Dirk Van den Bergh – Wie het laatst lacht…
Duikreporter Dirk maakt een duik bij de Zeelandbrug. Als het aantrekken van de duiksets niet helemaal soepel verloopt, worden ze uitgelachen door de buren. Maar de duik is nog niet voorbij….
Datum: 12 oktober 2016
Duiklocatie: Zeelandbrug
Vandaag heb ik afgesproken bij de Zeelandbrug met Rein Friederichs. Wij zijn samen met de duikopleiding begonnen. Rein viert vandaag zijn 50e duik, terwijl ik ondertussen al aan nr. 219 zit … Ja, Rein, ik weet het … er zijn mensen die nog moeten werken ook hé …
Ik vertrek zoals altijd ruim op tijd, maar dat is buiten een file aan het knooppunt Markiezaat gerekend … politiecontrole … Ik verlies een half uur en moet nog racen om op tijd op de afspraak te zijn. Om 11.00 uur ben ik er. Rein heeft al opgetuigd. We gaan duiken op de hoog water kentering, die volgens de ene tabel om 12.05 uur is en volgens een andere om 12.15 uur …
Rein vraagt me om hem even te helpen, want er zit iets niet lekker aan zijn trimvest: doet pijn aan zijn rug. Niet moeilijk! Zijn console zit er tussen! Onze buurman lacht ons een beetje uit: “Hé mannen, dat gaat toch goed komen met jullie hé! Ik hou niet van mond op mond beademing hoor!”
Om 11.52 uur liggen we in het water en we dalen af naar de pijler. Al meteen prijs: een zeedonderpad en mooie pauwkokerwormen. We gaan rond de pijler en vervolgen dan Westelijk op 9 à 10 meter. Nog een zeedonderpad! Deze zit naast een mooie blauwe slibanemoon. Eens we uit de schaduw van de brug zijn is het zicht weer heel goed, niettegenstaande het zonnetje vandaag ontbreekt. We passeren de velden met Pseudopolydora Paucibranchiata (kokerwormen zonder Nederlandse benaming). De sepia’s zijn ondertussen “gewone” gasten geworden, net als de wrattige tipjes, de kreeften en de krabben … Zodra Rein teken geeft dat hij op 100 bar zit vervolgen we ondieper op 5 à 6 meter. De kentering heeft ondertussen plaats gehad en het begint al wat te stromen. Toch maar eens aan de oppervlakte gaan kijken waar we ons bevinden. We zijn verrast dat we na 55 minuten nog maar halverwege de twee trappen zijn! Niet meer dralen nu, want onze luchtvoorraad is aan het zakken naar de 50 bar … We laten ons door de stroming meevoeren en komen na 65 minuten aan de trap boven.
Rein vraagt me welk slakje dat helblauwe ding was. Ik vraag of hij het wrattig tipje bedoelt. Neen dat ziet grijs. We halen de slakkenkaart erbij. Staat er niet op. Sorry, ik kan niet helpen, want ik heb het niet gezien. Achteraf blijkt dat hij doelde op de blauwe slibanemoon!
Terwijl we de 50e duik van Rein vieren met een lekkere koek vertrekt de buurman die ons daarstraks uitlachte. Ik tik op de ruit van zijn wagen: “Ik denk dat je iets vergeten bent …” Hij had zijn droogpak onder de brug gelegd om wat te drogen en was dit vergeten … Wie laatst lacht, best lacht!
