Over spinnen, slakken en wormen

Best lastig om een niet-duiker uit te leggen wat er zo geweldig is aan duiken. Hoe gepassioneerd je ook vertelt over je duiken, het onderwaterleven en de rust onder water, ze lijken het niet te snappen. Waarom toch niet? Ineens valt het kwartje bij Marloes Otten.

Het was weer een geweldige duik. Na een aantal koude dagen is er mooi weer voorspeld en als we op zondagochtend met een wollen muts op in de mist aan de Zeelandbrug staan, vertrouwen we er maar op dat het wel goed komt met het zonnetje.

Het is nog net te vroeg voor pijlinktvissen en sepia’s en het is dan ook nog niet zo heel druk bij de brug. Ondanks het springtij ziet het water er rustig uit en lijkt het zicht goed – zeker drie meter. Een topdag in de Oosterschelde dus!

Zoals wel vaker ben ik vooraf van plan een bepaalde kant op te gaan, maar kom ik niet ver. Want meteen zie ik de zeespinnen. Boven water  moet ik niets van spinnen hebben, maar hier ga ik ervan uit dat ik met mijn vinnen aan harder kan zwemmen dan zij. Ik durf ze wel van dichtbij te bekijken. Het krioelt ervan, ze zitten overal. Hun grote broers, de hooiwagenkrabben, kijken toe terwijl ik de kleintjes op de foto zet.

Iets verderop zijn de paarsblauwe kokerwormen te zien. Heel klein, maar schitterend van kleur. En dan de naaktslakken, spierwit met knalgele vlekjes. Exemplaren van slechts enkele millimeters tot een grote van zeker wel een centimeter.

Het is weer genieten onder water!

’s Middags raak ik in gesprek met mijn buurman. Hij duikt niet en vraagt zich af waarom ik met al die zware ‘zooi’ een dijk over klim om dat koude water in te gaan – er is toch niets te zien. Ik leg het hem natuurlijk graag uit. Ten eerste is het geen zooi, maar een waardevolle uitrusting die het mogelijk maakt een andere wereld te ontdekken. Zoals ik deze morgen deed. Het zicht was hartstikke goed, ik kon wel drie meter ver kijken.
Hmm, ik lijk hem niet te overtuigen.

Nou goed dan, er was hartstikke veel te zien! Enthousiast vertel ik over de spinnen, wormen en slakken. Het gezicht van mijn buurman staat nog steeds bijzonder vragend. Tja, het klinkt misschien als ongedierte, maar onder water…

Eh, de snotolf dan? Dat lokt een lachje uit. «Wat een rare naam…» Maar dat kan ik hem snel uitleggen – het is een geweldig mooie vis. Hij ziet eruit als een prehistorische roze voetbal, heeft een grote zuignap op zijn buik en zit helemaal onder de parasieten. Het lachje verdwijnt. Dit klinkt ook niet erg aanlokkelijk blijkbaar.

En ineens hoor ik mezelf zeggen dat het water heerlijk was – 10 graden en het begint alweer lekker warm te worden.

Misschien snap ik ook wel dat hij mij niet helemaal begrijpt. Als ik mezelf zo hoor praten, klinkt het niet heel logisch. Krioelende insecten, slakken, wormen, voetballen met parasieten en zuignappen in lekker warm water van 10 graden. Toch kan ik het  niet beter uitleggen. Ik geef het op. Ik praat er voortaan wel over met mensen die me begrijpen.

Jullie snappen me helemaal. Toch?