Inloggen

Wachtwoord vergeten?

Duiken

When life knocks you down

Als ervaren duiker plant Barend de Lange zijn duiken goed en bereidt hij zich op elke duik goed voor. Toch ging het afgelopen weekend mis en kreeg hij te maken met decompressieziekte. Hij deelt zijn verhaal inclusief de gevolgen en leermomenten met andere duikers, zodat iedereen hiervan kan leren.

Foto: JP Bresser

Foto: JP Bresser

Afgelopen weekend kreeg ik te maken met een Inner Ear Decompression Sickness, oftewel decompressieziekte in het middenoor. Het lijkt me nuttig de details te delen, zodat ook anderen kunnen leren van het gebeurde.

Dag 1 – zaterdag 25 maart
We duiken vrij mee met een GUE-Nederland Intro into Cave-groep (Cristine Willingen – Duitsland) die JP en Annemarie organiseren. We zijn er rond 10:30 uur en gaan rond 11:15 uur het water in. We maken een mooie eerste duik (gewoon vrij duiken, zonder introgedeelte).

De duik ziet er als volgt uit:
D1 (Erwin) D12 EAN32 & CUF80 EAN32 & CUF40 100%
D2 (Barend) D12 EAN25 (#1) & ALU7 100%
Bodemtijd 45 minuten, temperatuur 9 graden, lange gang tot de boiler/olietank aan de linkerkant, vervolgens terug naar de korte gang tot de helling naar beneden – helling niet afgegaan dus maximaal 23 meter diep.
Opstijging, rustig naar 12 meter, 1 minuut stop op 12 meter, 1 minuut stop op 9 meter, 5 minuten stop op 6 meter met zuurstof en terug water uit.

We houden twee uur pauze, waarin we iets eten en drinken. Ik merk op dat ik wat gele urine heb (#2).

Na anderhalf uur bouw ik mijn set om en zet ik een verse D12 neer. Erwin doet hetzelfde en we maken de tweede duik:

D1 (Erwin) D12 EAN32 CUF40 100%
D2 (Barend) D12 EAN32 & ALU7 100%

We gaan rechtdoor tot onder aan de helling, na 10 minuten bereiken we de start van de stijging richting nooduitgang. Bij de blauwe arrow op 6 meter kijken we nog een minuut of 3-5 rond en we duiken weer naar beneden. We gaan terug naar de onderkant van de helling en duiken de korte gang in, deze keer tot aan het 30 meter-punt. We gaan weer terug naar de helling en we zitten weer op 45 minuten bodemtijd.

Bij de opstijging zitten er vier duikers voor ons, dus de opstijging gaat rustig bij slecht zicht (zicht in gang was verslechterd door de groepen). We maken de stops: 1 minuut stop op 12 meter, 1 minuut stop op 9 meter en 5 minuten stop op 6 meter diepte met zuurstof en komen boven. We zetten de set weg, kletsen wat en ruimen alles op. Na 45-60 minuten is alles wel opgeruimd (#3) en eigenlijk bijna tijd om te gaan eten en iedereen dag te zeggen.

Christine-Grube_JPBresser (12)

Foto: JP Bresser

Ik voel me alleen even een beetje gammel. Ik leun tegen de houten reling aan en neem snel een blikje cola. Ik denk nog even dat ik misschien te weinig suiker en energie in mijn lichaam heb. Ik draai wat met mijn nek en wacht tot het weggaat.
Het gaat dus niet weg en na een minuut vraag ik Erwin direct om zuurstof en om Annemarie erbij te halen. JP doet de de-briefing van de cave intro en laat die maar doorgaan. Ik zit in de auto.

Ik ga aan de zuurstof en wacht 10 minuten op verbetering, die niet komt. Het wordt slechter, ik begin flink over te geven. Annemarie pakt mijn logboek met DAN kaartje en gaat DAN bellen. Dan gaat het redelijk snel: DAN stuurt ons naar een decokamer in Minden. We gaan op weg: het is 144 km en anderhalf uur rijden. Van JP krijg ik nog een CUF40 mee en ik ben aan het overgeven tussen de halen zuurstof door.

Na een uur worden we gebeld, Minden is dicht, we moeten naar UKD Düsseldorf.  Ik ben zo ziek als een hond, alles draait en ik probeer Erwin te helpen met het inschakelen van de navigatie. Ik bel met DAN dat ze maar klaar moeten staan bij de EHBO. We verwachten dat we in het grote ziekenhuis van Düsseldorf het hyperbare centrum niet snel gaan vinden. Weer anderhalf uur later zijn we in Düsseldorf. Erwin rijdt als een F1 piloot over de snelweg. Hij rijdt wel veilig, maar ook goed door en de tank benzine raakt steeds leger en leger. De boordcomputer geeft aan nog 60 kilometer te kunnen rijden.

