Richard en Mariëlle de Kok – Twee duikstekken in één

Duik 600, dus laten we eens iets geks doen. We gaan voor twee duikstekken in een duik. Altijd al een keer van Halverwege naar de Zeelandbrug willen duiken. Helaas was de wind twee dagen geleden weer uit het zuiden (kracht 4 à 5) gaan waaien, dus of het helemaal slim is, is nog maar de vraag. Bij de vulcontainer nog even de flessen afgetopt, want deze duik zal vermoedelijk niet binnen een uur afgelopen zijn.

Na de wandeling hebben we het behoorlijk warm en gaan we bij de mosselpalen het water in. Hmm, ziet er niet echt rooskleurig uit, maar teruglopen gaan we echt niet doen! Als we onder gaan blijkt het zicht een centimeter of dertig. Dat wordt weer een uitdaging om elkaar niet kwijt te raken. Schouder aan schouder duiken we de diepte in. Over het zand laten we ons langzaam zakken naar 9 à 10 meter. Ondanks de paar decimeter zicht, zien we hier toch veel leven. Veel slibanemonen, grondels, heremietkreeften en af en toe enorme anjelieren. We komen allerlei constructies tegen van Felice. Lastig om enig overzicht te krijgen, want je moet er haast tegenaan zwemmen voordat je het in de gaten hebt. Op een diepte van acht meter gaan we steeds verder richting het oosten. Na een kwartier komen we nog steeds tentjes tegen. Sommige zijn vers, want van enige begroeiing is nog geen sprake. Pas na zo’n 25 minuten bereiken we de hoogovenslakken. Opvallend is dat het zicht direct opklaart en we nu rond een meter zicht hebben. Dit is een verademing. We zien hier ook direct tientallen slanke waaierslakken zitten. Sommige zijn enorm, wel een paar centimeter. Veel zijn er bezig met het afzetten van eierstrengen. Leuk om te zien. Ook zien we verschillende zilverblauwe knotslakken en een wratslak. We proberen de vaart er een beetje in te houden omdat we toch een aardige afstand moeten afleggen. Inmiddels zitten we op een kleine vijf meter en zie ik eindelijk waar we al zolang naar op zoek zijn. Het Groene mosdierslakje, hebbes. Ik brul wat door mijn ademautomaat, omdat ik mijn rammelaar niet kan vinden. Marielle stopt, maar begrijpt niet wat ik wil. Ik wijs naar het slakje, maar omdat ze iets te ver was doorgezwommen, moet ze eerst even draaien. Ik zie haar ik de mist verdwijnen en direct begint er wel heel veel zweefvuil langst te komen. Ik zet mijn vinger naast het slakje op de rots. Inmiddels zie ik alleen nog maar tot aan de binnenkant van mijn bril. Gatver, waar blijft Marielle nu. Na een minuut of twee wachten is het zicht nog steeds minder dan 10 cm en besluit ik het slakje maar te laten voor wat het is en een meter of drie verder zie ik Marielle weer, die netjes buiten de stof hangt. Balen, slakje gevonden en geen foto kunnen maken. We gaan gauw weer verder en voelen dat de kentering voorbij is. Na zo’n 50 minuten komen we ineens enorme breukstenen tegen. Sommige zijn echt enorm en lijken wel anderhalf tot twee meter hoog. Helaas is het zicht bij het binnengaan van de breuksteen zone weer teruggelopen naar 2 à 3 decimeter. Duiken is echt heel lastig, want we proberen een beetje vaart te houden maar met dit zicht zwemmen we steeds tegen de blokken aan. Na 10 minuten getob besluiten we op te stijgen en snorkelen 10 minuten, lekker op de stroming. Als we nog zo’n 50 meter van de trap zijn gaan we beiden weer onder met de afspraak, ieder voor zich. Marielle heeft inmiddels de camera aan mij overgedragen en stiekem hoop ik nog een tweede Groene mosdierslak te kunnen vinden. Het zicht hier is nog een kleine meter, dus acceptabel genoeg voor het vinden van de slakjes, maar helaas vind ik er geen een en na 76 min pak ik de paal van de trap beet en hijs me uit het water. Ik zie Marielle net op de dijk lopen. Nummer 600 zit er weer op. Jammer, echt gedenkwaardig is deze duik niet geworden. Maar we gaan ‘m nog wel een keer over doen met hopelijk beter zicht.