René Weterings - De aanhouder wint!

Vandaag was het zover…Frank en ik trokken er op uit in de hoop de grijze zeehond bij de Bergse Diepsluis te gaan ontmoeten.

Locatie: Bergse Diepsluis
Datum: 7-3-2014

Duiken 507 en 508
Ik had niet meer gedacht te gaan, maar ik werd door Rinie overtuigd dat je voor zoiets speciaals toch echt vrij moet nemen. Daar had hij eigenlijk ook wel gelijk in!

We besloten om rond 6.30u thuis te vertrekken, zodat we minimaal 2 duiken konden maken. Ik moest om 14.00u weer terug in Geertruidenberg zijn voor mijn werk, dus dat moest kunnen op deze manier. “Als de grijze zeehond er is dan moet het gewoon lukken”, droomden we hardop in de auto. Er zijn al duikers die de zeehond nu meerdere duiken hebben ontmoet, dus hopelijk is ons dat ook gegund vandaag.

De parkeerplaats was nog leeg en de knaloranje zon liet zich net boven de horizon zien. Wij waren hoopvol en meteen gingen we naar het water om te speuren naar een glimp van de inmiddels nationaal bekende grijze zeehond. Geen spoor te bekennen, maar geen reden om de kant te blijven vonden we. Als het dier er is en hij krijgt ons in de smiezen, dan vindt hij ons wel. Vol goede moed kleedden we ons aan en gingen te water.

Beiden waren we flink gespannen, want het blijft een wild dier en komt zomaar ineens opdoemen. We hadden ons dus mentaal al voorbereid op een schrikmomentje. We hadden duidelijke afspraken gemaakt qua duikplan en daar hielden we ons aan. We doken rechtsaf tot maximaal 6m en besloten dan na 30minuten om te keren. Het zicht was erg goed, een stukje verder vanaf de trap werd het zelfs nog beter. Als hij nu in de buurt is dan moet hij te zien zijn dacht ik. Maar na een half uur hadden we nog geen spoor van het dier gezien en seinde ik om te keren. Ook de terugweg bleef zonder ontmoeting en het enige waar mijn oog deze duik op viel waren de vele millennium wratslakken en een mooie grote platvis, waarvan ik onder water niet wist welk soort het was. Met mijn 8mm fisheye maakte ik er toch maar even foto van ter identificatie thuis. Na een uur stonden we beteuterd op de kant….teleurstelling alom.

OLYMPUS DIGITAL CAMERA Toen we boven aan de dijk kwamen, zag ik een aantal bekende duikers staan die natuurlijk allemaal de hamvraag stelde…”en, hebben jullie hem gezien?”. Helaas moesten we dat met “nee” beantwoorden en liepen we naar de auto om daar in ieder geval even een bakkie troost te drinken. Ondertussen zag ik Danielle voor het eerst “live” en konden we kennismaken en gezellig even kletsen. Haar man Marco kwam ook even langs en naast ons stonden Henk en Edwin. Rudi en zijn vrouw Kristel stonden nog op de uitkijk. Gezelligheid alom dus. Maar hoe gezellig het ook was, daar kwamen we niet voor.

Plan de campagne werd wachten, wachten en nog eens wachten. Henk en Edwin gingen te water, gevolgd door Danielle en Marco. Wij besloten vanaf de kant toe te kijken en er pas weer heel laat in te gaan, zodat we de kans vergrootten om de zeehond daadwerkelijk te kunnen zien. Als hij er zou zijn, dan zouden de duikers die nu te water gingen hem wel gaan zien. De tijd leek stil te staan en er werd maar niets gezien turend over de Oosterschelde in de toch wel erg frisse wind. Achter de dijk was het een stuk aangenamer, dus gingen we terug naar de auto om nog maar even wat drinken en eten en onszelf weer een beetje op te warmen. Ook voor de inwendige mens moet gezorgd worden natuurlijk.

Bij de tweede keer op de dijk was het ineens raak, Marco of Danielle seinde vanaf het oppervlak dat hij er weer was. Frank en ik keken even goed en ja hoor, hij was er! Mooi, we gaan het vandaag dus toch meemaken! Vol van de zenuwen kleedden we ons snel weer aan en binnen een paar minuten stonden we weer aan de waterkant, inmiddels met zo’n 6 andere buddyparen. Dat was op zich wel een minpunt, maar het boeide me allemaal niet veel. De grijze zeehond was er en we konden hem aan het wateroppervlak al goed zien. Dit zou een duik worden om nooit meer te vergeten….

Het schouwspel speelde zich allemaal erg ondiep af, aangezien een aantal van de duikers in het water bleven staan en niet onder gingen. Dat zorgde er voor dat de zeehond niet veel naar wat dieper water ging, waar het zicht toch echt beter was. Frank en ik doken onder en zochten een plekje waar we wat beter zicht hadden, maar niet te ver uit de buurt van de zeehond.

OLYMPUS DIGITAL CAMERA Het duurde niet lang of de zeehond kwam bij ons in de buurt en meteen wilde de zeehond met zijn bek voelen aan van alles wat los en vast zat. Frank en ik hadden van tevoren al afgesproken dat we de zeehond rustig weg zouden duwen om zo aan te geven waar onze grenzen lagen. En dat leek ook prima te werken. Iedere keer als hij te dichtbij kwam naar mijn zin, gaf ik hem met mijn vlakke hand een duw, waardoor ik feitelijk mezelf naar achter duwde. Je duwt zo’n grote zeehond immers niet even opzij.

Frank werd uiteindelijk ook slachtoffer van de nieuwsgierige aard van deze zeehond en de pocket van zijn rechter pijp moest het ontgelden. Het duurde even voor Frank de zeehond weer los had, dus ondertussen genoot ik van het schouwspel, ik probeerde nog te helpen maar dit moest Frank toch echt even zelf oplossen. Gelukkig ging het allemaal vrij rustig en was er geen schade. Steeds weer verdween de zeehond in het inmiddels overal aanwezige stof en kwam dan ineens weer razend snel tevoorschijn. Met mijn camera set had ik mijn handen vol om foto’s te maken, maar ook om het dier een beetje op afstand te houden. Toch waren er ook momenten dat ik de zeehond even kon aaien, toch een vreemd gewaarwording. Zijn moddervette lichaam voelt erg zacht aan en het is toch een beetje onwerkelijk allemaal.

Ik was hem even uit het vizier verloren en voelde ineens weer iets in mijn rug en op mijn hoofd. Ik moest meteen aan Edwin van der Sande denken en duwde de zeehond dus snel weer weg. Ik had geen zin in schade aan mijn materiaal of hoofd. Gelukkig vertrok hij weer naar de bodem en liet zich daarna een paar keer goed op de gevoelige plaat zetten. Het fotograferen was vandaag een beetje van het niveau “mik-en-klik”, maar de omstandigheden waren gewoon niet zo dat ik mijn aandacht echt bij het fotograferen had. Nee, genieten van deze ervaring van het duiken in Nederland en genieten van de toch wel spannende ervaring.

OLYMPUS DIGITAL CAMERA Na een dik uur deel te hebben genomen van het “speelkwartier” van deze grijze zeehond was het tijd om eruit te gaan. Enerzijds omdat mijn lucht toch op begon te raken door mijn verhoogde ademhaling en af en toe vreemde capriolen en anderzijds omdat ik op tijd op mijn werk moest verschijnen. Frank en ik waren in ieder geval helemaal blij en gelukkig dat onze vrije ochtend niet voor niets geweest was.