René Weterings – Poging 1… nachtduik naar de zeehond!
De zeehond houdt ook René bezig. De verwachtingen deze avond zijn hooggespannen. Gaat hij hem zien of blijft het bij een poging?
| Locatie | Bergse Diepsluis |
Enkele weken geleden liepen Fred en ik op een haar na een ontmoeting met een grijze zeehond mis. Afgelopen week heeft Fred hem op een avond wel gezien, maar had helaas geen foto’s. Op vrijdag verschenen dan de mooiste foto’s van Rinie Luykx en een gaaf filmpje van Bas van der Sanden. Natuurlijk is zo’n ontmoeting veel geluk, maar dat geluk kun je een beetje helpen door in ieder geval op dezelfde plek te gaan duiken!
Fred en ik spraken dus af om de zondagavond te gebruiken voor deze poging. Gewapend met mijn camera voorzien van groothoeklens in “standje zeehond”, reed ik vol spanning richting Tholen. Ik had al gelezen dat de zeehond op zondag niet gezien was, dus mijn verwachting was niet heel hoog. Toch merkte ik dat ik een stuk zenuwachtiger was dan normaal. Een grijze zeehond tegenkomen in het pikdonder…hmm, af en toe had ik zelfs mijn bedenkingen.
Fred stond zoals gebruikelijk al op mij te wachten en suste mij een beetje. “Verwacht nu maar niets”, zei hij. En waarschijnlijk heeft hij nog gelijk ook dacht ik. Het was een prachtige avond met 11 graden Celsius boven water, met nog een redelijk briesje. Stiekem had nog wel wat meer mensen verwacht, maar we stonden zoals zo vaak weer moederziel alleen aan de dijk.
Met volle bepakking liepen we richting het water. De wind veroorzaakte nog redelijk wat golfjes en met mijn duiklamp scheen ik langs de kant en over het water. Ineens zag ik een glimp!! Maar dat was waarschijnlijk een geintje van een van mijn hersenhelften…gewoon een simpel golfje wat net voor de trap brak. Pfff, ok ik ben dus echt serieus zenuwachtig en dat vertelde ik Fred ook maar even. Het is maar dat hij het weet…haha.
We gaan onder en het zicht is niet echt heel goed, maar zeker niet slecht te noemen. Wat fijn stof geeft het water een melkachtig uiterlijk. Ik stelde meteen mijn camera en flitsers in, zodat ik er helemaal klaar voor was. Nog even een paar testshotjes en we vertrokken naar rechts, langzaam aan en vingers gekruist bij wijze van spreken.
We doken ondiep, tussen de 3 en 6m gedurende de duik. Boven het zand zagen we de ene na de andere glasaal. Deze heb ik een paar duiken geleden bij Sint Annaland voor het eerst in mijn duik carrière gezien en nu zie ik ze ineens bij bosjes! Wat gaaf om die te zien. Foto’s maken van deze diertjes kan ik met mijn 9-18mm wel vergeten dacht ik, maar ik kon het toch niet laten om het te proberen. Ik zou thuis wel zien of ik er met photoshop nog wat van zou kunnen maken.
Op het zand vonden we diverse platvisjes in wisselende formaten. Toch wel typerend voor deze duikstek en dat maakt het zand dan toch weer interessant. Op de plukjes wier zagen we ook vele millennium wratslakken die zich blijkbaar goed hebben kunnen voeden de laatste tijd, want ze zijn flink gegroeid. Er zitten echt serieus grote exemplaren tussen! Toch kwamen we hier niet voor, ondanks dat het leuk is om te zien.
Onze lampen maakten zijwaartse bewegingen, van links naar rechts en weer terug. Steeds maar hopend op een grijze schim op het zand of een snel bewegende schaduw in het water. De gehele duik voelde ik de spanning en 100% relaxt was ik daardoor ook nooit. Gek eigenlijk, dat zo’n potentiele ontmoeting zoveel uitmaakt met wat voor gevoel je te water gaat. Aan de andere kant…zoveel kans als nu maak je waarschijnlijk niet meer, want zo’n dier blijft hoogst waarschijnlijk niet heel lang meer in deze uithoek van de Oosterschelde.
Na zo’n 40min vond ik het tijd worden om te keren en seinde ik Fred. Hij seinde OK terug en dus draaiden we ons 180 graden en doken dezelfde route terug. Bij een oesterbankje zag ik een brutaal galathea kreeftje wat met zijn scharen wijd open en bloot op het zand zat. Echt schuw was hij niet en ik probeerde hem op de foto te zetten. Goed genoeg voor een uitsnede leek mij. De manometer liep steeds verder terug richting de 50bar en inmiddels lagen we er dik een uur in. Hoop op een ontmoeting had ik niet echt meer. Eenmaal terug bij de instap keek ik nog een laatste keer goed rond onder water en ook boven water nog een laatste keer, maar helaas geen zeehond voor mij vanavond.
Bij de auto praatten we nog even na, maar konden niets anders dan concluderen dat we niet altijd geluk kunnen hebben. Gelukkig hebben we de foto’s van Rinie nog…haha!
Max. diepte 6.5m, temp. 6gr.C., zicht 2-3m, duikduur 71min.
