Uit mijn reisdagboek van Hurghada

Lieve Claes hield tijdens haar vakantie in Hurghada een reisdagboek bij. Dit is haar bijdrage aan de Reportagewedstrijd 2011.

Vandaag krijgen wij de keus: driften of een duik op de ankerplaats (E1 Gebel). Naar wat ik mij herinner is de ankerplaats niet zo bijzonder. De belofte van een anemonentuin doet mij beslissen om te driften. De zenuwen gieren door mijn lijf. Oh, wat haat ik die stress voor een driftduik. Alleen de gedachte aan wat er te zien kan zijn, houdt mij rustig. De hoorn blaast en op “go” springen we in het sop. Zuid aanhouden. De zichtbaarheid is slecht. We duiken in een melkpapje. Gelukkig hebben we ons kompas bij. Recht voor ons duikt een schaduw op van 2 rotsen. Direct rechts houden. Afgebrokkelde koralen, geen leven, alles lijkt dood. Waar is het anemonenveld? Iets verder zie ik oranje vlekjes. Anemoonvisjes? Inderdaad, de clowntjes duikelen in hun anemonen die ze delen met zwarte juffertjes. Gerammel doet me omkijken. Onder een rotsblok zit een school gestreepte meervalletjes. Veel te snel zitten de afgesproken 20 minuten die we op deze plaats konden verblijven, erop. We moeten verder, zuid aanhouden. Na een vijftal minuten tegen de stroming in boksen, komen we bij de 2de rotsformatie aan. Donker gekleurde soft koralen, hele scholen met glasvisjes. Mooi. Marc kwijt, zou hem beter een leibandje aandoen. Naar de oppervlakte stijgen lijkt mij hier geen goed idee. De golven slagen wild op het rif. De rotsformatie nog maar eens rond zwemmen. Nog 100 bar, waar hangt hij toch weer uit? Ginds een lichtje? Oef, ben ik blij die terug te zien. We duiken verder, nu iets meer oost aan houden. De vlakte onder ons is bezaaid met rotsblokjes, begroeid met wit soft koraal. Op zich al de moeite waard om te zien. Bij de laatste rotsformatie aangekomen zie ik onze reisgenoten. Als die daar zijn, is de doorgang niet ver meer af. Gelukkig nog een 70 bar over. Charlies rammelaar is weer hoorbaar. Hij wijst ons een knokkelanemoon aan, die weggekropen zit in een rotsspleet. Gelukkig zitten haar bewoners buiten. Bij de anemoon lijkt het wel de kassa van de supermarkt, nog 2 filmers en 1 fotograaf voor mij. Wanneer ik eindelijk aan de beurt ben, kan ik maar niet kort genoeg bij de anemoon komen. Slechte foto’s, een klein toertje palmen en nog eens proberen; Super. Gelukt!!! Nog 50 bar. Shit waar is nu de doorgang? Stijgen naar 6m en dan het grote rif volgen. Daar is de doorgang, nu nog onze boot vinden. Niet de eerste serie boten? Dan de 2de serie bekijken. Basyl gevonden. Nog 40 bar over, genoeg om nog wat onder de boot rond te kuieren en bij 30 bar terug aan boord te gaan.

Shaab Sabrina

Ondertussen zijn we driften wel gewoon. Met een quick start naar de diepte. De plaats doet mij denken aan Green Garden bij Sharm El Naga. Scholen vlindervissen, wimpelvissen. Wel 30, 40 wimpelvissen. Gewoon mooi, niets te fotograferen. Alles is hier te ver weg. Genieten dus. Al 50 minuten zuid gedoken. Nog al die tijd geen enkele duiker tegen gekomen. Zitten wij wel in de goede richting? Kijk Marc aan met de vraag “weet jij waar wij zitten?”. Ik krijg dezelfde vraag terug. Even boven gaan kijken. Boten voor en achter ons. Ik kan onze boot nergens bespeuren. Volgens Marc ligt hij voor ons. We laten ons terug zakken en duiken verder richting zuid. Eindelijk na 60 minuten komen wij de eerste duikers tegen. Geen van onze boot. In ieder geval geen problemen, waar duikers zijn moeten boten zijn. Desnoods nemen we maar een taxi terug. Gewoon verder genieten. Voor ons duikt een duo-diver op. “Vince, je kan niet geloven hoe blij ik ben om jou te zien!”. Gerustgesteld duik ik verder. Anemoonvisjes met hun anemoon en garnalen, diverse soorten zandbewoners… Alle zorgen om terug “thuis” te geraken zijn vergeten. We nemen de boot in plaats van de taxi.

