Inloggen

Wachtwoord vergeten?

Duiken

Aanloop naar Schotland

De komende weken kun je Floor Driessen en Klaudie Bartelink volgen tijdens hun beroepsduikopleiding in Schotland. Floor trapt de reeks blogs af.


Floor Driessen

Het begon allemaal op 18 april 2016, ik zat op Gili Air in een homestay, toen ik een mail kreeg van Bureau Waardenburg over mogelijkheden om er te gaan werken. Het was voor mij een van de redenen om mijn backpackende bestaan in Azië te beëindigen. Per 11 juli werd ik ingezet op een toffe onderwaterklus (op basis van video’s en achter een beeldscherm); in de toekomst zou ik mogelijk ook in levende lijve een bijdrage gaan leveren aan onderwatermonitoring, maar daar was eerst een beroepsduikopleiding voor nodig. Vervolgens werd mij op 31 oktober gevraagd of ik deze in aankomend voorjaar wilde volgen. Ik trilde van blijdschap en zonder de gewoonlijke twijfel kwam er een oprechte “JA!” uit…

Training
Vandaag was een normale werkdag; ik ben zo langzamerhand alles aan het afronden zodat ik op 19 maart met een schone lei naar Schotland kan vertrekken voor een drie weken durende beroepsduikopleiding. In november hoorde ik af en toe verhalen van collega’s die de opleiding een paar jaar geleden hebben gevolgd. Horrorverhalen. (Nog) bang(er) voor de kou werd ik ervan. Ik ga een maand later dan zij toen, maar heb aan de watertemperatuurgrafiekjes geen steun. Ga ik het eigenlijk wel trekken? Is dit wel iets voor mij? Een ruige Noordzee is anders ‘stoer’ en ‘kunnen’ dan kou trotseren, bovendien heb ik het in oktober na een uur onder de brug al koud…? — Hee Joh! Ik kan toch duiken! Dan koop ik toch warme kleding! Anderen duiken zelfs op de Noordpool! Die zijn net zo mens als ik! Na vele hersenspinsels en steun van mijn ouders nam ik me voor mezelf ‘gewoon te trainen’. Dat deed ik, door zonder jas naar buiten te gaan en ‘aan de kou te wennen’. Ik waste mijn handen alleen nog met IJSkoud water, mocht geen handschoenen aan tijdens het krabben van mijn voorruit en bibberen was gezond. Ik moet altijd meteen zo overdrijven, maar het placebo-effect werkt mij wel. Ik leerde gelukkig te accepteren dat ik niets aan die kou kan doen en heb een warme SANTI 400gr en winterwanten aangeschaft. Ik ben ook fysiek bij gaan trainen: met een goeie conditie ging ik immers verder komen, of in ieder geval minder snel in puin vallen. De eerste 3 weken van januari was ik soms wel 6 keer per week anderhalf uur aan het roeien, fietsen, rennen en krachttrainen bij Big Gym in Zaandam, direct na werktijd in Culemborg. Maar ja, er heerste een goeie griep en die brak me de daaropvolgende 3 weken op.


Militaire clowns

‘We werden gedrild.’ ‘Het zijn militaire clowns’. Toen ik de kou had neergelegd borrelden volgende gedachten op. Ik zag mezelf al zitten: van 7 tot 19 ploeterend met rekenmachines achter flinke stapels theorie en sommen, een dikke muts op, snottebel tot op mijn bovenlip, eenzaam in een koud kantinezaaltje met kleine raampjes, waardoorheen enkel te zien is dat het nog altijd pijpenstelen regent. Een stevige Navy SEAL die achter me staat met zijn handen in zijn zij terwijl zijn hoofd onbevredigd nee staat te schudden. s’ Avonds verdrietig en afgezonderd in een donker hoekje van een grote lege slaapkamer, piekerend over de volgende zware dag. Ja. Ik ben heel goed in het pantseren van mijn eigen onzekerheid, gebaseerd op weinig informatie. Martijn heeft mij hard geholpen de ‘ik zie wel’-mentaliteit te laten domineren. Ik had er vóór die enkele broodjes aap zin in, dus nu toch nog steeds (?) !

Buddy
Floor DriessenIk vertelde vriendin Klaudie over de nieuwe ontwikkelingen. Ze kende mijn enthousiasme voor BuWa en ze was erg blij voor me. Ik denk dat het een maand later was dat ik een kort maar krachtig appje van haar kreeg ‘of ik nog steeds die beroepsduikopleiding ging doen’. Met duizend smileys en stuiterend enthousiasme vroeg ik hoooeeezooooooo en of ze soms gezellig met me mee ging!!?. De donkere kamertjes werden zonnig en ik zag ons al helemaal samen door – in mijn hoofd ineens veel kleinere stapels- theorie werken, al lachend koken en nog wat na praten over de leuke beestjes onderwater en belevenissen van de dag. Om mijn fanatieke hartstochtelijkheid kon ze niet heen. In diezelfde periode zocht ik alles uit over inschaling, deed ik de boekingen en begon ik wintermateriaal aan te schaffen: ik werd sterker, kreeg echt zin, het werd allemaal realistischer en als kers op de taart ging Klaudie mee!

Klaar!
Afgelopen zondag begonnen voor mij de praktische voorbereidingen met een clubduik ‘takkenbos plaatsen’ georganiseerd vanuit duikteam Murene. Ik maakte mijn eerste duik van dit jaar -ik schaam me-. De voornemens om vanaf oktober door te duiken om langzaam aan de kou te wennen waren niet helemaal gelukt. Ik wilde in ieder geval duiken om mijn nieuwe Bare CD2 (op waterdichtheid) te testen, maar uiteraard ook om mijn bijdrage te leveren aan de aanleg van habitat voor de voortplanting van baarsjes in de Sloterplas. Ik was eigenwijs en nam mijn normale (en al enigszins verbruikte) handschoenen mee; ‘dan kon ik mijn winterwanten bewaren voor in Schotland’. (Wilgentakken zijn overigens alles behalve scherp, dus waarom die koppigheid…) We doken de maximale 30 minuten en op mijn handen na (!) had ik het langer uit kunnen houden, zeker met het idee dat er zoute beestjes om me heen krioelen –dreaming of Scotland-. De kou? Weer een zorg minder! ’s Avonds dineerden we met Ben en Klau en bespraken we de laatste voorbereidingen, waaronder paklijsten, check van betalingen, key collection points en koplampstickers. Nu nog even twee weken consequent sporten, gezond eten, geen tweede verkoudheid oplopen en dan rijd ik ons vol goede moed de ferry op in IJmuiden op 19 maart!

Laat een reactie achter

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Velden met * zijn verplicht *

Nieuwsbrief