Dirk van den Bergh – Stervende sepia, zeepaard, sepiola en véél bruine plooislakken

Sinds hij weer mag duiken zijn ze hem serieus zot aan het maken … Buddy, Petra Zondervan, weet hem te overtuigen om op een weekdag te gaan duiken bij de Zeelandbrug op de hoog water kentering om 06.00 uur ’s morgens …

Datum:  24 juni 2016
Duiklocatie: Zeelandbrug en Sint Annaland

’s Morgens loopt de wekker af om 03.45 uur. Gisterenavond heb ik alles al ingeladen en mijn bokes (voor de Nederlanders = boterhammetjes) al gesmeerd. Eerst nog een bakje (voor de Vlamingen = een jat) koffie naar binnen en om 04.25 uur ben ik op weg. Het is 75 km rijden en mijn GPS zegt dat ik om 05.20 ter plaatse zal zijn.

Ik ben helemaal niet alleen op de weg. Er rijden al veel vrachtwagens en ik voel me al meteen een stuk wakkerder: die sukkelaars zijn moeten opstaan om te werken en ik mag gaan duiken!

Na een half uur stel ik vast dat de radio niet opstaat. Hup: dat is al een heel stuk prettiger rijden met wat muziek.

Wanneer ik Goes nader kom ik in de mist terecht. ’t Zal toch niet waar zijn hé! Gelukkig wordt die niet dikker en ik kan vlot verder rijden.

Om 05.10 uur kom ik bij de brug aan. Ik ben helemaal alleen. Hoe zou dat nu komen?

Even later komt er toch nog een soloduiker aangereden. Ik moet van niet ver komen zegt hij lachend.
En daar is mijn buddy! We beginnen onmiddellijk op te tuigen en om 06.00 uur duiken we zoals gepland onder.
’t Zal wel door het ongewone uur zijn zeker … ik ben de batterijen van mijn videolampen thuis vergeten in te steken … dedju …
Dan maar bijlichten met de duiklamp en hierbij goed opletten voor overbelichting.

We gaan links van de brug op zoek naar het zeepaardje. We zakken af tot 8 meter, maar daarna duwt de stroming ons tegen de rotsblokken terug omhoog naar 5,5 meter. Zo gaan we het paardje niet vinden! We dalen terug af tot 10 meter en komen de eerste sepiastokken tegen. We zitten goed op koers nu. Petra ziet een sepia. Het diertje doet een paar pogingen om weg te zwemmen, maar heeft blijkbaar de kracht niet meer … die is stervende. We passeren nog een paar sepiastokken en dan zien we het licht van de duiklamp van de soloduiker. Ja hoor, hij heeft het zeepaardje al gevonden. Wij gaan geduldig naast hem liggen en hebben het geluk dat op dat moment het zeepaardje zich naar ons verplaatst. Het is de derde keer dat ik hier een zeepaardje kan filmen en deze keer is het in de beste omstandigheden. Alleen … ja … die videolampen … Uiteindelijk ben ik toch nog tevreden met de beelden. Op de terugweg zien we nog een zeedonderpad en een raster pitvisje, maar die beelden zijn té overbelicht om te gebruiken. Tja, stroming, filmen, bijlichten … niet simpel!

We komen mooi terug bij de trap boven en na het aftuigen en omkleden bespreken we wat we verder gaan doen. Het plan was oorspronkelijk om een tweede duik te doen bij zoetersbout zodat we niet naar het getij moesten kijken, maar Petra zou liever hier nog een duikje maken. Een driftduikje dan? Of nee, weet je wat we doen: we gaan ergens een koffie drinken en rijden dan rustig naar Sint Annaland om daar om 12.30 uur op de laag water kentering te duiken. OK! Mooi plan. Het is juist een jaar geleden dat ik daar nog gedoken heb.

We rijden naar Zierikzee voor de koffie, maar zijn vergeten dat het nog maar 08.30 uur is … Er is nog niets open!

Dan maar onderweg uitkijken of we iets open vinden of anders in Sint Annaland zelf. We eindigen op de parking aan de haven, want er is nergens iets open.

We wandelen al eens tot op het strandje om de stek te chekken. Het ziet er goed uit: ook hier niet al te veel stroming te merken.

Terug bij de auto begint het te regenen. We schuilen in de auto en ik dommel een uurtje in ’t slaap …

Tijd om op te tuigen!

We liggen om 12.00 uur in het water en zwemmen aan de oppervlakte naar de groene boei. Dit om mijn lucht te sparen (Petra heeft kieuwen en kan twee duiken met één fles doen, maar ik daarentegen …). We dalen af langs de ketting die mooi begroeid is. De bodem ligt op 5,8 meter. Het zicht is hier super, zodat ik op veel plaatsen zonder licht toch kan filmen. We volgen een koers op 330°, zakken maximum tot 6,6 meter en komen iets ondieper terug. Petra weet het klaar te spelen om na 71 minuten op juist dezelfde plaats als waar we erin gingen terug boven te komen!

Het was weeral een super duik. We zagen heel veel bruine plooislakken met eitjes, een heel agressief sepiolatje dat twee keer inkt spoot, heel veel hooiwagenkrabben, allerlei soorten krabben, een paar kreeften, een vlokslak en niet te vergeten dit alles in een mooi onderwaterdecor!

Thanks buddy! Volgende keer doen we nog wat gekker hé: dan gaan we voor 3 duikjes, hihi!