Inloggen

Wachtwoord vergeten?

Duikreporter

René Weterings – Tweede poging voor inktvissen…

Deze duik met een nieuwe poging om inktvissen te spotten wordt een bijzondere, maar wordt het ook een succesvolle?

Datum 16-4-2014
Locatie Bergse Diepsluis

De eerste poging om een sepia te spotten bij de Zeelandbrug liep op niets uit. We proberen het gewoon nog een keer bij de Bergse Diepsluis. Fred is wederom mijn buddy en samen gaan wij zijn 800e duik maken, hopelijk werkt dat het geluk een beetje in de hand.
Onderweg naar de duikstek belt Fred me om te melden dat hij op het strandje staat bij de “wereldberoemde” grijze zeehond genaamd “Happie”. Of ik ook kom of niet.
Natuurlijk wil ik best even een tussenstop maken, want zo’n zeehond blijft leuk om te zien. Normaal gesproken doe ik er ook moeite voor om ze te spotten bij de Brouwerssluis, maar dan heb je geen zekerheid. Het is een drukte van jewelste op deze mooie avond. Happie ligt heerlijk in het zonnetje te genieten en de mensen staan er mooi op een gepaste afstand naar te kijken. Ik maak wat foto’s van Happie en Fred en laten de boel de boel en rijden naar de parkeerplaats van de duikstek.
Ook daar is het gezellig druk, het sepia seizoen begint duidelijk op gang te komen. We gaan ons meteen omkleden en we worden nog even gefilmd door de vrouw van Jack Oomen. Binnenkort zal het filmpje vast ergens op Youtube te vinden zijn. We wandelen op ons gemak naar de duikstek en genieten van de ondergaande zon. De Oosterschelde ligt er als een spiegel bij en in de verte zien we nog steeds de groep mensen om Happie staan. Het zou zomaar kunnen dat we hem onder water nog gaan zien, mocht hij besluiten te gaan zwemmen, dachten we hardop.
Op de trap maakt Fred nog een paar foto’s van me en ik trek er maar een semi stoer gezicht bij, wat moet je anders? Het water lijkt mooi helder te zijn en vol goede moed gaan we onder. Helaas is het zicht al vrij snel erg stoffig en bijna kenmerkend voor het sepiaseizoen. Helaas, de mooiste tijd qua zicht en rust op de duikstekken is voorbij. Nu wordt het weer een hele strijd om de beste plekken en tijdstippen te kiezen voor een beetje zicht en rust. Toch heb ik wel een beetje de hoop om vanavond in de schemering de eerst glimpen van een inktvis te gaan zien. Of dat een pijlinktvis of een sepia wordt, maakt me weinig uit, ik vind nu alles best!
We doken met een redelijk gangetje in westelijke richting. Ik seinde Fred even te wachten om van hem nog een foto te kunnen maken met redelijk lichte achtergrond. Het zou al snel veel donkerder gaan worden, dus dit moest ik wel even meteen doen. We doken verder op een diepte waar ik wel van verwachtte wat sepia rekjes te gaan vinden. Stiekem gingen we echter steeds een beetje dieper en kwamen we op ongeveer 9,5m uit. Het duurde erg lang voordat we de eerste nieuwe bouwwerkjes gevonden hadden. Oude resten vonden we wel, maar zijn niet altijd even interessant meer.
De 3 nieuwe bouwwerken die wij vonden waren een cilindervormige, tentvormige en een rij met stokken. Verschillende variaties dus. Mooi gemaakt en er zullen vast nog mooie sepia eitjes op vastgebonden gaan worden, maar nu waren ze nog brandschoon. Wederom zette ik Fred op de foto, maar echt mooi vond ik het niet, ik zag immers zijn ogen niet en dat is toch wel een vereiste voor goede modelfoto’s. Die kale stokken werken ook niet echt mee natuurlijk.
We doken weer verder en bij een oud sepiatentje zag ik een trosje pijlinktviseitjes hangen. Ik seinde Fred om te komen kijken en wederom volgde een fotosessie. Ik vind het leuk om te doen, maar ik had eigenlijk van te voren wat instructies moeten geven. Dat is nu niet gebeurd, omdat ik het niet gepland had. De groothoeklens zat er toch voornamelijk op voor een eventuele ontmoeting met een inktvis.
Fred dook wat ondieper en ik keek wat meer in het diepe. Het zicht was al die tijd niet echt goed en ineens was ik hem kwijt. Goed, even rondkijken of ik zijn lamplicht zag, maar dat was niet het geval. Ik liet me daarom rustig wat ondieper stijgen en daarna ging ik richting oppervlak om te kijken waar Fred te vinden zou zijn. Ik was nog maar net boven en ook Fred dook op. Samen bespraken we de duik tot nu toe en kwamen al wel tot de conclusie dat het niet veel bijzonders was vanavond.
Wat wel bijzonder was, was het moment van de zonsondergang. De zon was namelijk nog net in zijn geheel aan de horizon te zien en dat gaf een prachtig schouwspel en prachtige lucht. Snel maakte ik een foto en daarna doken we onder om richting de trap te gaan.
Onderweg richting de trap was de duik vooral meer van hetzelfde en passeerden wij wat andere duikers en zij ons. Hier moet ik altijd erg aan wennen na het winterseizoen, want ik ben gewend helemaal niemand anders tegen te komen. Ik voel me al snel als een sardientje in hetzelfde blik. Maar goed, dat is nu eenmaal niet anders en dat went ook weer wel.
Ik zag een mooi klein visje en liet het Fred zien, vermoedelijk was het een jonge steenbolk. Dat is althans waar ik hem op vond lijken. Leuke vondst dus! Verder passeerden we nog wat millennium wratslakken, kreeften, zeedruifjes en een enkel botervisjes.
Na dik 75 minuten kwamen we bij de trap aan en liepen we op ons gemak richting parkeerplaats. Daar vierden we Fred zijn 800e duik met een glas bubbels. Daar had meneer wel voor gezorgd. Ik had zelf een zakje knabbels bij en zo praatten we nog even lekker na. Jammer dat de duik niet echt het vieren waard was, maar het is en blijft toch een mijlpaal. Op naar de volgende 100 Fred!

Duik 519 (Bergse Diepsluis, woensdag 16-4-2014, 20.07u)
Max. diepte 9.5m, temp. 11gr.C., zicht 2m, duikduur 75min.

Laat een reactie achter

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Velden met * zijn verplicht *

Nieuwsbrief