René Weterings – Kristalhelder water…gewoon in de Oosterschelde!
Een nieuwe stek… dat wil zeggen voor Duikreporter René Weterings. En het mooie? Het zicht was spectaculair goed.
Datum: 1 oktober 2013
Duiklocatie: Sint Annaland, Zeeland
Het hele weekend las ik al van uitzonderlijk goed zicht in de Oosterschelde en in de Grevelingen. Dan kriebelt het natuurlijk extra hard om te gaan duiken, gelukkig kwam de duikavond deze week 1 dagje eerder vanwege andere verplichtingen op de woensdagavond. Dit keer trokken we er weer eens op uit, richting Sint Annaland.
Via een van de duikers die ik een paar keer bij Aquashot Brabant-Oost had gezien, kregen we als groep per email een paar foto’s toegezonden. Het was een zeepaardje! Dit keer niet van Burghsluis, waar ik de laatste 2 weken een aantal meldingen en foto’s van zag, maar van duikstek Sint Annaland. Natuurlijk vroeg ik meteen om de locatie en met de ontvangen aanwijzingen zouden we het maar eens gaan proberen. We zouden wat dieper moeten duiken, dan we normaal vaak doen, want het paardje zou op 15-17m met hoogwater gezien zijn. Pff, niet de diepte die ik normaal prefereer, maar ik moet mezelf er wel toe blijven zetten om af en toe de 10m te passeren anders komt het nooit meer goed.
Frank sms’te overdag nog dat hij echt zin had om een zoekpoging te ondernemen en met de goed zicht berichten in mijn achterhoofd, had ik goede hoop dat die diepte ook verder geen probleem zou moeten zijn. Ik had wel zin in een mooie helder water duik! Gelukkig hadden we beiden in ieder geval 1 duikfles vol en konden we meteen richting de duikstek. De laagwater kentering viel om 20.00u en we zouden daarom toch wel om uiterlijk 19.30u te water willen gaan. Ik was lekker op tijd weggereden thuis, dus waren we ook ruimschoots op tijd op de duikstek.
We zouden op de punt van de dijk, of beter gezegd de hoek van de dijk, te water moeten gaan en in die buurt zoeken in de sponzen. We bereidden ons voor op een wandelingetje en een paar minuten later stonden we op de hoek van de dijk. Dit zou voor ons de eerste keer gaan zijn dat we daar te water zouden gaan, dus we waren erg nieuwsgierig naar wat we zouden aantreffen. Omdat het nu laag water was, moesten we een flink eind naar beneden. Gelukkig was het verder droog weer, dus de stenen waren ook mooi droog en hadden voldoende grip om veilig bij het water te kunnen komen. Onderaan de dijk nog even een stukje over de met oesters begroeide stenen klauteren en we stonden al vrij snel tot ons middel in het water.
Meteen voelden we dat het water toch weer iets frisser was geworden. “Nog even en ik kan mijn 3mm neopreen handschoentjes weer opbergen”….dacht ik nog. We waren klaar voor de duik en ik zou de koers uitzetten richting de locatie waar we moesten gaan zoeken. Bij het onder water gaan was het zicht even wat minder, maar dat was het gevolg van het opgedwarrelde zand bij het aantrekken van onze vinnen.
Op zo’n 3m diepte ging meteen het gordijn open….WAUW! Wat een megazicht, je zou er bijna bang van worden. Echt niet normaal hoever ik kon kijken met mijn duiklamp die een mooie smalle bundel geeft. Ik wist even niet hoe ik het had. Was duiken in de Oosterschelde maar altijd zo! Ik zakte vrij snel af naar een diepte van zo’n 12m en daar bleven we hangen om onze speurtocht in de sponzen te beginnen. Al vrij snel ook werd de afstand tussen Frank en mij groter en groter, want je kon elkaar echt van heel ver goed zien.
Beiden speurden we met haviksogen iedere spons af op zoek naar een bruin-geel gekleurd zeepaardje. Op de foto leek het diertje niet eens zo heel klein, maar ik rekende maar op een klein frutje. Tijdens het zoeken ontdekte ik dat het hier vergeven was van de millennium wratslakken. In diverse formaten vond ik ze en op de gekste plekken. Sommige exemplaren hingen mooi op een oester en anderen zag je helemaal tussen de oesters op het zand kruipen. Echt opvallend veel. Een paar bruine plooislakken lieten zich ook zien, maar ik heb verder geen andere slakkensoorten gezien.
Af en toe dwong ik mezelf even een foto te maken, maar eerlijk gezegd had ik daar geen aandacht voor deze duik. Dat is meteen de reden waarom ik niet te vaak van dit soort zoektochten naar 1 specifiek diertje wil doen, want het verpest voor mij eigenlijk het duiken an sich een beetje. Maar goed, ik had het gevoel dat de aanwijzingen concreet genoeg waren, dus vanavond gingen we ervoor. De hele duik voelde ik me super op mijn gemak en had graag nog wat dieper willen gaan, puur voor mijn ervaring. Maar ook hiervoor wilde ik eigenlijk geen tijd verspillen vandaag. Iedere spons die ik vond keerde ik binnenste buiten, maar vond keer op keer niets.
Het landschap is op de hoek van de dijk echt fantastisch mooi begroeid met oesters en sponzen. Richting de 15m schatte ik zo in dat daar de bodem was, want vanaf een diepte van zo’n 13,5m leek de bodem toch wat af te vlakken. Maar omdat we geen meters maakten deze duik, kreeg ik nog niet genoeg idee hoe het hier precies verloopt qua bodemprofiel.
Mijn manometer begon inmiddels hard te zakken en ik besloot Frank op te zoeken. Tussen de oesters vielen mij nog wat plukjes wier op waarvan de dunne uiteinden bijna fluorescerend groen waren. Een beetje alsof je een koraal met Uv-licht beschijnt. Ik probeerde het op de foto te zetten, maar het zat te veel tussen wat oesters verstopt. Toch eens navragen wat het is, ik heb het ooit al wel eens eerder gezien, maar mezelf er verder niet in verdiept. Ik heb dus geen idee welke naam het heeft.
Na zo’n 65minuten moesten we het dan toch echt opgeven. Geen zeepaardje voor ons, dus begonnen we aan de opstijging vanaf 12m. Dit deden we in vrij vlot tempo, waarna we op zo’n 5m nestjes 3 minuten wat rond scharrelde. Ik maakte nog snel wat foto’s, maar echt top was het vandaag niet. Ik had mijn zinnen vandaag op iets anders gezet en helaas is dat niet gelukt.
Maar toch was het een top duik, puur vanwege het bizar goede zicht en het duiken op een voor ons nieuwe plaats. Beiden hadden we genoten van deze duik en besloten hier zeker nog vaker te gaan duiken!
Maximale diepte 13.6m, temp. 14gr.C., zicht >8m, duikduur 70min.