Bij de EHBO aangekomen haalt Erwin snel een rolstoel. Ik ben zo duizelig dat lopen geen goed idee is. De kans is groot dat tegen de grond smak. Bij de spoedeisende hulp word aan mij gevraagd een formulier in te vullen, want er zijn nog 40 wachtenden voor me. Tijd voor een vuist op tafel: «Ik moet nu de decokamer in, er is voor gebeld en ze weten dat ik eraan kom.» De man achter balie gaat bellen en komt ‘ineens’ in actie. Hij maakt alle deuren open, racet met de rolstoel naar een EHBO-kamer en het circus start.

Infuus aanleggen, bloed aftappen, hartfilmpje maken, bloeddruk meten en paar handtekeningen zetten. Niet veel later ga ik horizontaal vastgesnoerd op een brancard een auto in naar het hyperbare centrum (HBO). Ik moet nog naar de wc en gooi mezelf compleet leeg. Trillen, koud, slap (niets meer gegeten sinds ontbijt en overgeven kost best energie). Ik zit 4 uur na de eerste symptomen in de decokamer. Ik krijg nog een infuus met iets tegen overgeven en wordt op 20 meter gezet met pure zuurstof voor anderhalf uur. Tijdens de deco moet ik regelmatig overgeven maar er komt natuurlijk niets meer uit. Het is wel pijnlijk en kost kracht.
Rond 23:00 uur is het circus klaar, ik wankel door de decokamer. We zijn klaar voor vandaag en ik mag inchecken in het ziekenhuis. Er zijn schatten van verpleegkundigen en mijn Duits wordt beter met de minuut.

Erwin neemt de auto mee naar Nederland naar de carpoolplaats in Arnhem waar mijn vrouw hem later kan oppikken. Hij rijdt met zijn eigen auto door naar huis. Prima dat Erwin naar huis gaat, ik moet slapen en hij kan toch niet veel voor me doen en zo kan mijn vrouw eerder naar mij toe komen. Prima geregeld.

Hyperbare-kamer-Düsseldorf_2Dag 2 – zondag
Ik word gewekt en moet om 9:00 uur de tank weer in. Ik neem een ontbijtje (weinig) en ben nog steeds erg draaierig, een soort zeeziekte of dronkenschap na 6 triples. Ik kan niet goed focussen en ben een beetje misselijk.
Ik word met de auto naar HBO gebracht. Bij de decotank aangekomen is het plan 1:18, met 60 minuten op 20 meter op zuurstof. Ik geef aan niet echt misselijk te zijn en word in de tank gezet samen met iemand anders (die een gewoon, niet duikgerelateerd ‘iets’ had). Na 30 minuten moet ik weer overgeven. Ze hebben me een klein kartonnen bakje gegeven, dat snel vol is. Ik had wel koffie en wat water gedronken. Gelukkig staan er wat plastic bekertjes…. tja… niet zo fris maar wel effectief mocht ik nog een keer moeten overgeven..

Mijn vrouw Brigitte komt naar me toe en ik ga het thuisfront (ouders) bellen. Het is het eerste moment van rust en even niets moeten doen, ik ga fysiek vooruit en het knapt even in mezelf. Een soort van aan-/uitknop springt op ‘uit’ en ik heb even geen woorden meer. Je bent ineens in een ziekenhuis opgenomen, je moet dagen blijven en voelt je moe, beroerd, draaierig. Je weet niet wat de uitkomst is van dit ongeluk, momentje en je hoeft niet meer in “overleefmode” te zitten.

Rond de middag komt mijn vrouw en het wordt weer gezellig. Ik ga vooruit, best wel erg goed eigenlijk, we lopen over het universitaire terrein en ik waggel als een dronkenlap. Ik heb beslist geen honger, nip een paar slokjes water naar binnen en zit in het zonnetje wat uit te duizelen. Ik bel DAN, de verzekering, stuur 100 Whatsapp-berichten, familie en vrienden bellen, heb een conference call met Dr. Germonpré van DAN om te kijken of het goed gaat en vraag of hij mijn dokter wil bellen (Dr. CH Dreyer) voor informatie-uitwisseling.

Brigitte heeft een hotel 200 meter van het ziekenhuis geboekt en rond 20:00 is het wel klaar – ik ben moe en ga slapen.

