René Weterings – Tour du Zeedahlia

Duik 415

Het weekend is bijna voorbij, de temperatuur kelderde vandaag flink en het kwam eigenlijk niet boven 0 graden Celsius uit. Er wordt zelfs een hele week vorst voorspeld! Bah, ik ben geen wintermens dus van mij hoeft dat niet. Ik vond het wel prima zo eigenlijk. Ondanks dat ga ik gewoon door met mijn passie en plan een duik met Gijs bij Den Osse – Nieuwe Kerkweg.

We spraken af rond 19.00u, wat eerder dan normaal. Op die manier zou ik ook een beetje op een behoorlijke tijd weer thuis zijn. Onderweg zag ik de thermometer van de auto een constante temperatuur van 0 graden Celsius aangeven. Toen het donker werd vanmiddag had ik even het idee van “wat ga ik toch weer doen?”, maar dat wijzigde eigenlijk vanzelf weer in de zin om te duiken en te fotograferen.

Doel van de duik van vanavond was het vinden van Zeedahlia’s. Het was lang geleden dat ik die gezien had en daarnaast zijn het hele mooie fotografie objecten. Via Facebook had ik al wat aanwijzingen gekregen en ook Gijs wist ze waarschijnlijk wel te vinden. Dus vol goede moed reed ik dus richting Den Osse. Het was onderweg maar stil en ik had even het gevoel alleen in Zeeland te rijden. De parkeerplaats van de duikstek was volledig uitgestorven en eigenlijk vind ik dat niet heel gek, ik besef me dan ook dat ik toch een beetje doorsla in mijn hobby. Maar ja…de tijd die ik overdag in het weekend heb, besteed ik aan mijn gezin. Dat vind ik vele malen belangrijker, dus het gevolg is dat ik inderdaad op de wat minder aantrekkelijke tijden aan de waterkant sta. Gelukkig was Gijs er niet veel later om mij gezelschap te houden.

We kleedden ons snel aan, zodat we het niet te koud zouden krijgen. Want dat is met deze temperaturen weer even nadenken. Hoe leg ik alles gereed en trek ik mijn spullen aan, zonder te kouden handen te krijgen? Dus goed nadenken en natuurlijk lekker warme handschoenen aandoen. We lagen dan ook vrij snel in het water vanavond.

Dat water was niet bepaald aantrekkelijk. Het golfde toch best wel door de noordoosten wind en het zicht was bij het te water gaan al niet echt best. Die eerste blik onder water is toch altijd even een momentje waarbij je de rest van de duik gaat inschatten. Nou goed, nat zijn we nu toch en dus gaan we er gewoon voor. Gijs gaat voor om te zoeken naar de Zeedahlia’s. We beginnen in het ondiepe gedeelte en daar heb ik af en toe het idee alsof ik op een boot zit. De deining zorgt voor flinke beweging van het wier en als je niet uitkijkt, zou je nog zeeziek kunnen worden…haha.

We doken over de helling en begonnen daar meteen te zoeken. Gijs vond echt al heel snel een kleine Zeedahlia en ben meteen wat foto’s gaan maken. Met klein bedoel ik dan de diameter van ongeveer 3 vingers, hoeveel dat precies is laat ik in het midden! Maar het geeft een goede indicatie. De kleuren zijn mooi afgetekend, maar de tentakels zijn niet zo heel dik. De Zeedahlia’s die ik tot nu toe gezien heb, zijn toch vaak wat groter en hebben al wat dikkere tentakels. We duiken hierna in oostelijke richting verder.

Slechts een paar meter later vind Gijs er nog 1 en dit keer is het er 1 van een mooi formaat. Meer van het type wat ik in mijn hoofd had. Ook hier heb ik flink wat foto’s gemaakt en baalde dat ik mijn smalle snoot vergeten was mee te nemen. Die had ik nog ergens in de tuin laten staan, toen ik onderweg naar de garage werd afgeleid. Maar goed, het lukte toch aardig, hoewel het relatief slechte zicht niet echt meewerkte.

Na zo’n 40 minuten gaf ik Gijs het sein dat ik het nodig vond om weer om te keren. Niet dat ik het toen al koud had, maar je moet het stuk natuurlijk ook nog terug en anders zouden we wellicht wat ver terecht komen. Gijs stemde in en we keerden om. Het leven onder water was niet echt bijzonder, los van wat garnalen en koornaarvissen was er weinig interessants te zien en het slechte zicht gaf de duikstek vandaag ook niet echt een kleurrijk uiterlijk.

Terug in het ondiepe gedeelte leek het zicht ineens een heel stuk opgeklaard te zijn ten opzichte van het begin van de duik. Toch vreemd dat het in ongeveer een dik half uur zoveel anders kan zijn. Ik speur nog wat naar bijzondere dingen, maar kan die niet echt ontdekken. Uiteindelijk komen we zo’n 20m westelijk van de steiger boven en besluiten we toch even onderwater naar de steiger te zwemmen. Toen we daar aankwamen, wilde ik nog even onder de steiger kijken, want ook daar zou een Zeedahlia te vinden moeten zijn, maar die heb ik uiteindelijk niet gevonden.

Na 72 minuten stonden weer op de steiger en ook Gijs was het opgevallen dat het zicht ineens veel beter was geworden. Het lag dus niet aan mij. De wind die er stond sneed echt op de blote huid van mijn gezicht, dus op dat moment werd ik er weer even aan herinnerd dat het wel echt winter is! Toch was het weer een lekker duikje.

Maximale diepte 7m, temp. 5gr.C., zicht 1-2m, duikduur 72min.