Zeeuwse babyboom

Wekenlang volgt Marloes Otten de ontwikkeling van de nesten van de zeedonderpadden. Ook die dag… zou het dé dag zijn?

Babysitten

In de afgelopen weken volgde ik de ontwikkeling van de nesten van de zeedonderpadden bij Dreischor vrijwel dagelijks. Dankzij corona en de lockdown werd ik de vrijwillige babysitter van honderden babyzeedonderpadjes.

Ik zwem de nesten in de gebruikelijke volgorde af. In het eerste nest kijken een heleboel kraaloogjes nieuwsgierig naar buiten, maar er gebeurt niets. In het tweede en derde nest zit ook geen enkele beweging. Ik zwem door naar het nest van een groene zeedonderpad en als ik aan kom zwemmen, schijn ik met mijn lamp op het nest. In die eerste seconde zie ik iets kleins uit het nest omhoog schieten: een babyvisje! Ik hoor mezelf door mijn ademautomaat heen enthousiast schreeuwen – gelukkig is er niemand in de buurt die mijn hysterische gegil hoort.

Focus!

Vader zeedonderpad heeft even pauze van zijn broedzorg genomen en ligt een meter verderop een dutje te doen. Hij laat de zorg voor zijn nest over aan de duikende kraamverzorgster. De kleintjes hebben echter geen enkele hulp nodig bij de geboorte, al is het voor de ene een groter gevecht om uit het ei te komen dan voor de andere. Eerst zijn er enkel oogjes zichtbaar, die dan ineens aan de buitenkant van het ei zitten in plaats van aan de binnenkant. Met een enkele stevige schudbeweging is het hele kopje uit het ei.

Foutmelding

Als ze eenmaal uit het ei zijn, schieten de visjes naar de oppervlakte – zo snel dat ze bijna niet te volgen zijn. Het is een waanzinnig mooi gezicht en gebiologeerd kijk ik toe. Ineens vraag ik me af hoe lang ik eigenlijk al onder water ben. Een blik om mijn duikcomputer laat me zien dat ik al meer dan anderhalf uur stil lig bij dit nest. Hoewel ik het nog geen seconde koud heb gehad, lijken mijn hersenen bij het zien van die tijd ineens weer contact te leggen met de warmtesensoren in mijn huid. In ieder geval, dat proberen ze… om vervolgens een foutmelding te geven… Ineens is de adrenaline weg en krijg ik het berekoud. Tijd om naar de kant te gaan! Zwaaiend met mijn armen om mijn bloedsomloop weer een beetje op gang te krijgen zwem ik terug naar de steiger, alweer blij dat er niemand ziet hoe ik met een soort vlinderslag onder water rondzwem.

Op de kant sta ik te stuiteren – hoe bijzonder is het om dit te mogen zien. Zeeland is dankzij deze babyboom weer een heleboel nieuwe inwoners rijker!

Gelukkig krijg ik het van dat gestuiter ook meteen wat warmer. Ik maak een mentale notitie voor mezelf dat ik mijn duiktijd voortaan tot 60 minuten ga beperken. Nou ja, ongeveer dan. Min of meer. Als ik niets bijzonders zie.