Inloggen

Wachtwoord vergeten?

Blog

Reünie in Chatham: één jongeman tussen honderden ouderen

«Ik kan wel janken. Terwijl Duncan en Annet beneden hun duik maken precies op de kentering met goed zonlicht en goed zicht, zit ik me vreselijk op te winden aan de lijn. » Het vijfde blog van filmmaakster Klaudie Bartelink over The making of Live Bait Squadron, die op 24 september in première gaat.

RTEmagicC_Cor_Kuyvenhoven-5334.jpgDe statige zaal van de St. George in Chatham is behoorlijk gevuld met honderden familieleden van de slachtoffers van de scheepsramp van de Britse kruisers. Het is de eerste reünie ooit. Wederom het werk van Henk van der Linden. Tussen al die grijze koppies, valt één persoon uit de toon. De in pak geklede 24-jarige Duncan Barrigan leest gepassioneerd een stuk voor uit het dagboek van de vader van het jonge slachtoffer Duncan Stubbs. Na afloop maakte Annet van Aarsen hem enthousiast om naar Nederland te komen om met ons op de wrakken te duiken. Hij heeft net zijn PADI open water gehaald.

Een jaar later haal ik Duncan op van Rotterdam Airport. Sportief gekleed stapt hij babbelend de auto in. De komende vijf dagen logeert hij bij Ben Stiefelhagen en mij om zeker te zijn van een goede duikdag op de Noordzee. Wij hebben hem uiteraard uitgelegd dat deze zee niet bijzonder toegankelijk is en dat 50% van de duikdagen uitvallen. Terwijl Duncan vrolijk doorpraat, schiet ik een beetje vol. Deze jongen, klein, slank, blauwe ogen en een energieke vrolijke uitstraling doet me denken aan zijn achter-achter neef Duncan Stubbs, die ik alleen uit het dagboek ken. En wat is dat dan een prachtig moment als documentairemaker. De grootste uitdaging van de documentaire is namelijk dat het gaat over mensen. De ramp is al zo lang geleden gebeurd en hoe krijg je dan echte emotie in de film? Waar zitten dan precies de parels, de cadeautjes die je zo hard nodig hebt?

De avond is zwoel. Duncan komt precies tijdens de hittegolf begin augustus 2013. Wij zitten nog lang op het balkon om uitgebreid kennis met elkaar te maken. Het lijkt ons met zijn duikervaring niet zo verstandig om meteen de Noordzee in te springen. Eerst maar eens een paar duiken in Vinkeveen. Daar leren we dat duiken in een droogpak voor Duncan niet zo’n goed idee is, maar dat hij voor een beginnende duiker met een neopreen pak goed in het water ligt. Maar we weten ook dat buddy Annet dicht bij Duncan moet blijven, zeker straks op de Noordzee. Annet neemt de belangrijkste procedures en vaardigheden even goed met hem door.

De volgende dag is het zo ver. We checken iedere minuut de golfhoogte en Ben, de organisator van de duikdag, neemt de beslissing om ’s avonds met film- en begeleidingscrew aan boord te komen. We vertrekken al om 2:00 ’s nachts. Langzaam varen we richting de kruisers. Om 5:00 gaat de wekker. Duncan is erg opgewonden. Hij springt z’n kooi uit ook, al heeft hij nog wel een duikverbod nu het nog zo donker is. We verzamelen op het dek. Wij duiken op de Hogue. Duncans eerste duik zal zijn op de Aboukir rond het middaguur. Duncan helpt op het dek en kijkt goed om zich heen hoe het allemaal gaat. En opnieuw zie ik even die 15-jarige Duncan voor me die zich destijds op de Aboukir waarschijnlijk net zo heeft gedragen.

Het is zo ver. 12 uur ’s middags en iedereen is er klaar voor. Ik spring met Jack Vliegendhart overboord en trim uit op zes meter diepte enkele meters van de afdaallijn. Ik regel de witbalans en Jack zorgt ervoor dat de verlichtingset in de juiste positie komt. Ik zie wat schimmen aan de oppervlakte en zet mijn camera op ‘record’. Ik zie Annet langskomen, maar geen Duncan. De lijn hangt zo slap dat hij meteen toen hij onder water was te ver naar beneden is gezakt. Het afdaalshot mislukt en ik raak hiervan zo in de stress dat mijn oren blokkeren. Ik kan geen meter meer zakken en hang paniekerig aan de lijn. Ik kan wel janken. Terwijl Duncan en Annet beneden hun duik maken precies op de kentering met goed zonlicht en goed zicht, zit ik me vreselijk op te winden aan de lijn. Rustig blijven nu, verman ik mezelf. Jack blijft ondertussen geduldig op me wachten. En heel langzaam, centimeter voor centimeter zak ik, in de hoop dat ik geen oorperforatie oploop. Ik verlies zeker 10 minuten tijd door dit incident maar gelukkig zie ik Annet en Duncan vlak bij me zwemmen. Ik besef dan dat zij  beneden ook enige tijd nodig hebben gehad om samen in de juiste positie te komen. En dan komt iedereen tot rust. De gidslijnen zijn mooi aangelegd en de opnames gaan goed.  Ik probeer Duncan zo onopvallend mogelijk te filmen zodat hij echt om zich heen kan kijken. Hij geniet zichtbaar van de duik.

We zijn allemaal erg uitgelaten als we weer aan dek staan. Gelukt. Alleen het afdaalshot moesten we om 18:30 nog even over doen tijdens onze laatste duik naar de Cressy. Gelukkig hebben we dan nog steeds genoeg (zon)licht. Tevreden varen we terug naar de haven van Scheveningen. Duncan is blij: “I hope he would be pleased that I’m doing this”. Een ervaring die hij z’n levenlang niet vergeet. En ik ook niet trouwens.

Foto’s: Cor Kuyvenhoven en Udo van Dongen

Laat een reactie achter

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Velden met * zijn verplicht *

Nieuwsbrief