Carlton Queen – “Beter één dan drie slachtoffers”

Fernando zit in de zinkende Carlton Queen vast. Hij weet het hoofd koel koel te houden ondanks de meer dan penibele situatie.

Fernando uit Spanje is een van de ongelukkigen die na het kapseizen van de Carlton Queen in het schip vastzit. Hij kan – gelukkig – zijn verhaal nog doen.

“Als de boot koers zet naar Sharm, ga ik naar mijn hut op niveau 1. Ik ben nog niet binnen of ik word vanwege de helling van de boot naar de ramen geduwd. “Nog een beetje verder en ik kom niet meer terug,” schiet er door mij heen. Een paar seconden later slaat de boot om. Door de ramen zie ik de zeebodem en komt het water naar binnen. De uitgang is nu het plafond. Ik kan er bij komen via de deur van de badkamer en klim mijn hut uit.

Op de gang schreeuwen David en zijn zoon Christian om hulp. Ik probeer hen te kalmeren, nog steeds vraag ik me af hoe ik in staat was helder te blijven denken. De trap op is onmogelijk, leuningen om ons aan op te hijsen zijn er niet (detail: dat had ik een dag eerder al als verbeterpunt aan de bemanning vermeld). De lichten gaan uit, de motoren stoppen… We moeten naar hut 8, daar is het noodluik. Het water in hut 8 reikt al tot onze knieën. Ik probeer het luik te openen, maar er is geen handgreep. Duwen, trekken, zonder houvast lukt het niet.

— Ik probeer het luik te openen… er is geen handgreep. Duwen, trekken, het lukt niet. —

Ik geef aan dat we terug moeten naar de trap. David drukt zich tegen het plafond, nu een muur. Christian klimt via ons naar boven in een poging om de opening van de trap te bereiken. Het lukt! Ik steek mijn arm op zodat hij een extra ‘trede’ heeft om eruit te komen. Dan gaat David naar boven, hij gebruikt mij als trap. Als hij de bovenrail kan pakken, duw ik hem verder naar boven. Alleen kunnen zij met uitgestrekte armen niet helpen… de afstand is te groot. “Jullie moeten de boot verlaten,” zeg ik, “beter één dan drie.” Ik zie de stress in de ogen van David: zijn kind is gered, maar hij moet mij in de steek laten. Christian heeft het goede idee om mij een duikset toe te werpen en dan zijn ze na sterk aandringen van mij weg.

Het water loopt naar binnen en vermengt zich met uitwerpselen en olie. Ik besluit mijn krachten te sparen en te wachten tot ik een beetje kan drijven. Ik heb 100 bar lucht, dat geeft vertrouwen.

Wanneer het water hoog genoeg staat, kan ik de reling grijpen en mezelf omhoog werken naar de salon. De stoelen en tafels drijven in het rond. Ik zie de deur naar het achterschip die onder water staat. Een diepe ademteug en ik zwem er doorheen.

Eenmaal buiten komt de schok… er is niemand om me te helpen. De vlotten zijn al heel ver weg. Ik besluit me vast te houden aan de boeg. Ik zie op circa 300 meter afstand een grote boot. Ik geef het teken dat ik in orde ben. Een paar minuten later word ik door een Zodiac in veiligheid gebracht.”