Driften op Abu Ramada North

Na de duik van gisteren, met een meer dan geringe stroming, een rustige TD (toeristenduik). De duikplek is nog even mooi als ik mij herinner. Alleen vind ik de gorgonen niet meer. Ik gebaar naar Charlie “waar zijn de gorgonen?”. Hij wijst naar de diepte. Dit klopt niet, zo diep stonden deze niet. Blijkbaar is er dus ook verschil tussen Franse en Nederlandse gebarentaal. Ik ga op zoek naar Vince. Ik gebaar “waar zijn de gorgonen?”. Hij wijst: verder, in de richting van de boot. Inderdaad. De steile wand staat er vol van. Waaier na waaier spreidt zich open. Ik wil naar beneden. Dit wil ik al sinds vorig jaar op de foto Mijn oren willen niet meer. Ik moet en zal er geraken. Heb ik anders mijn fish-eye voor niets gekocht, Even op dezelfde diepte blijven hangen… en ja, mijn oren klaren terug. Ik duik naar beneden. Wat mijn vorig jaar niet lukte om te fotograferen, lukt nu wel dankzij een prachtig stukje optica.

2de duik op Gota Abu Ramada of het aquarium

Grote scholen vissen hangen hier bij elkaar. In verhouding tot andere plaatsen zweeft er hier weinig stof. Een grote murene steekt nieuwsgierig haar kop buiten. Direct zijn de paparazi’s daar. Ik besluit de
haastigerds eerst te laten gaan en zwem nog een rondje. De murene heeft blijkbaar tijd en blijft rustig poseren. Ik houd het voor bekeken. Groothoekopnamen willen niet lukken. De zon staat verkeerd op het rif. Ik wissel van lens en ga zandschuimen. Ondertussen de woorden van Warre indachtig: “als je iets echt op foto wil, en je moet er 10 minuten gaan bij liggen, dan doe je dat toch.” Daar leven enkele zandbewoners. Alleen, met 2 of met een garnaal? Ik laat mijn jacket af en leg mij plat. Met mijn pilootlampje beschijn ik de ingang van holletje. Is de belichting goed? Is de lensafstand goed? Afwachten. Ik heb geduld. Al snel komt een nieuwsgierig kopje kijken. Ik druk af. Belichting staat verkeerd. Ze staat achter het holletje gericht. Bijstellen, opnieuw wachten. Sluitersnelheid verkeerd. Bijstellen. Opnieuw wachten. Ondertussen is de grondel mijn aanwezigheid gewoon en komt zijn metgezel ook piepen. Weer wat spelen met de sluitersnelheid. Eindelijk staat alles naar wens. Een serie foto’s wordt gemaakt. Als ook het huisknechtje, of is het huisgarnaal, zich volledig vertoont is de fotoserie kompleet. Wat een beetje geduld al niet kan doen. Dit beloofd voor de volgende duiken. Zandschuimen en wachten, een nieuwe uitdaging?

Vandaag onze laatste duikdag. Moe en geen zin meer. Terug naar Small Giftun. Mooi. Ik hoop nog iets bijzonders te zien. Niets kan mij echter nog boeien. Een sterke stroming vanuit het westen maakt palmen zwaar. Blijkbaar houden murenen hiervan. Verschillende grote exemplaren zwemmen vrij rond. Elders laten ze zich grondig poetsen. Het is aanschuiven in de wasstraat. Een grote baars is reeds verschillende malen rakelings langs de murenen gepasseerd. Ongeduldig als hij is, gaat hij vlak naast het poetsstation hangen. Geen reactie. Blijkbaar is de mureen nog niet clean. Wachten is de boodschap. Onze laatste duik op Gota Abu Ramada. Ook hier staat een sterke stroming. We duiken naar de eerst rotsformatie. Alles is nog het zelfde als enkele dagen terug. Glasbaarsjes, grootoogbaarsjes, zelfs de 2 zeenaalden zitten nog op de zelfde rotsblok. We duiken verder naar de kleinere rotsformaties. Scholen fuseliers vissen buitelen door elkaar. Het zelfde tafereel als vorig jaar op El Aruk. Een afscheidsdans van de vissen. We zeggen geen vaarwel, maar tot ziens. Hopelijk tot volgend jaar.

Tekst en foto’s: Lieve Claes

De Reportagewedstrijd 2011 is een initiatief van DuikeninBeeld.tv samen met het Bonaire Toeristenbureau, Bonaire Fun Travel en La Pura Vista. Met je inzending maak je kans op een reis voor twee personen naar Bonaire, waar je een reportage over het eiland gaat maken.