René Weterings – Op onderzoek in een lokale zoetwaterplas!

René en Frank blijven een keer dicht bij huis en duiken voor het eerst in 2014 het zoete water in! Gaat dat bevallen?

Vorig jaar september hebben we voor het eerst in de Put van Wagenberg gedoken, deze woensdagavond gaan we nog eens kijken in de hoop toch wat beter zicht te hebben en weer wat leuks te spotten. We blijven dus een keer dicht bij huis en duiken voor het eerst in 2014 het zoete water in!

Frank had het al eerder een keer aangekaart, maar deze week kwam via Whatsapp de concrete vraag “zullen we woensdag nog eens in de Put van Wagenberg gaan kijken?”. Mijn eerste gevoel gaf als antwoord “nee”, maar ik weet dat een keer afwisselen geen kwaad kan en stiekem ben ik toch meer nieuwsgierig dan ik wilde toegeven. Dus ik antwoordde braaf “ja”.

Bij aankomst op de parkeerplaats van wel 3 verharde plekken, zag de lucht er prachtig uit. De zon was net onder en we beseften meteen dat we na volgend weekend nog een uur extra daglicht gaan krijgen. Lekker gevoel is dat, de lente is echt begonnen. Dat zie je ook in de natuur om je heen, diverse bomen en struiken staan al volop in bloei en dus vragen we ons af of we ook onderwater al wat meer leven kunnen gaan ontdekken.

We besluiten om maar meteen onze spullen aan te trekken en geen “check de stek” te doen. Dat geloven we wel en besparen ons een wandelingetje. Een paar mensen met honden kijken ons vreemd aan en vragen ons of we nog onder gaan en wat er dan te zien is. Kort leggen we uit wat je onder water kunt zien en meteen zie je de gezichten veranderen van verbazing. Het blijft grappig om aan “leken” te vertellen wat er zich onder water af speelt.

Dit keer besluiten we vanaf het instappunt maar eens rechtsaf te gaan om te kijken hoe de bodem er daar uit ziet. Het eerste deel bestaat in ieder geval uit gestort puin, wat er al sinds de aanleg van de A59 moet liggen, dus zeker 30 jaar. Dit maakt het een interessant stuk vanwege het harde substraat en de vorige keer zagen we ook best veel leven.

Vol goede moed stapten we daarom het ietwat bruinige water in. De eerste keer dat we hier doken moesten we daar ook erg aan wennen. Het leek toen wat op de kleur van het water in Vinkeveen, als ik dat moet vergelijken met de foto’s die ik regelmatig voorbij zie komen. Wij hebben er immers nog niet zelf gedoken. We vroegen ons af of dit aan een seizoen gebonden zou kunnen zijn of dat dit permanent zou zijn. Toen we zover waren en ons lieten zakken moesten we eerst even door ons eigen stof en meteen zag ik dat de kleur van het water nog hetzelfde was.

Het zicht was zelfs slechter dan vorige keer, iets waar ik niet bepaald op zat te wachten. De combinatie van een nachtduik, bruinig water en stof zijn voor meneer Weterings geen goede mix, daar wordt hij niet vrolijk van en allerminst comfortabel. Het eerste stuk bestond weer uit een met steenstort gevormde wand, waaruit helaas toch best nog wat betonijzer steekt. Dit is wel met mossen en wieren begroeid, maar ik blijf het een eng idee vinden, zeker met slecht zicht.

Vrijwel meteen vond ik mijn eerste rivierkreeftje en toonde het aan Frank. Leuke diertjes die we niet vaak zien, want de meest populaire zoetwaterstek bij ons in de buurt heeft deze diertjes niet. Een stukje verder zag ik een flinke baars weg zwemmen en nog wat verder zag ik weer een visje wat we eigenlijk nooit zien, het posje.

Ik kwam er niet lekker in en vond het vooral erg saai zo met dat slechts zicht en het kostte me moeite om er nog enigszins van te genieten. Het feit dat er zoveel vis te zien is maakte het nog wel redelijk aantrekkelijk en de kreeftjes zijn ook zeer vermakelijk, maar verder had ik het vrij snel gezien. Omdat we zo ondiep zaten seinde ik Frank om even naar het oppervlak te gaan, waar ik even met hem overlegde en hem vertelde dat ik er vrij weinig aan vond. Gelukkig had Frank dezelfde mening en we besloten om nog heel even verder te gaan, maar als het niet veel beter zou worden zouden we er gewoon mee stoppen. Frank ging nog even wat dieper kijken en ik scharrelde tegen de rietkraag naar leven.

Naast de baarsjes, posjes en kreeftjes waren er ook nog 2 dikke palingen te spotten. Het leven in deze zoetwaterplas is dus ruimschoots aanwezig en dat allemaal in slechts 35minuten duiktijd. Jammer van dat zicht, want dat maakt het een stuk minder aantrekkelijk om hier nog op korte termijn weer eens te gaan kijken.

Na de duik zijn we nog even naar de andere kant van de plas gereden om daar de conditie van het water te bekijken, maar ook dat zag er vanaf de kant niet veel beter uit. Het was dus niet per se de wind die het zo stoffig had gemaakt. Goed, we hebben een poging gedaan….wellicht een volgende keer beter.

Duik 510 (Put van Wagenberg, woensdag 19-3-2014, 19.45u)
Max. diepte 4.5m, temp. 9gr.C., zicht 1-1,5m, duikduur 35min.