Bloedstollend!

Een bloedstollende vlucht en een verrukkelijke reis. Dat was een vakantie naar Bonaire voor Cora Knopper en Casper Douma. Dit is hun inzending voor de Reportagewedstrijd 2011.

Wie denkt dat een trip naar de Antillen niet spannend kan zijn, die had met ons mee moeten gaan!  Vol goede moed werden wij om half zes in de morgen wakker om ons klaar te maken voor de trip naar Bonaire. Wij hadden er zin in! Lekker even weg, zon, zee en heerlijk warm water! Indy (ons zoontje van 1,5) werd wakker en keek me wat aan van… “moet dat zo vroeg?” Maar heel nieuwsgierig ging hij mee de auto in. Sietaa? Sietaa? Wees hij steeds aan bij Schiphol. “Sietaa” is vliegtuig in Indy taal. Ja, Indy vliegtuig! en zo direct ga jij weer mee aan boord.

Het leek allemaal heel soepel te gaan. Een fijne vlucht, kindjes hielden zich prima en mooi op tijd, werd de landing op Aruba, de tussenstop naar Curaçao ingezet.  Terwijl wij dalen,  denk ik: “Goh, wat vliegen wij nog hard.. oh.. wat is de grond dichtbij… Oh neeee! we vliegen echt veel te hard!!!” Ik zet me schrap en KWABAHAMMMMMM!!! Daar stuiteren we met een verschrikkelijke klap op de grond. Stuiter, stuiter, met brullende motoren klapt de enorme Boeing tegen de grond. Tijdens die eerste klap, schiet het door mij heen, gaat dit wel goed!!!!! De adrenaline giert door mijn lijf. Boven ons hoofd is de verlichting naar beneden gekomen. Gelukkig hangt het nog aan wat draden vast. De purser en de stewardessen komen allemaal toch even kijken naar de schade. Wij willen graag weten wat er is gebeurd en de purser zal informeren bij de piloten. Hij komt terug met een verhaal dat een instructeur trainer een copiloot heeft geïnstrueerd voor de landing. Er moet een “hard landing check” gedaan worden en onze aansluiting naar Bonaire zullen wij hiermee missen! Oh dat is vervelend, hadden we het zo mooi uitgezocht. Een dagvlucht zodat de kleine mannen niet te veel belast zouden worden mondt uit in een 23.5 uur durende reis!

Na veel gewacht  is er dan een vliegtuigje beschikbaar. Het groepje is klein. Ik kijk door het raam en zie een wel erg klein propellervliegtuigje staan. Slik!!! Ik loop met Indy in zijn wegwerp-buggy het vliegveld op en met kloppend hart staan wij bij de vleugel. Daar zit dat kleine mannetje met zijn Nuby bekertje in zijn handjes te kijken naar het vliegtuigje. Hij is inmiddels zo moe dat hij met glazige ogen alleen maar kijkt. Nu twijfel ik toch wel of ik in moet stappen.

Met Indy op mijn arm loop ik naar het kleine trappetje met touw leuningen. Een mevrouw van Insel Air vraagt aan mij; durft u dat wel zo met de kleine? Ja hoor, roep ik dapper… Die opmerking kan je ook op verschillende manieren uitleggen! Ik ga ervan uit dat het ze het gammele trappetje bedoelde. Ik loop erop en moet bukken met Indy omdat het vliegtuig te klein is om erin te kunnen staan. Dit is even wat anders dan zo een grote Boeing. Indy verliest eindelijk de strijd tegen de slaap.  Het schudden van het vliegtuigje en het gebrom van de propellers werken slaapopwekkend.

De propellers worden opgejaagd en daar gaan we dan. Twintig minuutjes later landen wij soepel en veilig op de grond. Leuk dat je weer in zo een houtje touwtje ding zit. Hier en daar wat plakband. Je kijkt zo de cockpit in. De taxi staat klaar. Net op tijd komen wij door de douane. Die zou met 5 minuten sluiten! We made it. Nu naar Djambo , lekker slapen!

Bonaire is veranderd. Vijf jaar geleden was ik er voor het laatst en het is flink voller gebouwd. De sfeer is nog hetzelfde en dat heerlijke klimaat! Zo een warm dekentje dat zo nu en dan even wordt opgetild door een altijd waaiend briesje. Daar wordt je echt een gelukkiger mens van.

Ik ben de finesses van de duikstekken kwijt na die lange tijd maar dat maakt niet uit. Leuk om alles weer opnieuw te gaan ontdekken.

Vanmorgen een prachtige duik gemaakt op de Hilma Hooker, het wrak. Marianne en ik doken vroeg, de eerste shift, daarna de mannen. Wat prachtig om de zon langzaam maar zeker op te zien gaan in het water en het wrak te beschijnen! Jaaaa, dat wrak daar mag je mij iedere dag op laten duiken. Geweldig!

Na vele duiken aan de westkant een georganiseerde duik gemaakt aan de oostkust aan de zijde van Lac Bay. Het was een flink stukje zwemmen maar de moeite meer dan waard. Uitbundige koralen, schildpadden, een grote school tarpons van wel 30 tot 40 vissen! Adembenemend!

Zo ondertussen heeft alles zijn ritme gevonden en wij duiken dan ook als koppels. Bij de ochtendshift nemen wij het er lekker van en ontdekken naast het duiken

vooral het eiland boven water. Eindelijk, na vijf maal Bonaire, bezoek ik de Indianeninscripties. Ik vind het indrukwekkend! Je ziet de Carib Arawak Indiaan gewoon voor je op de koraalrots zitten, de sterren bestuderend en daarmee bepalend of het tijd is voor een reis, om te gaan jagen, of de aankondiging te zien van een belangrijk kind. Ook al was dit 300 jaar voor het begin van de telling.  Ik zie het zo voor me. Wauw!

Wij rijden naar het Gotomeer en luisteren naar de stilte! Wat is dat heerlijk. Je hoort en ziet alleen de vogels. De geel met groene papegaaitjes, donkergroene kolibri’s en de roze flamingo’s. De vergezichten zijn prachtig. Ja, Bonaire moet je ook boven water bewonderen!

Wat is Bonaire toch een fantastisch eiland met een prachtige onderwaterwereld. Het is relaxt, het is er rustig en toch voel je die resonerende energie. Na al mijn bezoeken weet ik nog steeds niet waar dat vandaan komt.Bonaire pakt je beet en schudt je zachtjes door elkaar en zij zorgt ervoor dat je terug blijft komen. Bij je vertrek denk je alweer aan het weerzien, dat is wat Bonaire met je doet!  Ga het ondervinden…!

Tekst: Cora Knopper
Foto’s: Casper Douma

De Reportagewedstrijd 2011 is een initiatief van DuikeninBeeld.tv samen met het Bonaire Toeristenbureau, Bonaire Fun Travel en La Pura Vista. Met je inzending maak je kans op een reis voor twee personen naar Bonaire, waar je een reportage over het eiland gaat maken. Meedoen? Klik hier voor alle informatie.