René Weterings – Op en top Zeelandbrug!

Zondagavond had een heerlijke duik gemaakt met Gijs en vandaag was het de tijd om met Frank een mooie kenteringduik te gaan maken bij de Zeelandbrug. Dat was voor ons gevoel veel te lang geleden en al helemaal met een beetje acceptabel zicht. De wind was nog steeds erg zwak en kwam uit de goede richting, dus vol goede moed trokken we er op uit!

Even twijfelde ik nog of ik mijn natpak moest pakken, maar ik koos een beetje laf (ik weet het……;-) ) toch maar gewoon voor mijn droogpak. Eigenlijk meer uit gewoonte dan er bij nadenkend, dat een natpak met deze warmte eigenlijk stiekem toch lekkerder is. Maar goed, het is nu eenmaal ook echt geen straf in een droogpak. Frank had blijkbaar hetzelfde idee, want ook hij had gewoon zijn droogpak bij zich.

In de auto praatten we wat over mijn duik van afgelopen zondag en voor vandaag maakten we het plan om weer gewoon eens te beginnen bij de oude instap, dan naar de pijler te gaan om daar rond te snuffelen en dan zouden we verder wel zien. Onder de pijler wilden we natuurlijk de zeebaarzen en harders zien, maar dat is in dit jaargetijde gewoon een kwestie van er naar toe duiken en gaan hangen. Ze komen dan vanzelf wel voorbij.

We waren vandaag wat te vroeg voor de kentering eigenlijk, maar zo 1 dag voor doodtij verwachtten we eigenlijk niets bijzonders en hadden daarom het plan gewoon op ons gemak onze spullen aan te trekken en niet op de kentering te gaan wachten. Echt veel te vroeg waren we nu ook weer niet, dus het zou moeten kunnen. Een beetje stroming is ook niet erg. Er kwamen nog wat bekenden aanrijden (Arco en Paul) toen wij onze flessen nog even vulden en daarna maakte we een gezellig praatje. Het omkleden duurde daarom wat langer. Uiteindelijk stapten we tegen 20.00u in het water, zo’n uur voor de kentering.

Het water zag er vanaf de kant redelijk helder uit en we zagen aan de wervelingen ten oosten van de pijler dat het nog best aardig stroomde. Ach ja, we zouden wel zien. We stonden inmiddels toch met ons middel in het water, klaar voor vertrek. Eenmaal onder water merkten we meteen een toch redelijk sterke stroming, wat me een beetje tegen viel. Het was toch nog best een beetje “sporten” om op kompaskoers in de stroming bij de pijler uit te komen. Gelukkig lukte dat verder gewoon en konden we onderweg meteen al wat rondkijken op de stenen. Daar vonden we meteen wat dodemansduim en zagen we de eerste flinke zeebaarzen of harders (onderwater zie ik het verschil niet) weg schieten.

Eenmaal onder de pijler zochten we een beetje de luwte van een van de pilaren op en bekeken we de begroeiing op de bodem, maar hielden we ook een oogje in het zeil voor de zeebaarzen en harders. Tegen een nog redelijk licht groene achtergrond zagen we de schimmen in grote getale voorbij schieten. Dat blijft toch een van de hoogtepunten van het duikseizoen rond de pijler van de Zeelandbrug voor mij. Vissen zie je een heel jaar toch al zo weinig, dus deze ontmoetingen zijn erg welkom ter afwisseling.

Op de bodem onder de pijler vind je zoals gebruikelijk de mossels met daarop divers ander leven. Ik was ijverig aan het zoeken naar slakjes, maar kon er door de stroming niet heel goed mijn aandacht op focussen. Ik vond nog een mooi klein pauwkokerwormpje, wat nog heftig in de stroming stond te wapperen. Op zich niet erg, want ik kreeg nu de kans om ook de koker zelf te bekijken en te fotograferen. Toen de stroming even wat rustiger was, kon ik nog een foto maken van de waaier in open stand. Het blijft toch een mooi diertje.

Inmiddels zag ik Arco en Paul ook verschijnen en seinde ik Frank in dat ik aan de andere kant van de pijler wat dieper wilde gaan en dan tegen de stroming in richting de nieuwe trap. Frank stemde in en heel rustig doken we richting de 12m om daar op de stenen te speuren naar slakjes.

Ik vond wat boompjesslakken en een paar hele kleine harlekijnslakjes. Maar helaas zat het merendeel op een onmogelijke plaats voor een goede foto. Jammer, maar het blijft toch genieten. Ook hier vonden we weer de nodige dodemansduimen. Arco en Paul hadden dezelfde koers en dus moesten we even om ze heen om verder te kunnen. Inmiddels was de stroming een stuk minder sterk geworden en het zicht was ook best aardig. Na zo’n 70min zag ik dat ik nog 70bar had en dus seinde ik Frank dat we ondieper moesten gaan. Dat deden we en konden op zo’n 5m mooi even blijven hangen.

In het wier vond ik nog een mooi klein harlekijnslakje wat ijverig aan de “wandel” was. Ik probeerde er foto’s van te maken, maar het viel niet mee. Ik zag op de achtergrond dat ik Frank inmiddels was kwijt geraakt, maar die zou ik wel weer terug vinden. Het was inmiddels toch einde duik. Bij de trap aangekomen zag ik hem hangen en ik maakte nog maar een keer van de gelegenheid gebruik om de paardenanemonen op te zoeken en wat foto’s te maken. Dit lukte niet erg goed qua belichting en ontdekte ook waarom….mijn rechter flitser was inmiddels zonder power gekomen. Dus ik had er nog maar 1 over en die stond niet goed gericht.

Na zo’n 92minuten kwamen we eruit en liepen we voldaan naar de auto. Daar hebben we nog lekker lang nagepraat met Arco, waardoor het een latertje werd. Mijn spullen heb ik thuis snel in de garage geparkeerd en om 00.15u lag ik in mijn bed na te genieten van een leuke duik.

Maximale diepte 12,3m, temp. 18gr.C., zicht 1-3m, duikduur 92min.