Newfoundland – groot en klein spul

Hoe bijzonder is dat? Angelique van Oorschot duikt aan de oostkust van Canada bij ijsbergen, vindt walvisbotten en -schedels en heeft hele discussie met papegaaiduikers. Deel twee van de Canada-trip!

Duiken bij ijsbergen

We hebben geluk! We mogen deze trip bij de ijsbergen duiken. Dat kan alleen als er geen nieuwe ijsbergen de baai in drijven. Helmen op en het water in! We duiken onder en zwemmen richting de ijsberg. En echt, 90% van een ijsberg bevindt zich onder het wateroppervlak.

Ik lig ‘raar’ in het water. Ik kan toch duiken, waarom voelt het nu zo onnatuurlijk? Maar dan herinner ik me weer de briefing: de ijsberg smelt en het water rond de ijsberg is ‘zoeter’ dan het water in de baai. Dat heeft consequenties voor het drijfvermogen en dat merk ik als ik naar de ijsberg toe zwem. Tel daarbij op dat er allemaal belletjes uit het het smeltende ijs ontsnappen en opstijgen én dat de ijsberg op en neer gaat… Het is door de lichte stroming een uitdaging om op dezelfde diepte en op dezelfde afstand van de ijsklomp te blijven. De minste beweging heeft gevolgen voor mijn drijfvermogen. Maar wat een geweldige ervaring is het!

We boffen, we gaan nog een tweede duik maken bij een andere ijsberg. We genieten als tijdens het oppervlakte-interval een zeehond ons trakteert op een voorstelling en op een ijsschots klimt. De hele dag staat in het teken van de ijsbergen. ’s Avonds gaan we terug – niet om te duiken, maar wel voor de zonsondergang. Wat is dat geweldig mooi.

Walvissen

Newfoundland heeft een lange historie van walvissen. We komen ze dan ook regelmatig tegen op weg van of naar een duikstek. Het is walvisseizoen en boeken ook een ocean safari. Met de RIB gaan we de zee op en speuren we de horizon af naar de grote dieren. Horen we het kenmerkende blaasgeluid van de bultruggen? Al snel zien we in de verte een bultrug uitblazen. De boot maakt meteen vaart. Eenmaal dichterbij genieten we van de bultruggen die aan het wateroppervlak adem komen halen. Vervolgens duiken ze weer elegant onder, waarbij de enorme staartvin als laatste uit ons zicht verdwijnt. Eén bultrug heeft wat anders voor ons in petto. Hij slaat met zijn vinnen op het water terwijl wij ons avondeten bij elkaar vissen.

De walvisvaart is hier gelukkig al zo’n 50 jaar geleden afgeschaft, maar onder water word je aan deze tijd herinnerd. De restanten van de schepen leveren mooie en aparte duiklocaties op. Bij Bacon Cove bijvoorbeeld. Daar liggen drie walvisvaarders, een van de wrakken steekt zelfs nog boven water uit. Vanaf de kant lopen we zo het water in. Sterker nog, het eerste wrak kunnen we bijna vanaf de kant aanraken.

Dildo

De meest aparte duiklocatie van deze trip ligt bij het plaatsje Dildo (ja echt!). Vroeger werden de gevangen walvissen hier schoongemaakt en werden de botten overboord gegooid. Ruim vijftig jaar later liggen deze botten er nog steeds.

Aan de rand van een verlaten werf bouwen we onze sets op en na wat klauteren over rotsblokken gaan we het water in. Het water is er kouder dan op de andere duikstekken en voor we het weten is de watertemperatuur gedaald tot 2 graden Celsius!. We zwemmen uit en komen al snel de eerste walvisbotten tegen. Iets verderop zien we ook walvisschedels tegen. Wat zijn die groot! En wat een bizarre duik – de walvisbotten liggen al er al zo lang en toch zijn ze nog maar weinig begroeid. Inmiddels is de watertemperatuur gezakt naar 0 graden. Genoeg! We zwemmen terug en komen richting de kant weer in heerlijk ‘warm’ water van 8 graden.

The sky is the limit

Op het water en langs de kust zien we veel vogels. Jan-van-genten schieten als torpedo’s in het water op zoek naar vis. Papegaaiduikers stuiteren over het water en proberen op te stijgen als de boot vlakbij is… onbegonnen werk en om hun  leven zeker te zijn, duiken ze snel onder. Na de duik bij Dildo gaan we door naar Alliston. Als we daar richting het papegaaiduikerseiland lopen – de plek waar we de vogels het best van dichtbij kunnen zien – horen we al dat ze zich vandaag goed gedragen. Dat belooft wat! We krijgen alle kans om foto’s te maken en langzaam aan komen de vogels steeds dichterbij. Zelfs zo dichtbij dat we ze kunnen aanraken als we dat zouden willen (nee, ook hier geldt ‘niet aanraken’). Voor ons vindt een compleet spel plaats. We genieten van de ‘papegaaiendiscussies’.

Tekst: Angelique van Oorschot
Foto’s: Angelique van Oorschot en Jan Blanken

Lees ook: