René Weterings – (O)NK onderwaterfotografie 2014, dag 1…!

Mijn zin in de wedstrijd was groot in het begin, maar naarmate de wedstrijd dichterbij kwam bekruipt me het gevoel dat ik veel meer aan de daadwerkelijke voorbereiding had moeten doen. Mijn zin zakt weg en met een vakantie naar La Palma (ik ga niet klagen hoor) tussendoor worden de kansen om goed voor te bereiden ook niet echt groter. Maar goed, ik moest het er mee doen en heb nu eenmaal niet veel tijd in het weekend om de condities te gaan bekijken. Ook had ik nog steeds geen plannen voor de 5 thema’s, dus het zou behoorlijk “freewheelen” worden, in de hoop dat mijn gegroeide ervaring me daarin zou helpen.

Op dag 1 haalde ik Frank op we reden naar Scharendijke, onderweg bespraken we allerlei scenario’s, want de 2 duiken die we op woensdagavond hadden gemaakt gaven geen goede verwachting van het zicht in de Oosterschelde. We besloten dan ook maar gewoon naar het Grevelingenmeer te gaan en de gok te nemen. Maar eerst moesten we nog naar de briefing. De parkeerplaats was lekker druk en binnen hing er al een gezellige sfeer. Het grootste deel van de onderwaterfotografen kent elkaar en dus ik het altijd een feest van herkenning en ontmoetingen. Ik ga snel mijn inschrijvingsformulier halen en maak de allerbelangrijkste foto….namelijk het deelnemersnummers. Zonder deze foto geen deelname! We luisteren met zijn allen naar de briefing van Frans de Gronckel, want daarin zal het thema van 2014 worden. Het is een verrassend thema, of eigenlijk is het helemaal geen thema, maar een techniek, namelijk “half-half” ofwel “split”. Half bovenwater half onderwater….oeps, dat heb ik ooit maar 1 keer gedaan, dus ik moet aan de bak! Snel pakken we onze spullen en iedereen stuift weg uit het restaurant en rijdt naar de door hem of haar gekozen duikstek.

Frank en ik doen hetzelfde, maar we besluiten gek te doen en maar gewoon bij de Nieuwe Kerkweg te beginnen. Aangezien ik toch geen plan had, maakt het feitelijk ook weinig meer uit waar ik naar toe rijd en alle tijd die ik verlies met autorijden kan ik niet besteden aan fotograferen. We sluiten op een drukke parkeerplaats aan en zien al meteen een hoop andere deelnemers. We zijn dus niet de enigen met dit idee. Het is prachtig weer en dat geeft een heerlijk sfeertje. De zon schijnt flink en het belooft vandaag lekker warm te worden. Leuk voor de natpakduikers, maar ik besef me dat het zweten gaat worden in het droogpak!

We duiken het water in en zoeken naar een plekje voor de “groothoek met model”. Na wat zoeken zie ik ineens het object wat ik wil en daar gaan we onder. Het ligt wat verder weg van de drukte, dus zo min mogelijk stof ook. Helaas is het in heel het Grevelingenmeer niet best, dus we moeten het er maar mee doen. Frank positioneert zich en ik maak een reeks foto’s. Na een klein half uur staat het er op en sein dat we weer weg moeten gaan, andere groothoekfoto’s denk ik niet te kunnen maken. Aan het wateroppervlak bespreken we nog even de opties en ik besluit voor de half-half opname een boei te gebruiken. Daar heb ik Frank niet bij nodig, dus die gaat alvast het water uit. Ik heb nog eens een half uur nodig om de foto te maken die ik wil hebben en vertrek dan ook richting de auto. Met een tevreden gevoel kom ik het water uit, ik heb immers na 1 duik al 2 foto’s waar ik op het display redelijk tevreden over kan zijn!

Bij de auto spreek ik Edwin en zijn buddy/model Carla, ook zij hebben een goede duik gehad en zitten heerlijk te relaxen. Dat heerlijk relaxte gevoel wat zij uitstralen heb ik niet, ik wil door! Snel eten we een broodje en we besluiten een andere duikstek te gaan zoeken. Het idee is om bij Dreischor te gaan kijken, want voor de groothoekfoto zoek ik toch het liefst een mooie structuur of object. Bij Dreischor aangekomen, schieten de tranen me in de ogen…wat een drukte! Ik heb hier altijd zo’n hekel aan en prijs mezelf dan weer gelukkig dat ik niet in het weekend “hoef” te duiken normaal gesproken. Maar goed, vandaag moet ik wel! Helaas is er bij de reefballs echt geen parkeerplaats meer en er is al bijna geen doorkomen aan. Overal staan auto’s en zitten mensen in hun tuinstoeltjes. Wat kunnen mensen toch asociaal gebruik maken van de openbare weg…bah. We rijden snel door naar het Gemaal, maar daar is het ook verre van ideaal. Uiteindelijk draaien we maar om en gaan bij duikstek “loswal” kijken. Die duikstek is helaas ver lopen of illegaal met de auto naar de water te bereiken, maar kijkend naar het water worden we hier ook niet vrolijk van. Veel zand, ondiep en weinig leven, ook hier draaien we dus om en besluiten dan maar bij Den Osse Haven te gaan kijken.

Daar aangekomen zien we veel bekenden Marco ligt in het water en ik zie Jos met coach Karin druk bezig, toch een aantal van de grote kanshebbers als het aan mij ligt. Goed, snel pakken we onze spullen en gaan we te water om de groothoekfoto te maken. Het duurt niet lang voor ik de foto gemaakt heb, die ik in mijn hoofd had en dus gaan we terug om een broodje te eten. Ook de inwendige mens moet verzorgd worden natuurlijk en drinken is ook belangrijk op zo’n dag. Inmiddels zit ik op 3 van de 5 foto’s waar ik best tevreden over ben en ik heb nog ruim tijd over. Het wordt dus tijd voor een duik met de macrolens.

De enige foto waar ik een beetje een plan voor heb is de macrofoto, het onderwerp wat ik wil fotograferen is ruimschoots te vinden dus dat moet gaan lukken. Het visportret is wat anders, daar heb ik me vorig jaar ernstig op verkeken en ook dit jaar heb ik daar niet de nodige voorbereiding voor kunnen treffen. Met enige spanning ga ik te water en hoop de 2 macrofoto’s te kunnen gaan maken. Het voor de macrofoto heb ik snel te pakken, ik ben tevreden! Nou, dan kan ik mooi de rest van de tijd gebruiken voor een visportret. Ik roep al jaren dat ik de zwarte grondels spuugzat ben en vind dan ook het onderwerp visportret in Zeeuws water dodelijk saai. De enige garantie is de zwarte grondel, alle andere vissen zijn er in veel mindere aantallen of zijn schuw bij benadering.

Met veel moeite vind ik een vis, geen zwarte grondel, en ga er mee aan de slag. Het dier doet een aanslag op mijn geduld, maar uiteindelijk staat hij er voor mijn gevoel goed op! Ik juich onder water en ga met een heel tevreden gevoel het water uit en vertel tegen Frank dat we tevreden moeten zijn, want ik heb immers alle 5 de categorieën kunnen vullen vandaag. Natuurlijk kan er nog wat verbeterd worden, maar theoretisch kan ik mijn foto’s al inzenden. We pakken onze spullen en zorgen dat we op tijd terug zijn bij Molen de Lelie om de foto’s in te leveren.

Het is nu al weer 17.00u en lekker druk, het is een komen en gaan van fotografen die er stuk voor stuk vermoeid uitzien. Zou het dan toch best spannend zijn zo’n wedstrijd dag? Ondanks dat de meesten roepen dat ze geen stress hebben? Nou…ik weet het denk ik wel, ik had echt wel wat stress en geef dat openlijk toe! Als je dan toch aan zo’n wedstrijd mee doet, dan wil je ook gaan voor resultaat….althans ik wel!

De foto’s worden ingeleverd en we nemen afscheid van de heren en dames onderwaterfotografen. Met een tevreden gevoel rijden we naar huis en beginnen al aan de plannen voor komende zondag. Want de half-half opname moet spannender/origineler kunnen, deze foto krijgt dan ook de volle aandacht in onze hersenspinsels en fantasieën. Maar uiteindelijk komt Frank met een in mijn ogen briljant idee! Ik krijg meteen zin om dit uit te werken en doe mezelf de belofte dit goed te gaan testen de komende week.

Thuis aangekomen doe ik mijn verhaal aan mijn vrouw Cindy en ruim de spullen op. Moe maar voldaan kruipen we in bed, waarna mijn luiken snel dichtvallen, dromend van de perfecte foto die ik komende zondag moet gaan maken…..