René Weterings – Toch een uniek fotomomentje!

Eindelijk vallen er een paar avonden gunstig en kunnen we wat duiken op de kentering in de Oosterschelde gaan maken. Vanavond is de eerste in een rij van drie avonden, we kiezen er voor om weer eens bij de Zeelandbrug te gaan kijken en ons geluk te beproeven.

Echt geweldige berichten over het zicht lezen we niet de laatste tijd, dus het is wederom een gok. Het is de hele dag al grijs, maar droog en er staat geen wind. Hopelijk wil het zicht toch een beetje meevallen. Vanavond zullen we net iets te laat zijn voor de hoogwater kentering, maar Goof heeft er alle vertrouwen in dat het goed gaat komen. Ik ben wat sceptischer, want ik ben de laatste duik van 2014 echt nog niet vergeten…
De parkeerplaats is leeg en we zijn nog maar net bezig met het uitpakken van onze spullen, als er een auto aan komt rijden. Deze draait even onder de brug en ik herken de functie van deze twee mannen in de auto aan de kleur van hun jasje. Het zijn de zogenaamde “straat coaches” van Gemeente Schouwen-Duiveland, zij houden een oogje in het zeil en hebben een toezicht functie, maar zijn vooral een gesprekspartner voor jongeren. Zij rijden dus alle bekende “hangplekken” af en de Zeelandbrug is er één van. We praten even met ze en na een korte rookpauze van een van de heren vertrekken ze weer richting hun volgende plekje.

Goof en ik vervolgen ons ritueel, maar dit wordt verstoord door de kraan van Goof zijn fles. Deze wil niet open en als ik een poging waag, merk ik dat de knop om de spindel draait en we de fles dus nooit open zullen gaan krijgen op deze manier. Een reservefles hebben we dit keer niet bij ons, maar ik heb wel een tas met gereedschap bij me. We besluiten de kraandop eraf te schroeven en met een waterpomptang openen we voorzichtig de kraan. Dicht hoeft hij vanaf nu niet meer, dus we kunnen toch gewoon gaan duiken.

Ondanks dit tegenvallertje staan we niet veel later aan de waterkant. Met het lamplicht op het water gericht, heb ik meteen al het idee dat het vanavond niet goed gaat komen met het zicht. Het is zelfs in het ondiepe deel al erg melkachtig en dat belooft meestal niet veel goeds. Goof duikt als eerste onder en ik volg, we gaan ieder onze eigen weg. Ik daal een stukje af en even denk ik nog dat ik in zijn stof zit, maar als snel kom ik bij mijn positieven en besef me dat dit gewoon de condities van vandaag zijn. Ik baal stevig en vloek er weer op los. Hier had ik echt geen zin in. Ik bots tegen de stenen op en zie eigenlijk geen hand voor ogen, de duiklamp zorgt namelijk voor een groot mistgordijn, niet mijn ding! Hierdoor heb ik ook geen oog voor wat er zich aan leven onder mij bevindt, tijd voor een wijs besluit….

Ik denk niet lang na en keer terug naar de kant en besluit heel ondiep wat te gaan scharrelen op de dijkwand, het stuk waar de basaltblokken liggen. Deze blokken zitten vol met alikruiken en schaalhoorns, welke natuurlijk ook best eens interessant kunnen zijn om te fotograferen. Het zicht is hier nog het best, dus ik heb hier ook de meeste kans op foto’s zonder al te veel stof. Mijn snoots positioneer ik zo goed mogelijk en ik ga aan de slag. Ik kan een heel laag standpunt innemen ten opzichte van een aantal alikruiken. Hun rinophoren en oogjes zijn goed te zien en het lukt me om er een aantrekkelijk plaatje van te maken.

Plotseling schiet er iets door mijn lamplicht en het cirkelt rond mijn hoofd, ik kan niet zien wat het is. Maar niet veel later zie ik de roze kleur van deze onderwater UFO en besef dat het een vrij zwemmende zager is. Bah, van die diertjes krijg ik echt de kriebels. Ze zijn natuurlijk prachtig, maar hun zenuwachtige gedrag is aan mij niet besteed. Gelukkig is hij na een minuutje weer verdwenen. Ik vervolg mijn weg over de stenen en zoek even naar paardenanemonen, maar ik zie ze niet. Misschien zijn ze wel weg gekropen tussen de stenen vanwege de kou, wie zal het zeggen, ik kan het ze in ieder geval niet kwalijk nemen.
Er zijn wat schaalhoorns die zich iets van de stenen opheffen en dus kan ik er eens wat meer onder kijken en ze op de foto zetten. Maar dan zie ik er plotseling één die op de rand van een basaltblok balanceert en naar de zijkant van de steen op weg is. Dit betekent dat ik de helft van zijn onderkant kan zien, iets wat niet vaak te zien is. Meteen zie ik een uniek fotomomentje en zorg dat ik zo min mogelijk stof te pakken krijg. Dat lukt gelukkig aardig en uiteindelijk heb ik een hele serie met diverse posities, dat maakt de duik weer een stukje goed.

Mijn handen worden in het water van vier graden Celsius toch weer redelijk fris en ik begin het beu te worden. Net als ik wil keren, zie ik een klein botervisje naar me toe komen zwemmen en ik leg hem vast op de gevoelige plaat, het is echter niets bijzonders geworden. Een stukje verder ontdek ik ook nog eens een zwangere groene zeedonderpad. Het is maar een kleintje, maar de dikke buik ik zeer goed zichtbaar. Zij zit maar een metertje diep, dus ik neem aan dat ze nog wel een ander plekje gaat zoeken voor een nestje. Ik maak nog snel wat foto’s, voor ze weer het stof in duikt. Het is mooi geweest, ik keer maar eens om.

Na ongeveer vijftig minuten ben ik weer boven, mijn duikcomputer geeft minder minuten aan, maar dat komt natuurlijk omdat ik zo ondiep ben gebleven. Goof volgt pas een kwartier later en hij heeft zich redelijk kunnen vermaken, maar ook hij heeft vandaag niet veel foto’s gemaakt. Als onze spullen weer in de auto liggen, genieten we nog even van een kopje soep en rijden we weer naar huis. Stiekem hoop ik toch echt dat we volgende week in betere condities kunnen duiken!

Max. diepte 5m, temp. 4gr.C., zicht 0,5-1m, duikduur 50min.