Christine-Grube_JPBresser (17)

Foto: JP Bresser

Dag 3 – maandag
Vol programma. We starten met weinig ontbijt, er mag niet overgegeven worden. Dus een klein hapje brood en slokje thee. Ik bel snel nog wat afspraken af – de week is begonnen.
Dan de decotankbehandeling, afdalen naar 50 meter, tot 32 meter op zuurstof (nieuwe ervaring, een PPO van 4,2 – het wel of er ‘een doek’ op mijn voorhoofd lag, beetje O2 hit bijna), dan even lucht uit de tank ademen. 10 minuten op 50 meter, lekker narcotisch en ik probeer wat te lezen. Dan terug naar 30 meter, weer op zuurstof, naar 20 meter, lang op 15 meter, lang op 9 meter en met 1 meter per 5 minuten naar 0 (dat is nog een keer 30 minuten). Uiteindelijk 90 minuten totale tijd in tank. Mijn evenwicht gaat er met sprongen op vooruit en ik loop met ogen open redelijk recht. Ogen dicht gaat nog gammel. In de middag staat een PFO-test (onderzoek naar gaatje tussen de hartkamers) op het programma. Ik moet nuchter blijven, maar krijg toch wel trek.

In de middag word ik opgehaald voor de PFO-test. Deze kan met of zonder narcose en het maakt voor de uitslag en test niet uit. Ik hoef geen valsave te doen, ze lossen het op met een vloeistof en een sonde in de maag om te meten/kijken. We spreken af dat ik een halve narcose krijg om eventueel toch iets te kunnen doen. Ze spuiten iets in mijn keel, prakken een spuit in mijn infuus en ik word een periode later wakker. «We zijn klaar.» Ik heb niets meegekregen, mijn t-shirt is weer aan: weird!
‘Geen PFO’ meen ik me nog te herinneren. Ik zie een bloedvlek naast mijn hoofd en word teruggereden naar mijn kamer. Mijn vrouw is er en ik krijg te eten. Ze eten in het ziekenhuis warm tussen de middag (weet ik veel, ik kom er nooit).

De dag is voorbij met alle onderzoeken en ik mag wandelen en het terrein af. We gaan Düsseldorf in. Aangezien dit geen Tripadvisor is, sla ik dit stuk over – de Rijn is leuk en er zijn veel winkels. 10.000 stappen waggelend maar steeds stabieler kom ik terug in het ziekenhuis aan en ga ik snurken. Althans dat denk ik. Ik slaap slecht en pieker veel, ik krijg van Jan en Alex tips voor een goed artikel over IEDS, leg contact mijn familie die toegang heeft tot dit soort documenten en lees het door. 68% geneest niet volledig, PFO is heel vaak in het spel… Hmmm, dat klinkt allemaal niet zo best. PFO is best te fixen, weet ik, maar 68% geen volledig herstel is minder. En mijn herinnering aan de PFO-uitslag is niet zo helder, na het wakker worden van de narcose.

Dag 4 – dinsdag
Ik zou om 6:45 uur bij de tank moeten zijn, ben om 6:00 wakker en informeer druk. Maar door miscommunicatie in het ziekenhuis moet ik in mijn bed blijven liggen. Ook prima, beetje extra slapen. Om 9:00 uur moet ik dan toch naar de decokamer voor de laatste behandeling. Ik neem plaats, zonder infuus en spuiten, en word snel naar 14  meter gebracht voor 2 uur pure zuurstof zonder oxygen breaks. ‘Lekker voor mijn longen’ denk ik nog…. maar goed ze weten vast wat ze doen en te veel zuurstof en longschade wegen vast op tegen herstel van middenoor. Na 2 uur mag ik eruit, niet overgeven, niet misselijk maar wel duizeliger als de druk verandert.

Na overleg met de arts mag ik naar huis. Ik moet nog een keer heen en weer lopen, ogen open, ogen dicht en Dr Dreyer vind het prima. Ik vuur nog een peloton vragen af op dr. Dreyes, staflid van de UKD. Zijn antwoorden: ‘ja ik mag hardlopen, ja ik mag blijven judo-en, ja ook morgen, ja ik mag duiken, ja wacht nog 3 maanden voor volledig herstel, ja dan ook decoduiken, ja ook naar 80m, ja ik zou je nu signen om te duiken, nee je hebt geen defect middenoor aan een kant, nee je hebt zeker 100% geen PFO, ook geen hele kleine, potdicht die hartkamers’.

Logo DAN 2016En hoe het dan wel komt? «Misschien een moment van een heel klein defect in een longcel die even een shunt is geworden en daardoor een bel heeft doorgelaten die net in het middenoor terecht is gekomen, botte pech, nee dat profiel is prima, ja zeker omdat je met zuurstof aan de gang bent geweest op 6 meter, ja in Egypte doen ze nog vele vreemdere profielen de hele dag, dus nee je hebt prima duiken gemaakt, ja dat te weinig drinken is niet slim.»

