René Weterings – We zien wel….

De Zeelandbrug is weer toegankelijk voor duikers, de eerste verhalen en foto’s verschijnen weer online. Voor duikreporter René en buddy Goof is de eerste mogelijkheid om te gaan is op Kerstavond, dus ze twijfelen geen moment en zetten het in de agenda’s.

Duik 656
Het waait al de hele week redelijk hard en de zichtberichten zijn ook niet geweldig. De meesten die er nu duiken zullen dat ook niet heel erg vinden, maar ik houd niet van slecht zicht. Dus ik baal flink dat het vanavond ook weer harder is gaan waaien. Maar ik zeg tegen Goof nog “we zien wel”. We vertrekken op tijd om in ieder geval bij de Zeelandbrug te kunnen gaan kijken en daar ter plaatse te bepalen wat we gaan doen. Onderweg regent het ook nog wat, dus mijn zin om te duiken verdwijnt als de spreekwoordelijke sneeuw voor de zon.
De parkeerplaats is leeg, niet verwonderlijk op Kerstavond, maar wij zijn wel zo gek om te gaan duiken. We kijken bij de nieuwe trap onder de brug en zien het water flink op de kant klotsen. Ik moet toegeven dat het minder erg is dan ik had verwacht, maar het water ziet er maar grijs uit. Nog steeds heb ik eigenlijk helemaal geen zin om te water te gaan, maar ik weet dat Goof dat niet veel uitmaakt. Uiteindelijk besluit ik maar te zwichten en gewoon mee te water te gaan, we zijn er nu toch. Is het niets, dan ga ik er gewoon weer uit en pak ik een lekker bakkie koffie.
We kleden ons om en gaan via de trap te water. Het is even oppassen met het aantrekken van de vinnen, want we hebben geen houvast van een leuning. We helpen elkaar dus, zoals dat natuurlijk hoort en niet veel later verdwijnen we allebei in de golven. Ik laat me snel naar vijf meter diepte afzakken en merk dat de deining daar al bijna helemaal weg is. Het zicht is bagger, maar als ik naar het Oosten duik wordt het ietsje beter. Heel slecht kan ik het dus niet noemen, maar goed zicht is het ook zeker niet.
Op mijn gemak speur ik met mijn lamp alle stenen af en zie al vrij snel een wrattig tipje zitten. Deze zit echter totaal niet op handig plekje, dus een foto maken kan ik wel vergeten. Op de stenen zie ik ook diverse eilegsels van slakken, zeker ook die van het wrattig tipje. Maar hoe goed ik ook zoek, ik vind geen ander wrattig tipje meer. Ik zie erg veel sponzen en hoop vanavond toch eens een keer mijn eerste slakdolfje te vinden. Die worden momenteel erg veel gespot, dus de kans is aanwezig. Maar voorlopig zie ik niets, ook geen eitjes.
Het valt me op dat er erg veel galathea kreeftjes rondlopen. Ze zijn nog eens goed te benaderen ook, leuk voor een foto dus! Maar het zicht werkt niet mee en ik kan niet altijd goed dichtbij komen omdat deze diertjes natuurlijk graag tussen de stenen kruipen. Maar uiteindelijk vind ik er één die mooi ondersteboven onder een steen hangt en ik kan ook nog eens goed bij. Met een klik op de ontspanknop heb ik het diertje “gevangen”, tevreden duik ik verder.
Op een stuk wier valt me een ineens een wit vlekje op, ik moet meteen aan een naaktslakje denken. Als ik nog eens goed kijk, zie ik dat het om een plooislak gaat. Even denk ik aan een bruine plooislak, maar deze is wel heel erg wit (bleek), dus ik bedenk me ineens dat het hier gaat om de bleke plooislak. Voor mij is dat een eerste keer, dus ik ben erg enthousiast. Het slakje kruipt van een stuk wier zo de steen op en ik kan een paar foto’s maken, leuk! Ondanks het slechte zicht moet ik aan mezelf toegeven dat deze duik niet eens zo gek is.
Diverse zeedonderpadden verschijnen op mijn pad, allemaal zijn het groene zeedonderpadden en zijn het jonge exemplaren. Deze hebben zeker nog geen nestjes, dus daar hoef ik niet naar te zoeken. Ik fotografeer één exemplaar, maar veel kans krijg ik niet. Schichtig schiet het visje er al weer vandoor. Een paar meter verder zie ik een heel klein wulkje kruipen over een oester, wat een grappig gezicht, eigenlijk is het de tijd van de papa’s en mama’s die in de winter hun eitjes gaan leggen. Ik neem wat foto’s als bewijs.
Ondertussen is de stroming wat aangetrokken en merk ik dat het tijd is om terug te keren. Ik had met Goof afgesproken ongeveer een uur te duiken en ik heb ook geen zin om vol in de stroming terug te moeten. Ik begin wat meer geweisponzen te zien, ik zit nu op zo’n tien meter diepte. Ineens zie ik een mooi kluitje eitjes, onmiskenbaar van de slakdolf. Ik word enthousiast, maar wat foto’s van de eitjes en zoek me rot naar het bijbehorende visje.
Maar het is tevergeefs, ook bij andere geweisponzen vind ik niets en moet op een gegeven moment mijn zoektocht staken. De duiktijd en mijn luchtvoorraad beginnen op te raden, dus ik moet weer terug helaas. Als ik weer rond de vier meter diepte aan kom begin ik de deining weer flink te voelen. Nog een klein stukje stijgen en ik kan mijn hoofd boven water steken. Ik ben ongeveer tien meter van de trap verwijderd en zwem er op mijn rug naar toe.
Het uittrekken van de vinnen is even lastig, ik moet ook oppassen niet op de trap gesmeten te worden. Uiteindelijk lukt het me en wandel ik naar de auto. Goof komt een paar minuten laten ook en is enigszins verbaasd dat ik mezelf nog aan het uitkleden ben. Al met al hebben we ons toch kunnen vermaken en maakt Goof mij ook nog even jaloers met een paar foto’s van een slakdolf….die lucky bastard heeft er dus wel één gescoord! Het is hem gegund hoor, volgende keer beter….!

Max. diepte 9.8m, temp. 9 gr.C., zicht 1m, duiktijd 60 min.