn afspraak met mijn huisarts en vertelde haar over dat zeurende stemmetje in mijn hoofd. Zij was het met me eens dat het een goed idee was om wat preventieve testen te laten doen en zij gaf mij een verwijzing voor een cardioloog. De cardioloog liet mij een aantal testen doen en ondergaan en veel naalden, testen en scans later bleek mijn stemmetje gelijk te hebben: een van mijn kransslagaders zat geheel dicht, een tweede was voor zeker 50% vernauwd en de derde kon hij niet goed zien op de scan. De cardioloog verwees mij door naar een ander ziekenhuis voor een dotterbehandeling, inclusief een stent. Wat ze dan doen, is een slangetje door een slagader naar de blokkade sturen en dan prikken ze deze door. Vervolgens plaatsen ze en kleine huls in de slagader om te voorkomen dat deze het begeeft.

Ik kreeg uiteindelijk 4 stents en een duikverbod voor 3 maanden.

Leuk is anders

Voor een duiker en zeker voor een duikprofessional is het niet leuk om te horen dat je 3 maanden niet mag duiken. Maar probeer je het alternatief eens voor te stellen? Het is natuurlijk best mogelijk dat er niets was gebeurd. Maar het is zeer onwaarschijnlijk. Vergeet niet dat ik al 3 ‘waarschuwingen’ had gehad. Dat zeurende stemmetje in mijn hoofd voorkwam erger. Ik had het mijzelf nooit vergeven als er iets was gebeurd terwijl ik aan het duiken was. Ik zou zo’n psychologisch trauma geen mens aan willen doen.