Ik kan dus naar huis, mijn vrouw rijdt en rond 16:00 ben ik weer thuis…. zucht…..

Deze week doe ik rustig aan, thuiswerken en eind van de week staat werken weer op de planning. Een duiktrip naar Frankrijk volgende week kan jammer genoeg niet doorgaan. Had er net zo’n zin in want de duiken zelf in Willingen waren fantastisch en helemaal comfortabel.

Leerpunten:
#1: optimaal gas gebruiken (had wellicht iets uitgemaakt, maar profielen waren zeker ok) = optimalisatie
#2: hydrateer voldoende = fout gegaan, ik had zeker de dag ervoor ook meer moeten drinken
#3: spullen opruimen binnen een uur = fout gegaan.
#2 en 3 waren denk ik de trigger samen met ‘bad luck’. Ik denk dat ik met het sjouwen van de spullen 30-45 minuten na de duik de mist in ben gegaan. De D12 van de standaard af tillen en in de auto leggen kan wel eens de trigger zijn geweest. Volgende keer mik ik de set direct in de auto of blijf ik er anderhalf uur van af.

Verder heeft DAN zijn nut wel bewezen, zuurstof meenemen ook, een volle tank van de auto ook, carpoolen ook en een dosis optimisme om er ondanks een rottige eerste 24 uur toch iets van te maken met een zonnetje in Düsseldorf helpt ook voor de beleving.

Dan nog een dankwoord:
Erwin, voor het koelbloedig handelen, ook al was het stressvol, we hebben het samen wel volbracht en zijn aangekomen waar we moesten wezen. Super bedankt buddy! Dan leer je je buddy’s kennen!
Annemarie, voor het snel bellen en coördineren van DAN, JP voor de ondersteuning en natuurlijk CUF40 zuurstof, het ziekenhuis, dr. Dreyer en DAN die met elkaar in contact bleven, intermediëren en contact met België zoeken en Brigitte.

Ik hoop dat anderen ook kunnen leren van dit verhaal. Je weet nu wat je kunt verwachten bij een IEDCS.
Motto: When life knocks you down…. calmly get back up, smile and very politely say ‘you hit like a bitch’.

Onderwaterfoto’s: JP Bresser

5 reacties

  1. Wat een verhaal. Goed dat je het wilt delen. Het drukt me weer met de neus op de feiten hoe conservatief ik ook duik.
    Alert handelen van je buddy’s en DAN trouwens.

    REAGEREN
  2. Wow man dit is vrij heftig te noemen, gelukkig is alles goed gekomen en heeft je directe entourage alert gereageerd. Vrij moedig om dit te delen met ons: we worden als ervaren duiker zowaar met beide voetjes terug op de grond gezet. Zelf heb ik me er dit jaar op betrapt te weinig te hebben gedronken (water) tijdens mijn duikvakantie in Bonaire (februari). Gelukkig geen deco maar kort na de duiktrip (vanaf de laatste dag niet duiken en de terugreis) allerhande (vervelende) lichaamsklachten. Na twee weken “gesukkel” terug “de oude”: lesson(s) learned!

    REAGEREN
  3. Wat een eye opener dit verhaal. Geweldig dat je dit deelt, inclusief alle details. Hier kunnen we allemaal zo veel van leren.
    Heel veel sterkte met het herstel!!!

    REAGEREN
  4. Klinkt bekend. Buddy van mij kreeg jaren geleden (15-20 jaar?) dergelijke verschijnselen ook een uur na een niet extreme duik: ruim binnen de aanbevelingen van de duikcomputer. Hij begon na het omkleden en bij het drinken van een warme chocomelk met stroopwafel opeens ook een perfecte imitatie van een dronkenman te geven. Decokamer naar 18 hielp niet veel; daar (Den Helder) gaven ze aan dat dit wel meer voorkwam en dat soms terugbrengen op druk wilde helpen. Moet ook een belletje in het middenoor zijn geweest

    REAGEREN
  5. Beste Barend,
    Wat goed dat je je verhaal deelt. Daar kunnen we, zoals Marloes hiervoor terecht zegt, allemaal van leren. Er bestaat een groep mensen die probeert om de duikincidenten in kaart te brengen en elk jaar een verslag uit te brengen met de eventuele leerpunten voor duikers, instructeurs en duikorganisaties. Deze club heet DOSA en is op dit moment druk in de weer om de website te actualiseren zodat iedereen, zelfs anoniem, een incident kan melden. Om van te leren en niet om over te oordelen. Kijk op http://www.duikongevallen.nl

    REAGEREN

Laat een reactie achter

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Velden met * zijn verplicht *

Nieuwsbrief