René Weterings – Babysepia’s maken de duik!

Een duik met babysepia’s, een knipperend lampje van de lekdetector en een barbecue. Duiken in Nederland op een zomeravond!

Duik 550
De laatste loodjes wegen het zwaarst….dus om dat een beetje te verzachten ga ik nog maar een keer duiken deze week. Raymond en Corne hadden het plan om op hun “duik donderdag” te gaan BBQ-en na de duik en ik werd uitgenodigd. Dat laat ik me geen twee keer zeggen, daar had ik wel zin in!

Mijn spullen had ik na gisteren avond niet eens meer gespoeld, dat leek me een beetje overbodig. Ik heb dus wat extra tijd om even langs de supermarkt te gaan om daar wat lekkere hamburgers te kopen en wat sausjes. Ik kan natuurlijk niet zomaar aanschuiven zonder enige inbreng. We hadden pas rond 20.00u afgesproken bij de Bergse Diepsluis, dus heerlijk op mijn gemak rij ik richting Tholen.

Daar is het gezellig druk op de parkeerplaats en terwijl ik in gedachten naar het water liep, roept Lia me. Ik had ze totaal niet gezien en stop dus even voor een praatje. Tijd genoeg vanavond, want langzaam aan ga ik in vakantiemodus! Ik maak nog even snel wat boven water foto’s en zie Raymond in de verte aan komen rijden. Een snelle blik op de Oosterschelde geeft me zin om te duiken, het ziet er prachtig uit. Helaas vermoed ik dat het zicht dat niet gaat zijn.

Ook Corne en Arnoud komen aanrijden en gebroederlijk staan we naast elkaar geparkeerd, klaar voor de BBQ straks. We hebben nu al de grootste lol om de late BBQ straks maar er “moet” eerst nog gedoken worden natuurlijk! Dus eerst maar eens die duikuitrusting omgooien en gaan met die banaan. We gaan bij de trap te water en gaan ieder zijn weg. Ik heb vandaag het plan om te gaan zoeken naar sepiola’s en baby sepia’s. Baby sepia’s heb ik namelijk nog niet gezien, maar ze zijn al wel gesignaleerd.

Ik duik rechtsaf en zie al snel dat het zicht niet al te best is. Het zand is vol op in beweging. Overal zie ik grondeltjes, kleine platvisjes en kleine zeenaaldjes. Er zijn veel oorkwallen, maar die lijken allemaal meer dood dan levend. Ze zijn duidelijk stervende. Dat zag ik gisteren bij Den Osse Haven ook, wellicht heeft het te maken met de hoge watertemperatuur? Ik weet het niet, wel zie ik veel nog levende Amerikaanse ribkwallen. Prachtig seinend met hun felle kleurtjes lijken het ruimteschepen van een verre planeet.

Elke vierkante meter zand bruist van het leven, maar niet door de diertjes die ik eigenlijk zoek. Er is geen spoor te bekennen van sepiola’s of baby sepia’s. Maar ik geef niet op en besluit mijn koers naar het westen maar gewoon te vervolgen. Het is immers hoogwater, dus ik kan er uit waar ik maar wil. Omdat het zicht niet echt geweldig is, maak ik niet veel foto’s. Ik zie vanavond geen heil in het maken van foto’s, behalve dan van de gewilde inktvisjes.

Eindelijk is het raak en zie ik een sepia van zo’n 2cm groot. Het diertje is erg schrikachtig en ik laat het eerst maar aan me wennen. Een aantal keer stopt hij met zwemmen en gaat op het zand zitten, maar net als ik dan een foto wil maken verdwijnt hij weer van de radar. Ik pak mijn lamp weer en speur vlak over de bodem naar de sepia. Dit herhaalt zich een aantal keer en uiteindelijk lukt het me om wat leuke foto’s te maken. Soms graaft het diertje zich ook helemaal in het zand en moet ik echt goed op mijn display kijken of ik goed zit. Geweldig, dit maakt deze duik in matig zicht weer helemaal goed.

In de euforie van het fotograferen van deze vondst word ik bruut wakker geschud. Het LED lampje van de lekdetectie in mijn onderwaterhuis gaat ineens knipperen!! Ik denk foute boel…en kijk snel op mijn duikcomputer om mijn diepte te controleren. Ik wist al wel dat ik in het ondiepe stuk zat en dat bleek ook wel, het was maar 3m diep hier. Ik besluit om richting het oppervlak te gaan om te redden wat ik redden kan en hoop dat het vals alarm is. Eenmaal aan het oppervlak kijk ik naar het onderwaterhuis, maar ik zie zo snel niets. Er is nog hoop dus. Ik zwem naar de kant en onderweg blijkt dat ik de deflator van mijn wing onderwater verloren ben, ook dat nog. Dat gaat weer lekker zo…zucht.

Als eerste ben ik weer bij de auto’s en doe mijn spullen snel af om te kijken of er water in het onderwaterhuis is binnen gedrongen. Dat blijkt gelukkig niet het geval ik reset het lampje maar even. Hij gaat gelukkig niet opnieuw aan. Raymond, Corne en Arnoud komen er niet veel later ook weer bij, dus het wordt tijd om de “meeneem BBQ” aan te gaan steken. Dat gaat natuurlijk niet snel genoeg zoals altijd, dus blazen we met behulp van wat perslucht extra power naar de vlammen. Vrij snel liggen de eerste stukken vlees op de BBQ en zitten we onderuit gezakt met een biertje in de hand te genieten van deze mooie zomeravond. Het is beregezellig en na het nodige vlees met saus zitten onze buiken weer vol en wordt het tijd om naar huis te gaan.

Het is 2.00u als ik thuis kom en weet dat ik daar morgen een beetje spijt van ga krijgen. Ik zie morgen wel…het is toch mijn laatste werkdag voor mijn vakantie. En zo’n gezellig avondje met gezellige mensen hoor je niet te missen! Ach ja, leeft maar één keer toch?

Max. diepte 8,5m, temp. 22gr.C., zicht 1-2m, duikduur 71min.