René Weterings – “We gaan er toch wel in…”

Duik 647
Vorige week doken we ook al bij Sint Annaland, vanavond staat de kentering wederom goed. Dit keer is het hoog water, een prima gelegenheid om weer de Oosterschelde in te duiken.
Het is een stuk beter weer dan vorige week. De wind is nauwelijks aanwezig en het is droog. Samen met Goof fantaseren we over meters zicht, maar ik heb toch een beetje mijn twijfels. Het is de afgelopen twee weken erg stormachtig geweest en ik hoor van collega duikers dat het zicht niet bijzonder goed was de dagen er voor. We nemen het ter informatie aan, maar gaan toch en zetten koers richting de nieuwe parkeerplaats. Dat is ons de afgelopen twee keer erg goed bevallen.
We rijden het donkere gat in wat ons naar de parkeerplaats leidt, uiteraard zijn we de enige. Dat zijn we niet anders gewend. We nemen ook niet meer de moeite om eerst boven aan de dijk naar het water te gaan kijken, zoals Goof zegt….”we gaan er toch wel in”. En gelijk heeft hij. Om netjes op de kentering te duiken moeten we ook niet te lang treuzelen, dus we kleden ons aan en lopen naar het water. Op de nieuw aangelegde trap steek ik mijn handschoenen in het water en merk dat mijn rechterhand nat wordt. Maar dat is niet het enige wat nat wordt, ik voel mijn rechter zij snel kouder worden! Ik ontdek dat mijn rits net niet helemaal dicht zat. Lekker begin van de duik…

Ik passeer rustig de oesterbegroeiing en zie de vele grondels die op het zand rusten. Overal zie ik krabben kruipen en het aantal zeesterren is ook relatief groot. Sommigen hebben de typische houding waarbij ze een oester aan het openbreken zijn om deze te kunnen verorberen. Hooiwagenkrabben sieren het groene en bruine wier wat in plukken de sponzen drapeert.
Tussen de oesters vallen me ook de zeeappeltjes op. Sommige exemplaren zijn wat grauw, maar er zitten ook erg kleurrijke exemplaren tussen met mooi gekleurde stekels. Het kost me vanavond wat moeite om mijn onderwerpen goed scherp te stellen op het juiste punt, ik begin te vermoeden dat ik de 60mm macro lens op een verkeerde stand heb gezet. Dat kan ik nu helaas niet controleren, laat staan wijzigen. Ik zal het er vanavond mee moeten doen, maar uiteindelijk krijg ik één van die prachtige zeeappeltjes er toch goed op. Tevreden duik ik door en zie op een oester een millennium wratslak kruipen, maar zijn positie is niet handig om een leuke foto te maken. Maar ik wordt al snel getrakteerd op een ander soort naaktslak, de grote vlokslak. De eerste zit er niet handig voor om zijn kop te fotograferen, maar ik kan wel een mooie detailfoto maken van zijn papillen.
Meerder exemplaren van de grote vlokslak passeer ik tijdens mijn drift, maar eentje zit zo mooi tegen een oester geplakt dat ik er heel goed een flinke close up van kon maken. Het is een flink exemplaar, dus ik krijg zijn kop en rinophoren er groot op, altijd leuk! Ik duik verder en probeer nog wat gewone garnalen te fotograferen, maar door het aanwezige stof vind ik de foto’s niet geweldig en geef het op.

Als ik weer eens op mijn duikcomputer kijk, zie ik dat op dertien meter diepte zit. Dat doe ik niet veel en besef ineens dat ik dat helemaal niet wil nu.
Ik besluit op te stijgen, mijn natte rechterhand begint toch wat fris te worden en ondertussen ben ik rond mijn kruis tot op mijn onderbroek nat geworden door het water wat via mijn rits naar binnen kwam. Na een uurtje kom ik iets ten oosten van de trap boven water en laat me met de stroming meedrijven. Boven op de dijk zie ik nog geen natte voetsporen, dus dat betekent dat Goof er nog in ligt. Ik ga alvast terug naar de auto, doe mijn spullen af en neem een lekker bakkie koffie om op te warmen. Goof volgt na zo’n tien minuten ook, we pakken de boel in, genieten van de koffie, vullen onze flessen nog even af en rijden voldaan weer naar huis. Ondanks mijn lekkages heb ik eigenlijk gewoon prima gedoken!

Max. diepte 13m, temp. 9 gr.C., zicht 1-2m, duiktijd 62 min.