20.000 mijlen onder de zee – Ruim zicht
Marloes Otten trad in de sporen van Jules Verne. In drie delen vertelt ze over haar Curaçaose avontuur met ‘kapitein Nemo’.
‘“Wat een toestand!” riep ik uit.” We hebben een diepte bereikt waar nog geen mens is doorgedrongen! Wat jammer dat we van deze onbekende streken niets anders mee kunnen nemen dan onze herinnering eraan!””Zoudt u er dan prijs op stellen, een fotogram van deze onderzeese streken mee te nemen?” vroeg kapitein Nemo. Een groot fotografisch toestel werd de zaal ingebracht. ‘
Jules Verne schreef zijn 20.000 mijlen onder zee in 1869. Vandaag is ons gevoel echter helemaal zoals hij toen omschreef. In tegenstelling tot zijn grote fotografische apparaat, hebben wij echter al de GoPro geïnstalleerd, hebben we beide 2 camera’s met extra batterijen en geheugenkaartjes binnen handbereik en zodra we enkele meters onder water zijn, verschijnt er een duiker voor ons, die ons met zijn gigantische groothoeklens en domepoort fotografeert. Ja, het gevoel is dan misschien hetzelfde, de techniek is na bijna 150 jaar toch iets veranderd.
Hoewel we samen meer dan 1000 duiken in het Caribisch Gebied maakten, kwamen we daarbij, als niet-technische duikers, nooit beneden de 50 meter diepte. En toch durfden we te beweren dat we hier onder water het meeste wel gezien hebben. Vandaag blijkt niets minder waar. We zijn aan boord van de Curasub, de kleine onderzeeboot van Substation Curaçao, die ons mee gaat nemen, naar diepten waar we nog niet eerder kwamen.
Na een briefing vooraf, waarin de veiligheidsprocedures uitgelegd worden (elk kwartier worden de verschillende metingen van alle apparatuur, de exacte locatie en het functioneren van de lifesupport systemen doorgegeven aan de support-boot, die boven ons blijft varen) krijgen we een paar sokken. Zou dat voor de warmte zijn? We kwamen hier inderdaad op teenslippers aan…
We lopen naar de waterkant, waar alles in gereedheid gebracht is voor vertrek. Een beetje lacherig laten we ons door de smalle openingspoort naar binnen glijden. We kunnen op onze buik voorin, op twee comfortabele ligbedden plaatsnemen, waardoor we met ons hoofd vlak voor de bolle, glazen wand liggen en een ruim zicht hebben op het water om ons heen.
De piloot neemt plaats op een stoel tussen onze voeten (misschien dat dat de reden voor die sokken is???), vanwaar hij verschillende beeldschermen bovenin het vaartuig kan zien, met alle gegevens en beelden van alle zijden van de onderzeeër. Met een soort joysticks, kan hij alle stuurmechanismen van de onderzeeër bedienen.
Dutch Schrier, eigenaar en bedenker van de Curasub, neemt plaats op het bankje achter de piloot, waar nog plaats zou zijn voor een tweede persoon.
Het luik wordt gesloten en na een verbindingscheck met onze support-boot, gaan de trossen los.
Wordt vervolgd…