René Weterings – Rondje zeedahlias en op visite bij snotolf

Een prachtige avond voor een avondduik. René en Frank duiken onder bij Nieuwe Kerkweg.

Duik 515 (Den Osse Nieuwe Kerkweg, woensdag 2-4-2014, 20.15u)
Ongelofelijk wat een lenteweer! In je onderpak van huis vertrekken is er niet meer bij, daar is het gewoonweg te warm voor. Dus met een zomers gevoel vertrekken we richting Zeeland, dit keer is Den Osse Nieuwe Kerkweg de bestemming.
Het is buiten 21 graden Celsius als we bij Frank vertrekken, wind staat er nauwelijks en de zon is nog te zien door de sluierbewolking. De auto zit weer vol met onze duikspullen en vanaf nu ga ik ook weer in gewone kleding richting de duikstek. Het is echt te warm om met een 400grams onderpak in de auto te zitten. We hebben er weer veel zin in, in ieder geval.
Vullen hoeven we niet, ondanks dat de flessen niet precies 200bar aangeven. Het is voor ons toch weer een stukje verder rijden, dus als de duik eventueel wat korter is dan is dat wel te overzien. De buitentemperatuur is niet gedaald als we op de parkeerplaats aankomen. Buiten de auto komt de heerlijke geur van vers gemaaid gras ons tegemoet, het is dat de kalender april aangeeft, maar het zou net zo goed juni geweest kunnen zijn voor mijn gevoel. Heerlijk gewoon!
Een aantal andere duikers zijn zich ook al aan het voorbereiden op een duik en een paar andere duikers komen er net uit. We krijgen te horen dat het zicht erg goed is, dus dat is alvast weer een opsteker. Een echt plan hebben we niet, maar meest logisch voor deze keer is vanaf de steiger richting het oosten om het wandje te bekijken en op zoek te gaan naar wat zeedahlia’s en daarna ook even een bezoekje te brengen aan de reefballs. Daar zou een snotolf met nest moeten zitten, dus dat kan leuk worden.
We zijn het er over eens dat dit een goed plan is geworden en gaan te water. Van de korte wandeling hebben we het toch weer warm gekregen en eenmaal in het water voelt dat toch weer heerlijk. Net nadat ik onder ging voelde ik helaas wel een natte linker wijsvinger, ik was vergeten dat ik die zondag per ongeluk lek had geprikt….oeps. Nou ja, zo koud is het niet meer, dus dat moet wel lukken.
Het zicht was erg goed in het ondiepe gedeelte en een lamp hadden we nog niet nodig om te navigeren. We lieten ons over de oude zeedijk glijden en zakten naar zo’n 5-6m diepte, zodat we daar de zeedahlia’s konden treffen. Het duurde niet lang of Frank seinde mij te komen, hij had de eerste zeedahlia al gevonden. Het zicht was hier plaatselijk erg helder, ongelofelijk. Ik waande me even in Egypte zo mooi. Op deze manier heb je ook een mooi beeld van het onderwater landschap, wat helaas niet altijd zichtbaar is op deze duikstek. We hebben het geluk dat het niet druk is, want ietsje dieper zagen we de sporen van enkele duikers in de vorm van wat stofwolken.
Gewapend met mijn macrolens probeerde ik wat leuke plaatjes te schieten. Stof was er niet, dus dat is alvast een pluspunt. Toen ik opkeek om te kijken waar Frank was, zag ik 2 andere duikers naast me. Ik wees ze op de zeedahlia en kreeg een positief antwoord. Ook maakte ze het gebaar van een reefball en maakte daar uit op dat ze mij op haar beurt weer wilde wijzen op de zeedahlia op de reefball waar de boeiketting aan bevestigd zit. Op mijn beurt seinde ik OK en we doken weer verder.
Tussen de oesters zag ik veel botervisjes, maar geen van allen waren bereid model te spelen. Echt mooie andere onderwerp vond ik ook niet, dus probeerde maar wat uit op een stel zakpijpjes. Dodelijk saaie diertjes eigenlijk, maar op een foto kunnen ze het toch mooi doen. Ook op deze duikstek doken we tussen de oorkwalletjes door, ik heb ze daarom nog maar eens goed bekeken. Erg mooie diertjes zijn het toch.
Na een half uurtje vond ik het tijd om te keren, zodat we in ieder geval niet de reefballs zouden missen. Die waren we immers voorbij gedoken, omdat we maar op 6m diepte zaten. Frank seinde weer OK en in het inmiddels donker geworden water bezochten we de reefballs. Daar aangekomen was het zicht helaas een stuk minder dan een paar meter daarboven, maar nog steeds prima te doen. Frank en ik doken wat van elkaar af, maar ik hield zijn lamp wel in de gaten.
Een buddypaar doorkruiste ons en even zag ik Frank zijn lamp niet meer, tot ik door had dat ze met zijn drieën bij een reefball lagen. Ik zag aan hun lichaamstaal dat in die reefball de bewuste snotolf met nest te vinden moest zijn, dus toen het andere buddypaar vertrok ben ik ook even gaan kijken. Net toen ik aankwam zwom de snotolf de reefball uit en begon rondjes rond de reefball te maken. Het is een flink exemplaar en grijs van kleur. Zo ook zijn nestjes, de eitjes hebben asgrauwe kleur, maar de oogjes van de kleintjes zijn wel zichtbaar. Ik heb geprobeerd een foto te maken, maar dat lukte deze keer echt niet meer.
Na het bezoek aan meneer snotolf bekeken we nog even de zeedahlia op de reefball met de boeiketting, maar dit exemplaar is nog niet half zo mooi als zijn familieleden op het dijkwandje. Vanaf hier werd het tijd om terug te keren, mijn manometer was inmiddels gekelderd tot zo’n 60bar. Bij de terugkeer in het ondiepe gedeelte voelde ik dat het water hier toch echt iets warmer was. Het koude gevoel wat ik toch weer een beetje had, verdween als sneeuw voor de zon. En met een klein stukje peddelen waren we zo weer terug bij de steiger.
Voldaan van deze duik had ik ineens de ingeving dat dit de 150e duik met Frank was, waarmee hij nu gelijk staat aan buddy Gido, waar ik ook een aantal jaar mee samen dook. Eigenlijk was dit wel een reden voor een feestje, goede buddy’s moet je namelijk koesteren! Maar ik weet dat er nog vele duiken gaan komen met Frank!

Max. diepte 9m, temp. 10gr.C., zicht >5m, duikduur 70min.