René Weterings – Sinds tijden weer eens zoet water!

Duik 607
Het WK onderwaterfotografie zit er bijna op. De deelnemers hebben hun foto’s gemaakt en moeten deze vanavond inleveren. In flarden krijg ik het grootse evenement live mee door zelf in Zeeland aanwezig te zijn samen met mijn vrouw. Eenmaal thuis kreeg ik er vooral zin van om te gaan duiken…!

Weer een ritje naar Zeeland als je net thuis bent is zelfs mij wat te gortig, bovendien is het eerst tijd voor de kids. Die hebben heerlijk genoten bij opa en oma tijdens hun logeerpartijtje, maar willen uiteraard ook weer lekker kroelen met papa en mama en een verhaaltje voor het slapen gaan. Voordat ze thuis komen heb ik nog even de tijd om mijn duikspullen te pakken en klaar te zetten voor een duik in de zoetwaterplas bij mij om de hoek. Dat heb ik al sinds september vorig jaar niet meer gedaan, ondanks dat het maar vijf minuten rijden is. Het zoute water trekt mij toch echt het meest.

Na de heerlijke momentjes met mijn oogappeltjes, rijd ik richting de Put van Raamsdonksveer, beter bekend als de Nionplas. Ik parkeer mijn auto op de parkeerplaats, kijk even bij het water en trek de kofferbak open. Met de autosleutel nog in mijn hand, besef ik me ineens dat ik niets bij me heb om de autosleutel veilig en droog in op te bergen. Ik moet immers in mijn natpak duiken, tijdens de eerste wedstrijddag van het Open Nederlands Kampioenschap onderwaterfotografie trok ik helaas de droogpakrits kapot. Ondanks dat ik niet bepaald een fan ben van het duiken in een natpak, had ik er toch wel erg veel zin in gekregen. Vastberaden rijd ik dus maar terug naar huis om een “sleuteleitje” te halen, iets wat sinds de aanschaf van mijn droogpak niet meer tot mijn standaarduitrusting behoort.
Na wat gewurm met het neopreen ben ik dan toch vrij snel met mijn spullen klaar voor de duik. Het is ondertussen al weer negen uur ’s avonds, maar toch is er nog genoeg licht om de duik niet meteen met de duiklamp te beginnen. Ik ben helemaal alleen en daar geniet ik van. Als ik mijn hoofd onder water steek word ik verrast door goed zicht en wordt mijn zin alleen nog maar groter. Ik vertrek langs de oostelijke oever en heb het plan om te gaan zoeken naar kikkervisjes.
Dat kost helemaal geen moeite vanavond, want ik zie de zwarte vlekjes meteen voor mij weg “springen” als ik een paar flinke vinslagen maak. Ok, ze zijn wel heel bewegelijk, dit wordt nog een uitdaging besef ik me. Gewapend met de 45mm macrolens en de nieuwe Nauticam CMC-1 diopter moet dat gaan lukken. Ik krijg toch een beetje spijt dat ik niet de 60mm macrolens heb gemonteerd. Het kost me veel moeite om een kikkervisje (of zijn het “paddenvisjes”?) recht voor mijn lenspoort te krijgen, maar uiteindelijk wil er eentje blijven liggen en druk ik af….mooi recht in de lens kijkend. Wat een grappige diertjes zijn het toch!
Minuten gaan er voorbij als ik mezelf bezig houd met deze grappige diertjes, maar op een gegeven moment houd ik het voor gezien. Als ik eens wat beter naar de bodem kijk, zie ik hoeveel kokerjufferlarven er eigenlijk rond scharrelen op de bodem. Natuurlijk zijn dit ook mooie diertjes, dus ik probeer de maximale vergroting uit mijn set te halen. Ook nu weer had ik liever de 60mm macrolens gehad, ik moet dus echt een keer terug binnenkort. Het lukt me gelukkig wel om wat plaatjes te schieten. Later vind ik nog een relatief grote vlokreeft, dus ik heb toch al een aardige collectie kleine onderwater diertjes!
Verder duikend richting de omgevallen boom, passeer ik de metalen buis. Ik inspecteer deze grondig in de hoop een paling te gaan vinden. Helaas, vandaag heb ik dat geluk niet. Als ik mijn lamp wat verder laat schijnen, zie ik ineens het lichaam van een middelgrote snoek, leuk! Dat is lang geleden, voorzichtig maak ik wat vinslagen om het dier te benaderen, maar hij is vrij snel weg.
Op een boomstronk zie ik ineens het felgroene lichaam van een insect, het is de larve van een waterjuffer en poseert in een wel heel aantrekkelijke houding. Snel stel ik mijn camera goed in en maak gebruik van wat digitale opties in de camera. Het plaatje op mijn display spreekt me aan en tevreden kijk ik maar eens op mijn manometer en duikcomputer. Het wordt helaas al weer tijd om terug te keren, de tijd vliegt natuurlijk weer als je het naar je zin hebt!

Onderweg richting de steiger besluit ik wat ondieper te duiken en de rietkraag te inspecteren. Als snel zie ik eindelijk de eerste baarsjes van vanavond, maar ze hebben geen zin in een modellen carrière. Een stukje verderop vind ik echter een posje, voor mij de eerste keer! Dit visje wil wel graag model zijn en laat zich van zijn goede kant zien. Een aantal foto’s verder besluit ik dat het mooi geweest is en net als ik gang wil maken richting de steiger, komt een snoek erg dichtbij me. Ik krijg genoeg tijd om mijn flitsers anders in te stellen en met de macrolens toch een portretje te schieten. Echt geweldig ziet het er niet uit en langzaam zwemt de snoek weg.

Na dik 77 minuten klim ik op de kant en kan ik thuis toch over een leuk zoetwaterduikje rapporteren. Omdat het zo lang geleden was, heb ik er weer erg van genoten, ik ga binnenkort nog maar een keer terug met de 60mm macrolens voor het serieus kleine spul…

Max. diepte 6m, temp. 14gr.C., zicht 4-5m, duikduur 77min.