Richard en Mariëlle de Kok- De ADHD-snotolf

In het vroege voorjaar zijn de snotolven vaak goed te vinden. De grote exemplaren zijn felgekleurd en bewaken hun nest. Maar in het najaar zijn de schattige kleintjes te bewonderen. Maar dan moet je ze wel eerst vinden. En dan moeten ze ook nog rustig blijven zitten voor de foto. Richard en Mariëlle de Kok gaan op zoek!

Afgelopen vrijdag (6 november) weer eens bij Anna Jacobapolder te water en op de linker strekdam gedoken. We gaan via het blauwe touw te water. Het is HW dus de instap is redelijk eenvoudig. Het water is twaalf graden en het zicht bedraagt twee à drie meter en wat stoffig. We zoeken eerst naar wat snotolfjes ter plaatse van de touwen, maar we kunnen ze helaas niet vinden. Na 15 min duiken we richting het westen, want we willen het enorme anker, dat hier ligt, weer eens bezoeken.
Onderweg naar het anker zien we veel zeenaalden, vlokslakken, millennium wratslakken en heel veel piep kleine bruine plooislakken. Uiteraard ook veel krabben, blonde grondels en dikkopjes. Op 16 meter vinden we het anker. Het ziet er weer schitterend uit.
Terwijl Mariëlle wat foto’s maakt van een anjelier op een oester scharrel ik op mijn gemak rond. Geen bijzondere dingen, maar gewoon een leuke en mooie plek. Ik geef Marielle na verloop van tijd een seintje dat ik omhoog wil, zodat we nog wat tijd en lucht overhouden om snotolfjes te zoeken. Onderweg terug richting de touwen kom ik nog een enorme galathea tegen. Op een diepte zo’n 6 meter komen we het eerste touw tegen.

Ik zoek links en Mariëlle zoekt rechts. Na een paar minuten zie ik ineens een klein druk snotolfje achter een wakame blad vandaan komen. Strijdlustig kijkt hij me aan. Hij hapt agressief in de begroeiing en zwemt verder langs het touw. Ik laat hem aan Mariëlle zien, die enthousiast knikt en de camera richt, maar het kleine baasje laat zich niet zo gemakkelijk op de foto zetten. Telkens verdwijnt hij tussen de begroeiing op het touw en zwemt hij weer een metertje verder. We kunnen hem goed bekijken, maar fotograferen is heel lastig met zo’n ADHD-snotolf.
We volgen hem alweer zo’n 15 min, als Marielle me ineens de camera toewerpt. Ik schrik er even van, maar ik zie dat ze kramp heeft. Tja, dat stil hangen en continu manoeuvreren is altijd een aanslag op de kuitspieren. Gelukkig is alles weer snel onder controle, maar Mariëlle geeft aan dat het wel einde duik is. Ik geef aan dat ik het nog 5 minuten probeer.
Helaas hebben we er met z’n tweeën een aardige stofbende van gemaakt, maar na een minuutje vind ik het diertje toch terug.
Hij kijkt me woest aan en tuit zijn witte lipjes. Zijn lichaam glanst goudgeel in mijn lamplicht. Erg mooi, maar net als bij Mariëlle zit hij geen seconde stil. Diverse lucky shots en dan maar thuis kijken of er wat aardigst tussen zit. Als ik de 25 bar passeer hou ik het voor gezien. Het is weer mooi geweest.