René Weterings – Routinedier…

«Het valt me wederom op dat de slakken niet eens zo heel langzaam zijn. De perfecte pose is vaak maar heel eventjes te bewonderen en dan moet je er als fotograaf als de kippen bij zijn natuurlijk!» René is ondergedoken bij Zoetersbout.

Duik 589
Deze week wordt het de dinsdagavond waarop ik een duik met Goof plan, de woensdagavond namelijk staat in het teken van twee extra logeetjes in huis. Natuurlijk kan ik mijn vrouw Cindy niet alleen voor die vier aapjes laten zorgen en dus zorg ik dat ik thuis ben.

Afgelopen zondag dook ik nog bij Zoetersbout met Gijs, vanavond weer met Goof. Het zicht was toen erg goed en de berichten die ik vandaag nog ontving waren ook erg positief. We hebben er weer zin in ieder geval. Goof pikt mij dit keer thuis op, dat geeft mij wat extra tijd wat ook wel eens lekker is. Onderweg word ik nog even gebeld door mijn dochtertje en zoontje, want die hebben papa vanavond helaas niet gezien. Altijd gezellig om even met ze te kletsen natuurlijk en ik hang pas op als ik ben gedwongen tot het beloven dat ik ze nog een kusje kom geven als ik thuis kom. Nou daar hoeft papa echt niet lang over na te denken hoor, natuurlijk doet hij dat.

De parkeerplaats is leeg als we aankomen en we merken dat het steeds langer licht blijft. Het is helder, de eerste sterren laten zich al zien. Er staat amper wind, dat maakt het zeer aangenaam. Het kleine stukje beton naast de weg gebruiken we als parkeerplaats om te zorgen dat onze spullen niet meteen onder het zand liggen. Toch jammer dat er niet wat budget is om dit zandhoekje om te toveren in een geasfalteerde parkeerplaats, het is immers toch een redelijk druk bezochte duikstek.

Ik moet mijn draai even vinden, want mijn spullen liggen niet zoals ik ze gewend ben. Zo’n routine-dier ben ik wel, dus ik sta wat te hannesen. Uiteindelijk hebben Goof en ik alles gewoon aan zoals het hoort en trekken we ten strijde. Het is bijna hoog water, te water gaan is daardoor erg relaxt hier. Het water is kalm en een paar kleine golven bereiken de kant, duidelijk veroorzaakt door het scheepvaartverkeer. Ik zie dat het water niet kraakhelder en ben verbaasd en ook een beetje teleurgesteld. Eenmaal in het water merk ik dat het water inderdaad een stuk minder helder is dan zondag. Dat is op zich jammer maar voor een nachtduik met een macrolens op je camera gemonteerd ook weer niet heel erg.

Ook vanavond trek ik er weer op uit om de Olympus OM-D E-M5II te testen. Het voelt allemaal erg vertrouwd, want de set lijkt erg op mijn eigen Olympus PEN E-PL7. Al vrij snel spot ik een mooie vlokkige zeenaaktslak, een sierlijke slak die het op de foto eigenlijk altijd goed doet. Het is voor mij persoonlijk ook een echte vertegenwoordiger van de Oosterschelde, want deze slak is zo’n beetje de meest voorkomende en opvallende slak die er is. Door hun lichte kleur en afmeting vallen ze snel op als je lamplicht er op valt. Ik positioneer mijn snoots en schiet wat plaatjes, het valt me wederom op dat deze slakken niet eens zo heel langzaam zijn. De perfecte pose is vaak maar heel eventjes te bewonderen en dan moet je er als fotograaf als de kippen bij zijn natuurlijk! Het ziet er op het display bevredigend uit, dus ik duik verder.

Er staat toch een redelijke stroming die me richting de kop duwt. Als ik een stukje verder duik zie ik een fuik liggen. Het zicht is inmiddels nog wat minder geworden, dus ik pas even goed op dat ik niet met mijn spullen in het touw terecht kom. Gelukkig hangt dit touw aan een boei en dus volledig verticaal, niet echt een probleem. Het stof wordt er niet minder op en ik besluit vrij snel weer terug te keren naar het stuk voor de trap, daar is het zicht toch net wat beter en ik wil nu eenmaal niet al te veel stof op mijn foto’s. Onderweg zie ik nog een galathea kreeftje weg schieten en diverse vlokslakken die voor mij als fotograaf erg ongunstig zitten. Het aantal heremietkreeften is ook vanavond weer relatief groot en er zitten af en toe flinke “jongens” tussen. Ook deze dieren blijven ideale fotomodellen, met een beetje geduld heb je zo een aantrekkelijk plaatje.

Ik probeer wat dingen uit, ook al een beetje met mijn deelname aan het Open Nederlands Kampioenschap onderwaterfotografie 2015 in gedachten. Echt veel voorbereiden deed ik de afgelopen twee keer dat ik deelnam niet echt, maar het kan geen kwaad om bepaalde ideeën af en toe uit te proberen. Her en der zie ik wat groene bolletjes, het zijn de kenmerkende eitjes van de dieseltreinworm. Ik zie de worm zelf niet helaas, toch neem ik even een foto van deze legsels. Op de display zie ik pas de afzonderlijke eitjes zitten, niet groter dan een zandkorreltje.

Een paar kleine paarse buisjessponzen vallen me op door hun kleur. De naamgeving is in ieder geval erg goed gekozen bij deze diertjes, ze zijn inderdaad paars en lijken inderdaad op buisjes…één hoeraatje voor de wetenschapper die nuchter genoeg was om het diertje zo te noemen!

Zeesterren zijn momenteel ook erg goed vertegenwoordigd op deze duikstek. Ik neem wat detailopnames van een van de armen van de zeester en besef me dat het eigenlijk erg mooie dieren zijn, zeker de details die je met een macrolens kunt vastleggen zijn prachtig. Mijn kinderen vinden ze ook leuk, maar dan alleen maar om ze te “vangen” op het strand. Hopelijk zullen ook zij later in hun leven de schoonheid van deze dieren op een andere manier kunnen waarderen. We zullen zien….

Na iets meer dan een uur kom ik boven, Goof is ook niet ver weg zie ik. Ik besluit niet te wachten en alvast naar de auto te lopen om daar mijn spullen af te doen. Het is nu helemaal donker en de hemel staat vol met sterren. Ik herken Orion en de Grote beer, maar veel verder gaat mijn astronomische kennis helaas nog niet. Ik geniet in ieder geval wel van het uitzicht, het is nu geen straf om even op Goof te moeten wachten. Maar het duurt niet lang voordat Goof ook terug is en onze spullen weer veilig in de auto liggen. De kachel gaat op standje “hoog” en we tuffen tevreden en ontspannen weer richting huis…

Max. diepte 9m, temp. 5gr.C., zicht 2-3m, duikduur 61min.