Inloggen

Wachtwoord vergeten?

Duikreporter

René Weterings – Een koud begin van 2017

René zijn eerste duik van 2017 begint in de Oosterschelde. Het is koud, maar hij laat zich niet uit het veld slaan. Wat levert de koude duik dit keer aan plaatjes op? 


Datum: 5-1-2017
Duiklocatie: Sint Annaland

duikreport-call-to-action-350x85

De beste wensen voor 2017! Dat het maar een mooi en gezond duikjaar mag worden, dat is mijn gedachte voor het nieuw jaar. Goof en ik beginnen dit duikjaar met een duik op de donderdagavond.

Eigenlijk hadden we voor woensdagavond afgesproken, maar uiteindelijk besloten we dat we het beter niet konden doen. Een alternatieve invulling van die avond was zo gevonden. Een laat berichtje op woensdag deed me wel deugd, want we de donderdagavond was voor ons allebei een goed alternatief. Achteraf maar beter ook, want op woensdag was het koud, regende het en stond er een flinke wind. Deze donderdag was een mooie dag, nagenoeg geen wind en een strak blauwe hemel. Wel is ondertussen al begonnen met vriezen en wordt voor vannacht een zeer koude nacht voorspeld.We rijden richting Sint Annaland, toevallig valt de hoogwater kentering vanavond goed en dan bedenken wij ons geen twee keer en kiezen we graag voor de Oosterschelde. Ook het feit dat de eerste snotolf weer gespot is, geeft ons wat meer moed. Ook al weten we dat het maar puur toeval is en gaan we er niet specifiek naar zoeken. We besluiten ook niet vanaf het strand te water te gaan, maar vanaf de nieuwe trap. Parkeren doe ik dus op de met gravel uitgevoerde parkeerplaats. Daar is pikkedonker en de weg er naartoe zit vol gaten. Een mooi laagje asfalt zou hier toch beter geweest zijn. Maar we klagen maar niet teveel en gaan snel omkleden, zodat we nog enigszins op tijd te water kunnen.

Het water ligt er mooi bij, de halve maan schijnt fel genoeg om toch wat te kunnen zien. De sterrenhemel is zeer duidelijk te zien en in de verte herken ik het sterrenbeeld Orion. Ondanks de kou kan ik hier toch echt van genieten. Het water ziet er helaas wat melkachtig uit als we bij de trap aangekomen zijn. Hopelijk valt het onder water toch een beetje mee. De eerste stappen in het water blijven spannend in de winter, blijft alles droog? Ja hoor, geen lekkages bij de handschoenen of ergens aan het droogpak. We gaan onder en hopen op wat mooie dingen te kunnen zien.

Meteen zet ik koers richting de hoek van de dijk, stroming voel ik eigenlijk amper maar hij is er nog wel. Het water blijft een beetje melkachtig en pas na een paar meter dieper wordt het iets beter. Niet het beste zicht ooit, maar eigenlijk valt het me niet eens tegen. De mooi begroeide oesterwand speur ik af naar leven. Er zitten nog veel hooiwagenkrabbetjes en ook het aantal gewone krabben is best groot. Maar daar kom ik vanavond niet echt voor en ik zoek verder. Al na een paar minuten valt me iets op, tegen een oester zit een dotje eitjes geplakt. Mooi, een nestje van een zeedonderpadje! Het erg kleine nestje wordt bewaakt door een ook vrij klein groen zeedonderpadje. Niet groen vanwege de kleur, maar het is de soort “groene zeedonderpad”. Te herkennen aan de lichtgekleurde eitjes en de baarddraad in de hoek van zijn bek. Wat een leuke vondst zeg!

Bij dit diertje houd ik mijzelf even bezig, ik wil er immers wel een leuk plaatje van schieten. Ik wacht even en hoop dat het diertje iets dichter bij het nestje gaat zitten. Alsof vader zeedonderpad mij kan horen, hopst hij een stukje verder en ligt er nu perfect voor. Perfect is misschien een groot woord, want met een 45mm macrolens op mijn Olympus OM-D moet ik toch best wat afstand houden om het er een beetje fatsoenlijk op te krijgen. Ik vogel wat met mijn flitsers en probeer zoveel mogelijk contrast in de foto te krijgen met dit wat melkachtige water. Dat lukt uiteindelijk en na flink wat minuten ben ik tevreden en besluit verder te gaan en deze aanstaande vader met rust te laten.

Ik laat me met de stroming nog wat verder de hoek om driften en merk dat het zicht steeds beter wordt. Onder mij kan ik met mijn lamp al weer een stukje verder schijnen en zie de sponzen die zo kenmerkend zijn voor deze duikstek voorbij schieten. Een krabbetje schuilt in zo’n spons, het ziet er schattig uit. In het lamplicht van mijn focuslamp danst een geknikte aasgarnaal driftig op en neer. Alsof ook hij wel een klein beetje verlangt naar wat zonneschijn. Deze kunstmatige zonnebank is in ieder geval erg in trek merk ik!Na dik vijfenveertig minuten besluit ik terug te gaan. Het water is vanavond maar vijf graden Celsius en dat begin ik nu serieus te merken. Mijn handen worden fris en echt veel zin om te fotograferen heb ik daardoor niet. Ik berg de set weer netjes op en duik op mijn gemak terug richting de trap. Ik zie dat Goof nog bezig is en ik passeer hem bovenlangs. Een grote zandvlakte doemt op en ik weet dat ik al weer voorbij de trap gekomen ben. Tijd om de duik hier echt af te ronden dus, na een dik uur sta ik weer op de trap. Onder het schijnsel van de maan wandel ik weer terug naar de auto. Snel doe ik mijn spullen af en ruim de boel op. De meegenomen koffie is vanavond erg welkom, het vriest al serieus…het is koud! Toch kunnen we terugkijken op een prima eerste duik van 2017, dat er nog maar vele mogen volgen.

Max. diepte 9.5m, temp. 5gr.C., zicht 1-3m, duiktijd 61min.
Duik 723 (Sint Annaland, donderdag 5-1-2017, 20.15u)

Laat een reactie achter

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Velden met * zijn verplicht *

Nieuwsbrief